دکتر رضا پیشقدم روز پنجشنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا به مناسبت هفته پژوهش افزود:رسالت عضو هیات علمی در دانشگاه در وهله اول پژوهش اصیل و سپس به کارگیری و ترویج آن در حوزه آموزش و دیگر علوم است.
وی ادامه داد:تفاوت مدرسه و دانشگاه در این است که در مدرسه، معلم پژوهش‌های دیگران را تدریس می‌کند ولی در دانشگاه انتظار می‌رود عضو هیأت علمی به مرور زمان یافته‌های خود را تدریس کند.
معاون سابق آموزشی دانشگاه فردوسی مشهد گفت: استاد دانشگاه باید بتواند یافته‌های علمی و پژوهشی خود را به اشکال گوناگون به سطح جامعه بکشاند تا تأثیرات آن در بهبود شرایط و رسیدن جامعه به وضعیت مطلوب مشهود شود.
پیشقدم با تاکید بر این که آثار و کلام استادان باید فراگیر، ماندگار و تأثیرگذار باشد و بتواند آحاد جامعه را تحت تأثیر قرار دهد افزود: نگارش صرف تعداد بی‌شماری مقاله که جنبۀ کاربردی در زندگی افراد ندارد حاصلی برای جامعه ندارد گرچه ممکن است برای فرد، منفعت فردی بدنبال داشته باشد.
وی با بیان این که نگارش مقالۀ اصیل به شرط این که باعث رشد و ترقی جامعه شود مفید است تصریح کرد: آن قدری که اثربخشی مقاله مهم است نگارش صرف آن مهم نیست و اگر مقاله‌ای نوشته شود و فردی حتی یک‌بار آن را نخواند و به آن ارجاعی ندهد و یا به کشف ایدۀ جدید و اختراع منجر نشود، خیلی خوشایند نبوده و غالباً اتلاف وقت و سرمایۀ افراد است.
معاون سابق آموزشی دانشگاه فردوسی مشهد با اشاره به این که مرجعیت یعنی محل ارجاع بودن تصریح کرد: انتظار می‌رود مقاله های استادان به محل ارجاع دیگران تبدیل شود و مقالات و آثار آنان باید مورد استفادۀ پژوهشگران، دانشجویان و مردم قرار گیرد اگر استادی به فرض ۱۰۰ مقاله بنویسد و حتی یک نفر به آن ارجاع ندهد واقعاً نگارش آن مقاله چه سودی دارد؟ در مقابل، استادی یک مقاله می‌نویسد و ۱۰۰ نفر به آن ارجاع می دهند و این مقاله مسلماً کار ارزشمندی است.
پیشقدم افزود: باید اسناد بالادستی هر چه سریع‌تر تغییر کنند، به جای کمیت به کیفت پرداخته شود، از فشار نگارش مقاله برای ارتقا و ترفیع کاسته شود، تأثیر سنجی و مرجعیت علمی محور تصمیم‌سازی‌ها باشد، از خلق ایده و پدیده به شکل واقعی حمایت شود و از همه مهم‌تر شأن و منزلت عضو هیأت علمی هر چه بیشتر به شکل عملی و ملموس ارتقا یابد.
وی با تاکید بر این که ایجاد انگیزه مهم‌ترین نقش را در رسیدن به این مهم بازی می‌کند تصریح کرد: نکتۀ مهم‌تر این است که دولت باید تسهیلگر برقراری ارتباط استاد با جامعه و صنعت باشد در واقع ما به دانشگاه‌های تقاضامحور و مأموریت‌گرا نیاز داریم که متأسفانه این مهم همواره در سطح حرف باقی مانده و به معنای واقعی محقق نشده است.
نظر شما