در این یادداشت که در تارنمای خبرگزاری آنسا ایتالیا منتشر شد آمده است: پس از ناکامی ناپلئون بناپارت امپراتور فرانسه در سال ۱۷۹۹ برای تشکیل یک کشور صهیونیستی، این امر در اواخر قرن نوزدهم در دستورکار انگلیس قرار گرفت و فروپاشی امپراتوری عثمانی در جنگ اول جهانی و استقرار انگلیسی‌ها در فلسطین، زمینه اجرای آن را فراهم کرد. انگلیس در سال ۱۹۱۷ حمایت خود را از تاسیس کشور صهیونیستی در فلسطین اعلام کرد. با حمایت انگلیس، یک هیئت صهیونیستی وارد فلسطین شده و صهیونیست‌ها با خرید زمینهای فلسطینیان به شهرک سازی روی آورده و آوارگی ده‌ها هزار فلسطینی را موجب شدند.
احساس خطر فلسطینیان، مقاومت و نهایتا انقلاب ضد امپریالیسم انگلیسی و استعمارگری صهیونیست‌ها را در سال ۱۹۳۶ منجر شد، ولی در سال ۱۹۳۹ این انقلاب را انگلیس ناکام گذاشت. فلسطینیان دو دشمن داشتند: نیروهای استعمارگر انگلیس و چریک‌های مسلح صهیونیستی که تعدادشان ۴۰ هزار نفر بود.
در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ سازمان ملل طرح تقسیم و تجزیه فلسطین به دو دولت یهودی و عربی را تصویب کرد. در آن زمان یهودیان یک سوم جمعیت فلسطین را تشکیل می دادند و بر ۶ درصد از زمینهای فلسطین تسلط داشتند؛ اما طرح سازمان ملل ۵۵ درصد از مساحت فلسطین را به آنها می بخشید. فلسطینیان و هم‌پیمانان عرب آنها طرح مذکور را رد کردند، اما جنبش صهیونیسم با آن موافق بود، چرا که این طرح به ایجاد یک حاکمیت صهیونیستی در زمینهای فلسطین مشروعیت می‌بخشید. البته، صهیونیست‌ها به آن هم پایبند نشده و در سال ۱۹۴۸ ده‌ها شهر و روستای فلسطینی را اشغال و ساکنان اصلی را اخراج کردند.
با تصمیم انگلیس برای خروج از فلسطین در ۱۴ مه ۱۹۴۸، «بن گوریون» رئیس وقت کمیته اجرایی آژانس یهود تحت قیمومت انگلیس، رسما برپایی حاکمیت صهیونیسم را اعلام کرد. در خلال چند دقیقه دو قدرت بزرگ جهان یعنی آمریکا و شوروی، رژیم اشغالگر اسرائیل را به رسمیت شناختند. ۱۴ مه ۱۹۴۸ بعنوان روز «نکبت» معرفی شد، نکبت یادآور تبعید اجباری و دسته جمعی بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی از منازل و زمینهایشان است. این روز همچنین یادآور قتل عام حداقل ۱۰ هزار فلسطینی در کشتارهای دسته جمعی رژیم اسرائیل است.
پروژه‌های رژیم صهیونیستی برای اخراج کامل فلسطینیان از زمینهایشان ادامه یافت و آنها تا امروز با کودک کشی، ضرب و شتم و قتل عامل مردم مظلوم فلسطین، محاصره و تحریم مناطق فلسطینی نشین، اخراج صاحبان اصلی فلسطین از خانه و کاشانه خود، شهرک سازی های غیرقانونی و ... در مسیر از بین بردن همه نمادها و میراث فلسطین، حرکت کرده و این امر منجر به بدتر شدن شرایط و آوارگی ۶ میلیون فلسطینی شده است.
باید گفت از سال ۱۹۴۸ تا ۲۰۱۶، مجمع عمومی و شورای امنیت سازمان ملل جمعا ۲۲۵ قطعنامه لازم الاجرا در مورد تجاوزات صهیونیست ها، کشتار مردم فلسطین و شهرک سازی (در زمینهای فلسطینی ها در اراضی موضوع قطعنامه ۲۴۲ در نوامبر ۱۹۶۷، پس از جنگ ۶ روزه ژوئن ۱۹۶۷)، تصویب کرده است که این رژیم یاغی، حتی به یکی از این قطعنامه ها نیز گردن ننهاده است.
