به گزارش صبح جمعه ایرنا، کاروان ایران در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو توانست تاریخ‌سازی کند و با کسب ۴۴ طلا، ۴۶ نقره و ۴۱ برنز در جایگاه دوم این رقابت‌ها قرار بگیرد اما این اتفاق به همان اندازه که خوشحال‌کننده است، مسئولیت مسئولان را سنگین‌تر می‌کند.
بدون شک دومی ایران در هانگژو اتفاق بزرگی است و تمام ورزش ایران باید از این افتخار آفرینی به بچه‌های کاوران فرزندان ایران ببالند اما نباید برخی از دلایل خارجی و غیرمستقیم دوم شدن ایران را نادیده بگیریم. برای مثال حضور چین به عنوان میزبان در این بازی‌ها باعث شد تا برخی از مدال‌های قطعی طلا به ژاپن و کره جنوبی نرسد و چین همه این مدال‌ها را درو کند.
البته در سوی دیگر، در این تاریخ‌سازی نکته بسیار مثبتی نیز وجود داشت که ما را به آینده امیدوار کرد. برای مثال خیلی از مدال‌آوران طلایی هانگژو، ورزشکاران ناشناخته و جوانی بودند که توانستند با کسب طلا، خیال همه را از آینده راحت کنند. طلاهای ارزشمند افرادی چون علیرضا زارع، سینا ضیغمی‌نژاد، فاطمه امیرزادگانی، هاجر صفرزاده، یاسین خسروی، سعید حسین پور و ... نشان از این دارد که چشمه جوشان ورزش ایران همچنان در حال جوشیدن است و تنها نیاز به استعدادیابی‌های گسترده و اصولی دارد.
تهدید یا فرصت؟
با وجود این نکات، دو سناریو برای دوران پسا هانگژو وجود دارد؛ یک سناریوی پیشرفت پس از هانگژو و تبدیل شدن به قدرت برتر نسبت به ژاپن و کره جنوبی و یک سناریوی دیگر هم پسرفت بعد از هانگژو و برگشتن به رده‌های سوم، چهارم و یا پایین‌تر. دوم شدن کاروان ایران در هانگژو هم یک فرصت بزرگ به شمار می‌آید و هم می‌تواند تهدیدی جدی برای ورزش کشورمان باشد.
فرصتی که برای ورزش کشورمان به وجود آمده این است که ما حالا از ظرفیت بسیار خوب ایران آگاه شدیم و می‌دانیم که اگر از پارالمپین‌های جوان و با استعدادمان حمایت کنیم، این ورزشکاران می‌توانند تا سالیان سال برای ایران مدال‌آوری کنند.
در طرف دیگر هم به اصطلاح خوابیدن در باد دوم شدن، تهدید بزرگی برای ورزش کشورمان است. البته غفور کارگری رییس کمیته ملی پارالمپیک پیش از بازی‌های پاراآسیایی هانگژو اعلام کرده بود که بعد از هر فعالیت مهم باید نقاط قوت را نوشت و آن را تقویت کرد. کارگری بارها در گفت‌وگوهای خود از آسیب‌شناسی آینده‌نگرانه صحبت کرده و حالا این موضوع به صورت جدی باید پیگیری شود. بدون شک مسئولان کمیته ملی پارالمپیک به خوبی می‌دانند که برای بازی‌های پاراآسیایی بعدی کار دشواری دارند و باید بیش از بازی‌های هانگژو تلاش کنند تا جایگاه فعلی ایران از دست نرود.
جوانگرایی از همین حالا
یکی از برنامه‌های راهبردی می‌تواند اضافه کردن ورزشکاران جوان به لیست‌های اعزامی باشد. در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو برخی از نفرات جوان توانستند نشان دهند که می‌توانند مدال‌آوران طلایی ایران در دوره‌های آینده باشند. برای مثال ابوالفضل ظریف‌پور با ۱۶ سال سن در شنا توانست مدال نقره بگیرد تا خودش را به عنوان ستاره جدید پاراشنای ایران معرفی کند. جوانگرایی همیشه هزینه زیادی دارد اما اگر نباشد، می‌تواند ضررهای به مراتب بدتری برای ورزش کشورمان داشته باشد.
