صحرای گمنام نقب (نگو) در فلسطین اشغالی که در میان تحولات تاریخی یک سده گذشته در مقایسه با مناطق پر تنش شمالی یا اتفاقات روزمره در غزه و کرانه باختری یا حتی تحولات سیاسی رژیم صهیونیستی در مناطق اشغالی نامش نسبت به مناطق دیگر کمتر به گوش کسی رسیده است.
سکونت عشایر در بیابان نگو بر اساس تخمین‌ها به دست کم ۷ تا ۴ هزار سال گذشته باز می‌گردد و با نگاهی گذرا و سطحی می‌توان تاریخ این بیابان بادیه نشین را به دوره‌های عصر برنز و عصر آهن و پس از آن به ترتیب تحت حکومت نبطی‌ها، رومی‌ها و امپراتوری بیزانس تقسیم کرد که در تقریبا هزار سال گذشته در برهه‌ای حکومت‌های اسلامی و امپراتوری عثمانی بر آن حکومت کرده‌اند. در یک قرن پیش نیز این منطقه تحت قیمومیت انگلستان اداره می‌شد و در نهایت پس از جنگ اعراب و اسرائیل در ۱۹۴۸، به اشغال رژیم صهیونیستی در آمد.
امروز این منطقه مثلثی شکل بر روی نقشه که نوک پیکان آن خلیج عقبه را نشانه رفته با مساحت بیش از ۱۳ هزار کیلومتر مربع میزبانی نزدیک به ۲۱۰ هزار بادیه نشین عرب است و سه برابر این عدد جمعیت یهودیان ساکن این منطقه هستند. با وجود اینکه ناحیه مزبور بیش از نیمی (۵۵ درصد) از مساحت فلسطین اشغالی را در بر گرفته است به اندازه بقیه نقاط مورد توجه قرار نگرفته است.
این منطقه بیابانی شاید به لحاظ راهبردی برای اسرائیل مهم تلقی شود اما بی توجهی کابینه رژیم صهیونیستی به اعراب ساکن نگو عرصه را برای آنها بسیار تنگ کرده است. صهیونیست‌ها در مقاطع مختلف با