دویچه وله در گزارشی به مناسبت درگذشت بل نوشت : پدرش استاد فن بیان بود و توانخواهان زبانی را درمان می‌کرد و مادرش ناشنوا بود و او را تا ۱۰ سالگی در خانه آموزش و از جمله به او زبان اشاره و لب‌خوانی یاد داد.
۱۴ ساله بود که به لندن رفت و پس از پایان دبیرستان در دانشگاه لندن زبان‌های لاتین و یونانی خواند و سپس در رشته "ساختار اندام‌های سمعی و صوتی آدمی" فارغ التحصیل شد.
۱۷ ساله بود که آموزگار ناشنوایان شد و ۲۳ ساله بود که با خانواده‌اش به کانادا مهاجرت کرد و در آنجا و پس از آن در آمریکا هم به آموزش ناشنوایان پرداخت.
در کنار کارش همواره در پی این بود که چگونه کلمات را دیداری کند تا ناشنوایان بتوانند آسان‌تر آن‌ها را تشخیص دهند.
او با پژوهش ژرف در گوش انسان، دستگاهی مانند گوش مصنوعی ساخت که صدا را می‌گرفت و با یک قلم ارتعاش‌های الکتریکی را به صورت علامت‌های نوشتاری روی یک صفحه درج می‌کرد که پیش‌نمونه دستگاه تبدیل صدا به متن بود:
«همیشه در این فکر بودم که چگونه می‌شود با یک آهن‌ربا نیروی الکترومغناطیس را به امواج صدا تبدیل کرد. وقتی پرده نازک گوش آدمی چکش و سندان گوش را به حرکت درمی‌آورد، پس باید یک پرده ذخیم‌تر نیروی برق بیشتری پدید آورد و همین پیش‌فرض ساخت تلفن شد.»
پیش از آنکه او یک تلفن کاربردی بسازد، روشی برای فرستادن چند پیام تلگرافی از یک سیم پیشنهاد کرده بود.
۲۹ ساله بود که نخستین تلفن کارآمد را عرضه کرد و دیری نپایید که "شرکت تلفن بل" را بنیان نهاد که هم اکنون به AT & t بزرگترین شرکت تلفن آمریکا مشهور است.
او خود را کمتر مخترع معرفی می‌کرد و در درجه نخست آموزگار ناشنوایان می‌دانست به ویژه که پیش از او دستگاه‌هایی شبیه تلفن او پیشنهاد شده بودند ولی ارزش کاربردی نداشتند.
الکساندر گراهام بل در ۷۵ سالگی در شمال شرقی کانادا درگذشت.
نظر شما