مردان مسلح با ریش های بلند و لباس های عربی – افغانی، وقتی درهای زندان را در دهم ژوئن ۲۰۱۴ گشودند، کسی از آن صدها شیعه نمی دانست قرار است چه اتفاقی بیفتد، اما از وجود رگه های وهابیت در چهره ها و رفتارهای افراد مسلح، می شد فهمید خبرهای خوبی در راه نیست.
آنها زندانیان را دستچین کردند؛ سنی ها را به سویی و شیعه ها را به سوی دیگر بردند و هنگامی که خورشید در پشت دجله ناپدید شد، حدود ۶۰۰ زندانی شیعه در گودالی بزرگ رها شده بودند، در حالی که بدن هایشان آبکش شده و در میانشان افراد نوجوان و کم سن و سال هم بود.
این جنایت همزمان بود با جنایت دیگری در شمال بغداد یعنی پایگاه اسپایکر ، جایی که یک هزار و ۷۰۰ دانشجوی نیروی هوایی که دوره آموزشی را طی می کردند، توسط داعش قتل عام شدند؛ آنها هم همگی شیعه بودند. با اینحال، بر خلاف جنایت اسپایکر که تصاویر و فیلم های آن در شبکه های اجتماعی و اینترنت بی داد کرد، از زندان بادوش و قربانیان آن خبری نبود.
آن روز ۶۰۰ زندانی بادوش، در سکوت مطلق رسانه ای و غیبت مجامع بین المللی و در حالی که آمریکایی ها به درخواست کمک دولت عراق پاسخ منفی دادند، در یک گور جمعی در منطقه حمیدات در حوالی بادوش زیر خروارها خاک مدفون شدند.
حالا در ششمین سالگرد این فاجعه رسانه های بین المللی گزارش کرده اند، عراقی ها آن گور جمعی را کشف کرده اند، اگر چه به گزارش آسوشیتدپرس به نقل از منابع پزشکی قانونی موصل ، عملیات تفحص و خارج کردن اجساد به دلیل تهدید ویروس کرونا فعلا انجام نخواهد شد.
غروب ساکنان زندان بادوش، غروب غم انگیزی بود که عراقی ها همچنان فراموش نکرده اند، اما این جنایت چگونه شکل گرفت و سهم چه کسانی در وقوع آن بیشتر است؟
آن روزها که ارتش عراق بواسطه خیانت فرماندهان محلی و عناصر نفوذی در سطوح مدیریتی و نظامی، از شمالی ترین نقطه این کشور یعنی استان نینوا تا دروازه های پایتخت، از هم پاشید، گروه تروریستی تکفیری داعش تا پشت دیوارهای بغداد پیش آمده بود و مردمی مانده بودند بدون سلاح و بدون تکلیف در برابر افراد مسلح وحشی.
در همین اثنا دولت وقت عراق به نخست وزیری نوری المالکی از دولت آمریکا کمک خواست، آن هم در چارچوب توافقنامه امنیتی و تعهدات واشنگتن درقبال بغداد ، اما پاسخ منفی بود.
داعش که از اوایل ژوئن وارد شهرهای غربی عراق شده بود، تا دهم این ماه وارد موصل شد و به تبع آن سایر شهرهای بزرگ مانند فلوجه و تکریت یکی یکی سقوط کردند. همه چیز رها شده بود و نیروهای نظامی خلع سلاح شده، پلیس و غیر نظامیان عمدتا شیعه، ترکمان و ایزدی ها در برابر داعش هیچ امکان مقاومتی نداشتند.
عراقی ها آن روزهای سخت و غم انگیز را به سرعت، با فتوای تاریخی مرجعیت ، ایجاد پل هوایی تهران- بغداد و تشکیل نیرویی قدرتمند مردمی به نام الحشدالشعبی، پشت سر گذاشتند و در سال ۲۰۱۷ کار داعش را در همان موصل تمام کردند.
ابوجاسم العسکری از فرماندهان بدر در شمال بغداد و نماینده پارلمان عراق در بحبوحه نبرد با داعش در یکی از مناطق عملیاتی به خبرنگار ایرنا گفت که بنویسید تا در تاریخ ثبت شود که اگر نبود فتوای تاریخی مرجعیت و پل هوایی تهران- بغداد، امروز از عراق چیزی نمانده بود.
اما حالا بعد از گذشت ۶ سال از سقوط موصل و در سومین سالگرد آزادی این شهر، قربانیان زندان بادوش نقاب از چهره گم شده خود برداشته اند تا از مجامع بین المللی عاملان جنایت و خون های به ناحق ریخته شده را پی بگیرند.
آمریکایی ها خود یک بار از زبان هیلاری کلینتون هنگامی که وزیر خارجه بود و باردیگر در جریان تبلیغات انتخاباتی ۲۰۱۶ از سوی ترامپ اعتراف کرده اند که این گروه تروریستی وحشی را وزارت خارجه و سازمان سیا خلق کرده اند و تکفیری ها را به جان ملت های منطقه انداختند. از همین رو سهم بزرگی در جنایات اسپایکر و نیز زندان بادوش دارند.
حالا آیا عراقی ها عهد شکنی آمریکایی ها را که توافقنامه امنیتی بغداد – واشنگتن را نقض کرده و نادیده گرفتند و در روزهایی که بغداد و سایر شهرها به کمک نیاز داشتند، آنها را تنها گذاشتند، فراموش خواهند کرد؟
نظر شما