آنچه موجب تداوم اشغالگری رژیم اسرائیل و کشتار و آوارگی روزافزون مردم مظلوم فلسطین شده، ابتدا حمایت کامل برخی از کشورها بویژه آمریکا از جنایات این رژیم، سپس سازشکاری کشورهای عرب منطقه و خیانت آنها به آرمان فلسطین و نهایتا سکوت کشورهای دیگر است. از زشت ترین جلوه های ماهیت کشورهای حامی اسرائیل، برخورد ریاکارانه و استاندارد دو گانه آنها در قبال این رژیم و نسل کشی ملت مظلوم فلسطین است. جالب است بدانیم که دلیل حمله آمریکا و شرکایش به عراق در امر آزاد سازی کویت، عدم تمکین صدام به قطعنامه شورای امنیت بود، در حالیکه اسرائیل بیشترین عدم تمکین به قطعنامه های شورای امنیت را داشته است. سکوت شرم آور مدعیان حقوق بشر در قبال سلاخی مستمر فلسطینیان توسط صهیونیست ها، بسیار قابل تامل است.
آمریکا و اقمارش بدون توجه به حقوق فلسطینیان و با نقض آشکار قوانین و مقررات بین المللی و چشم پوشی از تعهدات خود، طرحهایی را ارایه داده اند که کاملا در راستای تداوم اشغالگری رژیم اسرائیل بوده است. معامله قرن و طرح ابراهیم از این نوع بوده اند. آمریکا حتی پا را فراتر گذاشته و سفارت خود را به بیت المقدس انتقال داد و برخی از کشورهای عربی را به سازش و برقراری روابط با رژیم اسرائیل مجبور ساخت.
رژیم اسرائیل با برخورداری از چراغ سبز همیشگی آمریکا در قبال جرم و جنایت و خیانت و سکوت سایر کشورهای منطقه ای و غربی، علاوه بر داشتن بزرگترین زرادخانه هسته ای در خاورمیانه که صلح و ثبات جهانی را تهدید می کند، در بمباران و خرابکاری تاسیسات صلح آمیز هسته ای سایر کشورهای منطقه و ترور دانشمندان هسته ای آنها ید طولایی دارد. تمامی این اقدامات برخلاف قوانین و مقررات بین المللی بوده و می تواند به فاجعه های بشری و محیط زیستی گسترده منجر شود.
با توجه به تمامی واقعیات مرتبط با مساله فلسطین، آنچه در چنین فضای ظالمانه، لازم و ضروری است، انسجام و همبستگی مردم فلسطین و پشتیبانی مردمان آزاده جهان از آرمان فلسطین تا رفع اشغال از این سرزمین است. زنده نگهداشتن روز جهانی قدس (که هر سال آخرین جمعه ماه مبارک رمضان است) بعنوان محور وحدت جهان اسلام و نمایش اتحاد و یکپارچگی امت اسلامی در موضوع فلسطین و حمایت از آرمان قدس شریف باید اولویت اول جهان اسلام و آزادگان جهان تا رفع اشغال از سرزمین فلسطین باشد.
بنظر می رسد تنها راه برای حل مساله فلسطین، اتخاذ دمکراتیک ترین مسیر باشد و آن، برگزاری همه پرسی در این سرزمین پس از آزادی تمامی اسرای فلسطینی از سیاه چالهای رژیم آپارتاید اسرائیل و بازگشت تمامی آوارگان فلسطینی به موطن خود، است. مردم فلسطین دارای هویت، اصالت و حق حاکمیت بر سرزمین خود هستند و همچون سایر ملل جهان از حق تعیین سرنوشت برخوردارند. بنابراین لازم است که سازمانها و نهادهای بین المللی و مردم نهاد ذیربط و آزادگان جهان از جمله ایتالیا در این مسیر گام بردارند. قطعا رای مردم محترم خواهد بود.
نظر شما