وی در این کتاب که با عنوان فرعی " درآمدی برتاثیر شعر فارسی بر شاعران آلمانی زبان قرن هفدهم تا نوزدهم" چاپ شده،به سفر هیاتی تجاری از آلمان به دربار شاه صفوی اشاره کرده و نوشته است:اولئاریوس عضو این هیات در سال ۱۶۵۴ میلادی گلستان سعدی را ترجمه کرد که نقطه عطفی در آشنایی آلمانی ها با ادبیات ایران بود.
محمد حسین ابراهیمی نوشته است که بوستان سعدی نیز به همین قلم ترجمه شد.
هرگاه یادی و نامی از یوهان ولفگانگ فون گوته، شاعرآلمانی قرن هجدهم و نوزدهم میلادی به میان می آید ناخودآگاه نام حافظ شیراز نیز به ذهن و زبان جاری می شود.
گوته با تاثیر از حافظ، اثر خود را به زبان آلمانی با عنوان «دیوان غربی – شرقی» سرود و در سال ۱۸۱۸ منتشر شد.
با این حال کمتر گفته می شود که این شاعر آلمانی این دیوان را با الهام از ترجمه غزل های حافظ به زبان آلمانی سروده و مترجم این غزل ها شخصی به نام جوزف فون هامر پورگشتال بوده است.
در کتاب زبان جاودانگی به این نکته اشاره شده و آمده است: همین اقدام هامر پورگشتال، موجب گسترش و شناخت ادبیات ایران در زبان آلمانی در مقطع قرن هفدهم تا نوزدهم شد.
نویسنده در این کتاب آورده است: بر سنگ مزار هامر در اتریش اشعاری از سعدی نیز درج شده است.
یکی از نکات دیگر که در کتاب زبان جاودانگی جلب توجه می کند،راه یافتن واژه غزل به صورت ghazel به زبان آلمانی است که به عقیده مولف کتاب، این موضوع مدیون شخصی به نام فریدریش روکرت است.
در این کتاب همچنین به اقدامات دیگر شاعران و ادیبان آلمانی زبان برای شناساندن سروده های شاعران ایران اشاره شده است.
کتاب زبان جاودانگی را انتشارات پرتورخشید شیراز در ۱۰۰۰ نسخه چاپ کرده است.
محمدحسین ابراهیمی کار تدوین و گردآوری را انجام داده، زیر نظر علی عبداللهی و به سفارش حوزه هنری فارس چاپ شده است.
نظر شما