نشست های شرم الشیخ و کوچولوهای آمریکا
#
بیروت، خبرگزاری جمهوری اسلامی 19/11/83
خارجی.سیاسی.فلسطین.شرم الشیخ
از: حسن سلامی
در آستانه نخستین نشست چهار جانبه شرم الشیخ در سال 1999 میلادی "شش سال
پیش" یک خانم کوچولوی آمریکا به نام "مادلین آلبرایت" وزیر وقت امور
خارجه ی این کشور وارد سرزمین اشغالی 1948 میلادی "اسراییل" شد.
در آستانه دومین نشست شرم الشیخ که قرار است فردا (سه شنبه ) در مصر برگزار
شود یک خانم کوچولوی دیگر آمریکا به نام "کاندولیزا رایس" وزیر جدید امور
خارجه ی این کشور به سرزمین اشغالی سفر و با "آریل شارون" نخست وزیر رژیم
صهیونیستی دیدار و گفت وگو کرد.
در نشست دوم شرم الشیخ که "حسنی مبارک" رییس جمهوی مصر، "عبدالله دوم"
شاه اردن، "محمود عباس" رییس حکومت خودگردان و شارون شرکت دارند قرار است
وضعیت فلسطین، آزادی اسیران، خروج نیروهای رژیم اشغالگر قدس از نوار غزه
و برخی شهرهای کرانه باختری و نیز برچیدن پست های بازرسی این رژیم بررسی
شود.
در نشست اول شرم الشیخ در پنجم سپتامبر 1999 میلادی افزون بر مبارک و
عبدالله، "یاسر عرفات" رییس فقید حکومت خودگردان فلسطین، "ایهود باراک"
نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی و خانم آلبرایت شرکت کردند.
آن نشست به امضای یک موافقت نامه میان اسراییل و حکومت خودگردان فلسطین
منجر شد و رییس جمهوری مصر، شاه اردن و وزیر خارجه وقت آمریکا نیز به
عنوان شاهد موافقت نامه را امضا کردند.
بر اساس مواقفت نامه شرم الشیخ قرار شد رژیم صهیونیستی 350 اسیر فلسطینی
را آزاد و در دو مرحله از 11 درصد خاک کرانه باختری رود اردن عقب نشینی
کند تا حکومت خودگردان بتواند بر 40 درصد این منطقه اعمال حاکمیت نماید.
رژیم اشغالگر قدس نه تنها از مناطق کرانه ی باختری خارج نشد که یک سال
بعد با اشغال همه این مناطق سیطره ی خود را بر سراسر خاک فلسطین کامل کرد.
این اشغال به شعله ور شدن آتش قیام فلسطینیان مشهور به "انتفاضه ی مسجدـ
الاقصی" دامن زد و یک بار دیگر نشان داد که مقام های تل اویو به هیچ یک از
بندهای موافقت نامه های امضا شده از جمله موافقت نامه شرم الشیخ پایبند
نیستند.
برخی کارشناسان سیاسی در بیروت معتقدند که فلسطینیان به این گونه موافقت
نامه ها که با هدایت محافظه کاران کوچولوی واشنگتن امضا می شود نیاز ندارند
زیرا مقام های صهیونیست، پیش از این موافقت نامه های دیگری مانند "توافق نامه
وای ریور" در مریلند آمریکا امضا کردند ولی از عمل کردن به بندهای آن
طفره رفتند.
پس از تقلا و سفر خانم آلبرایت به فلسطین اشغالی، سرانجام یاسر عرفات و
"بنیامین نتانیاهو" نخست وزیر پیشین اسراییل با حضور "بیل کلینتون" رییس
جمهوری وقت آمریکا موافقت نامه وای ریور را در اکتبر 1998 میلادی امضا
کردند.
مطابق بندهای این موافقت نامه رژیم صهیونیستی باید 750 اسیر فلسطینی را
آزاد و از 13 درصد کرانه ی باختری در سه مرحله عقب نشینی می کرد. در مقابل،
حکومت خودگردان نیز قول داد برخی مواد مورد درخواست آن رژیم در منشور ملی
فلسطین را حذف کند.
دو ماه بعد از امضای موافقت نامه وای ریور، شورای ملی فلسطین طی نشستی
در شهر غزه بندهایی از منشور ملی که در آن خواستار از بین رفتن "اسراییل"
شده بود، حذف کرد اما رژیم صهیونیستی به تعهداتش جامه ی عمل نپوشاند و
کوچولوهای آمریکا نیز بر این رژیم فشار وارد نیاوردند.
مقام های امنیتی و نظامی "اسراییل" تنها 250 اسیر فلسطینی که مدت محکومیت
بیشتر آنان به پایان رسیده بود را آزاد و از آزادی زندانیان سیاسی
خودداری کردند.
آنان همچنین برخلاف مفاد موافقت نامه ی وای ریور مناطق کرانه ی باختری را
تحویل حکومت خودگردان ندادند به این بهانه که این حکومت به تعهداتش در
موافقت نامه عمل نکرده است.
بیش از 60 سال است که کوچولوهای آمریکا با سیاست بهانه جویی و کارشکنی
مقام های رژیم اشغالگر قدس برای حل "مساله ی فلسطین" و سیاست سیطره جویانه
این رژیم آگاهی دارند و نه تنها به طور جدی مانع اجرای این سیاست نمی شوند
که سالانه بر حجم کمک های اقتصادی خود به اسراییل می افزایند.
براساس آمار، واشنگتن سالانه دو میلیارد دلار کمک اقتصادی و مالی به رژیم
صهیونیستی ارایه می دهد و به همین علت است که فلسطینیان چندان به موفقیت
نشست هایی که با تشویق یا هدایت واشنگتن در آمریکا، اردن یا مصر تشکیل می ـ
شود خوشبین نیستند.
خاورم 265