چاره اندیشی برای احداث سالن خاص موسیقی
فردا دیر است
..................................................
تهران ، خبرگزاری جمهوری اسلامی 87/06/09
فرهنگی.هنری .موسیقی و تجسمی
از : مریم فراهانی/ هفته گذشته را می توان هفته حادثه ها ، به دلیل کمبود
سالن خاص موسیقی دانست، گرچه حادثه هایی از این دست در شهرهای دور، یا
کنسرت های کمتر مطرح نیز رخ می دهد که کمتر پیرامون آن اطلاع رسانی می شود
پنجم شهریور هفته گذشته استاد شجریان به نابسامانی های ناشی از قطع برق
در اجرای کنسرت همایون اعتراض کرد و از بابت این اتفاق از مردم عذرخواهی
کرد، هنوز اعتراض استاد محور خبری صفحات موسیقی روزنامه ها بود، که هفتم
شهریور و در جریان کنسرت علیرضا قربانی ، اتفاق دیگری رخ داد ، که نشان
از درد دیرین کمبود و گاه نبود سالن خاص موسیقی می دهد.
در جریان اولین شب اجرای کنسرت گروه اشتیاق و کوارتت زهی ، در فضای باز
مجموعه فرهنگی هنری نیاوران ، بخشی از تخته هایی که برای قرار گرفتن
صندلی تماشاچیان قرار داده شده بود ، شکست که موجب نگرانی تماشاچیان شد.
هر چند این مشکل با درایت مدیران به سرعت حل شد، و حدود 20 نفری که با
مشکل رو به رو شده بودند در مکان های دیگری استقرار یافتند، اما همین
مساله اجرا را بیش از نیم ساعت به تاخیر انداخت ، که باز هم با شروع
وزیدن باد و پیچیده شدن صدای آن در میکروفون ها ، دقایق دیگری را نیز
باعث شد که گروه در اجرای خود ، تاخیر ناخواسته داشته باشد.
چنین مشکلاتی که این دو نمونه، آخرین آنها در هفته گذشته بود، به مشکلی
تقریبا همیشگی در اجراهای موسیقی تبدیل شده است که منشا آن را باید در
نبود یا بهتر بگوییم کمبود سالن خاص موسیقی جست و جو کرد.
نگاهی به گذشته نشان می دهد زمانی که هنوز ماهواره و سی دی فیلم های
سینمایی وجود نداشت، یکی از مشکلات بزرگ سینماگران ، کمبود سالن
استاندارد برای نمایش فیلم بود، و همواره مردم مشتاق ساعت ها در صف های
طویل برای دیدن فیلم می ایستادند.
صنف سینماگران ، با پافشاری زیاد، توانستند همیاری بخش های مختلف از جمله
شهرداری را جلب کنند و سالن های اکران فیلم بیشتر شود، اما این چاره
گشایی دیرهنگام بود، چرا که دیرزمانی بود مردم با ماهواره ، سی دی ، و...
آشنا شده بودند.
اما امروز مشکل نبود یا بهتر بگوییم کمبود سالن خاص موسیقی ، در کنار
رشد کیفی و کمی گروه های موسیقی که در زمینه موسیقی فاخر کار می کنند ،
خواست مردمی برای دیدار از اجرای زنده این گروه ها ، منجر به استفاده از
هر سالن یا فضایی برای اجرای برنامه شده است.
در چنین وضعیتی ، فضاهای باز مجموعه های تاریخی، سالن های برخی از سازمان
ها که دارای کاربردهای دیگری هستند، همگی تبدیل به محلی برای اجرای
برنامه شده اند، بدون آنکه ویژگی های لازم برای یک اجرای خوب از جمله
سیستم های صوتی ، تصویری، نوع جای گیری صندلی ، ویژگی مدور سالن ، صحنه
مناسب ، به کارگیری برق اضطراری با توجه به خصوصیات کنسرت را داشته باشند
عبدالحسین مختاباد آهنگساز و خواننده اصیل ایرانی با تایید این معضل
برای موسیقی ، دریک نشست خبری درهفته گذشته گفت که در کشورهای دیگر سالن
های خاص موسیقی وجود دارد ،و کمبود سالن موسیقی در ایران را باید مشکلی
ساختاری در راه اعتلای موسیقی فاخر ایران به حساب آورد.
در همین باره بابک رضایی مدیرعامل انجمن موسیقی ایران نیز در این نشست
گفت: این مشکل اگر چه در تهران خود را کمتر نشان می دهد، اما در برخی از
شهرستان ها ، نمی توان حتی ارکسترهای بزرگ موسیقی را برای اجرای برنامه
دعوت کرد ، نه به دلیل آنکه مخالفتی وجود دارد، بلکه به دلیل اینکه حتی
یک صحنه (stage( مناسب در سالن ها وجود ندارد تا گروه موسیقی بر روی آن
استقرار یابد.
اصغر امیرنیا مدیرعامل بنیاد رودکی ، نیز در این نشست خبری از اساتیدی
چون شجریان و ناظری خواست که برای کاستن از این مشکل ، از امکانات تالار
وحدت ، با قیمتی که خود بخواهند بر روی بلیطها بگذارند، جهت اجرای
برنامه استفاده کنند.
هم اکنون به نظر می رسد ، بخش هایی که می توانند در این باره سرمایه گذار
باشند، هرچه سریع تر باید اقدامی بیاندیشند که در میانه هجمه موسیقی گوش
خراش زیرزمینی ، و قاچاق سی دی و دی وی دی های موسیقی از آلبوم ها، و
برنامه های کنسرت ها، که به گفته اهالی موسیقی کسی پیگیر حق مولف در این
میانه نیست، روزی نرسد که با این همه گروه فعال در زمینه موسیقی فاخر،
و این همه جوان مشتاق که نواختنشان به بار نشسته ، چاره اندیشی، دیر شود
شماره 038 ساعت 15:49 تمام