دکتر فرشید ابراهیمیان روز سه شنبه در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا اظهارکرد: تئاتر، هنری زنده و پویاست و بر همگان آشکار است که این هنر با مخاطب زنده است؛ پس در حقیقت مشتریان این کالای پربها، مخاطبان آن هستند که با صرف سرمایه آنرا به دست می آورند و در ادامه این کالا به سبب تاثیری که بر ذهن و روان مخاطب خود می گذارد به چنان سرمایه ای بدل می شود که با هیچ متر و معیار مادی قابل مقایسه نیست!.
وی با طرح این پرسش که آیا این چیزی جز معامله ای پر سود برای دو طرف تولید کننده و متقاضی است؟، ادامه داد: به همین سبب است که با نگاهی به سیر تطور و بالندگی این هنر به وضوح می توان حمایت دولت ها و کشورها از این کالای پر سود را رصد کرد، چرا که ثمره و حاصل آن به تقویت بنیان های فرهنگی، اجتماعی، مذهبی، تربیتی و حتی سیاسی همان جوامع انجامیده است.
به گفته ابراهیمیان، بر همین اساس است که شاهدیم این کالا به جهت محسنات بی پایان و بی مثالش همواره تحت چتر حمایتی کشورها و دولتمردان آنها بوده و پیوسته از نعمت یارانه های دولتی بهره برده است. حتی همان دولتمردان با نظارت مستمر و دقیق خود پیگیر این امر بوده اند که این کالای غیر قابل تبادل به مرزهای سقوط، تباهی، ابتذال، ساده نگری و نابودی رهنمون نشود!
مترجم کتاب های «هنر و ماورا» و «نقد تئاتر از نظر تا عمل» تاکیدکرد: مبحث دیگری که تاکنون کمتر توسط بخش دولتی به آن پرداخته شده تلاش برای تفهیم این نکته به حامیان بخش خصوصی هنر تئاتر است که مساله نظارت بر تولید آثار نمایشی با حمایت بخش خصوصی به معنای دخالت مستقیم و اعمال سلیقه در کمیت و کیفیت آثار نیست، مساله مهم آن است که این نظارت به قواعد اثر تولیدی نمایشی در راستای ضوابط و قوانین نظام جمهوری اسلامی است.
وی افزود: ناگفته پیداست که مخالفت بخش خصوصی با نظارت ارگان های متولی در مسیر تولید آثار نمایشی می تواند ضربه های جبران ناپذیری چون فروافتادن این آثار در دام سطحی نگری و ابتذال را به همراه داشته باشد، چه آنکه نمونه بارز این اتفاق در مورد سینمای کمدی ایران رخ داد و به دلیل هجوم بالای تهیه کنندگان بخش خصوصی و نگاه صرفا مادی آنها به مساله بازگشت اصل و سود سرمایه گذاری شان، شاهد سیر نزولی اینگونه سینمایی در کشور هستیم. این حرکت نزولی تا جایی پیش رفته که دیگر جز خرابه ای غیرقابل اعتماد از آن سینمای به اصطلاح کمدی این روزها که به پایین ترین سطح خود رسیده است، باقی نمانده است.
بازیگر سریال های «کیف انگلیسی» و «کلاه پهلوی» گفت: تا زمانی که نقش نظارتی دولت بر روند تولیدات نمایشی بخش خصوصی جنبه فرمایشی پیدا نکند، ادامه دار بودن این روند نه تنها مخل جریان خصوصی سازی در تئاتر کشور نمی شود که باعث اعتماد بیشتر مخاطبان به سطح کیفی آثار تولیدی و این به خودی خود مسبب افزایش تعداد مخاطب و در نتیجه رشد اقتصاد هنر در سایه حضور فعال بخش خصوصی و صرفا نظارت کیفی و محتوایی از سوی نهادهای دولتی می شود.
ابراهیمیان تاکید کرد: تجربه نشان داده که بخش خصوصی به سبب نگرانی اش برای بازگشت سرمایه، دست به هر کاری می زند و این می تواند زنگ خطری برای به ابتذال کشیده شدن تئاتر، این هنر اندیشه ورز شود. مبتلا شده به این آسیب نه تنها در آینده نمی تواند کمکی به رشد و تعالی تئاتر و اقتصاد آن کند که بیشتر آن را به سمت سقوط و قهقرا راهنمایی می کند. ناگفته پیداست که وقوع این مساله به هیچ وجه برای آینده تئاتر کشور نمی تواند مفید باشد.
نظر شما