به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه خبری اخبار علمی (Science News)، ممکن است سقوط یک ردیف دومینو شبیه به بازی و تفریح باشد؛ اما فهم چگونگی این موضوع یک مساله پیش‌پا افتاده نیست.
دیوید کَنتِر (David Cantor)، یکی از پژوهشگران دانشگاه پلی‌تکنیک در مونترآل کانادا که در مهندسی عمران نیز سابقه دارد، ترتیبی داد تا سقوط دومینوها در یک واکنش زنجیره‌ای به صورت رایانه‌ای شبیه‌سازی شود.
وی با همراهی یکی دیگر از پژوهشگران به تحقیق درباره سقوط دومینوها ادامه داد. آن‌ها به این نکته دست یافتند که اصطکاک (هم اصطکاک بین قطعه‌های مستطیلی‌شکل با یکدیگر در هنگام سقوط و هم اصطکاک این قطعات با سطحی که بر روی آن قرار دارند) در میزان سرعت سقوط دومینوها تعیین‌کننده است.
در واقع شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای شرایط لازم برای یک سقوط پرسرعت را آشکار کردند؛ برای دومینوهایی که فاصله کمی با هم دارند و اصطکاک کمی بینشان وجود دارد و روی یک سطح پراصطکاک قرار دارند، پرسرعت‌ترین سقوط آبشاری اتفاق می‌افتد.
بین دومینوهایی که سطح لیزتری دارند، اصطکاک کمتری وجود دارد و در نتیجه انرژی کمتری از دست می‌رود. اصطکاک بیشتر بین دومینوها و سطحی که روی آن قرار دارند (مانند نمد زبر) به این معنی است که هر کدام از قطعه‌های مستطیلی در هنگام سقوط، زیاد به عقب نمی‌لغزند و این باعث می‌شود سرعت سقوط کم شود.
در برخی شبیه‌سازی‌ها واکنش زنجیره‌ای کوتاه بود؛ زیرا دومینوها روی یک سطح لغزنده با فاصله زیاد از هم قرار داشتند و در نتیجه زیاد با یکدیگر برخورد نمی‌کردند.
در نتیجه شبیه‌سازی‌ها، معادله‌ای ساخته شد که سرعت سقوط دومینوها را پیش‌بینی می‌کرد و نشان می‌داد پیش‌بینی‌ها با نتایج آزمایش‌های قبلی مطابقت دارند.
نظر شما