البته ورزش کشورمان در این خصوص ورزشکاران کمی ندارد و چهارمین دوره از بازی‌های جوانان آسیا که به میزبانی کشور بحرین برگزار شد هم این موضوع را به خوبی نشان داد. پارالمپین‌های جوان ایرانی در آن رقابت‌ها توانستند با کسب ۱۲۲ مدال از ۵۵۰ عملکرد بسیار خوبی از خود نشان دهند و آینده را تضمین کنند. همین ورزشکاران می‌توانند در اعزام‌های مختلف جای داشته باشند تا برای بازی‌های مهمی همچون پاراآسیایی و پارالمپیک، میدان‌دیده شوند.
افزایش و به‌روز شدن امکانات تمرینی و اردویی
کاروان فرزندان ایران این شایستگی را دارد که با توجه به افتخارآفرینی و تاریخ‌سازی در هانگژو، با امکانات به مراتب بهتری خود را برای مسابقات آینده آماده کند. بدون شک با اضافه کردن امکانات به‌روز و تهیه دستگاه‌های جدیدی تمرینی، پیشرفت بسیار قابل توجهی در ورزشکاران به وجود می‌آید و زیرساخت‌های موجود نیز از کیفیت بیشتری برخوردار خواهد شد.
یکی دیگر مزایای پیشرفت امکانات و به‌روز شدن زیرساخت‌ها، توجه دیگر کشورها برای برگزاری اردوهای خود در کشورمان است. برخی رشته‌های پارالمپیکی کشورمان در دنیا حرف‌های زیادی برای گفتن داشته و کشورهای دیگر علاقه زیادی دارند تا اردوهای مشترکی با ایران برگزار کنند اما این موضوع نیاز به امکانات و زیرساخت‌های بیشتر و بهتر دارد.
ادامه سیاست درست کیفی‌گرایی
کاوران ایران در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو به خوبی کیفی‌گرایی شده بود و تاریخ‌سازی این کاروان به خوبی این گفته را تایید می‌کند. کیفی‌گرایی در ابتدا منتقدان زیادی داشت اما حالا همان منتقدان به این نتیجه رسیده‌اند که اگر کیفی‌گرایی به درستی صورت پذیرد، می‌تواند مفید واقع شود.
حالا کمیته ملی پارالمپیک می‌تواند از این سیاست درست در رقابت‌های بعدی استفاده و حتی وضعیت آن را بهتر کند چرا که تجربه بسیار خوبی از این موضوع به دست آمده و حالا مسئولان ما در این خصوص با تجربه‌تر هستند.
افزایش اعزام‌ها جهت افزایش تجربه جوان‌ترها
همه مطلع هستیم که مشکلات مالی گریبان‌گیر ورزش کشورمان است اما نمی‌توانیم نقش بزرگ میدان دیدن را برای موفقیت ورزشکاران جوان، نادیده بگیریم. در همین بازی‌های پاراآسیایی هانگژو بارها شاهد بودیم که کم‌تجربگی جوان‌ترها باعث شد تا رنگ مدال از طلا به نقره یا برنز تغییر کند.
اعزام‌های مختلف به مسابقات سطح بالا می‌تواند کیفیت یک ورزشکار جوان را به بالاترین حد ممکن برساند تا آن‌ها بتوانند در نهایت در بازی‌های پاراآسیایی و یا پارالمپیک، جواب این تلاش‌ها را به خوبی بدهند.
کمیته ملی پارالمپیک، فدراسیون جانبازان و توان‌یابان و فدراسیون‌هایی که ورزشکار پارالمپین دارند، در مجموع نمره قابل قبولی گرفته‌اند و این نمره شایسته تقدیر است. تاریخ‌سازی در هانگژو و توجه به این ورزشکاران در سطح کلان و خرد، باعث شده تا بذر امید در دل جانبازان، توان‌یابان، نابینایان و کم‌بینایان کاشته شود و چه چیزی شیرین‌تر از این اتفاق.
نظر شما