گزارش یک روزنامه آلمانی از تاریخچه برنامه هسته ای رژیم صهیونیستی (1)

گزارش یک روزنامه آلمانی از تاریخچه برنامه هسته ای رژیم صهیونیستی (1) # تهران، خبرگزاری جمهوری اسلامی 03/08/84 خارجی.هسته ای.اسراییل.ایران. روزنامه آلمانی "یونگه ولت Jungewelt" در مقاله ای به قلم "کنوت ملتین mellethin knut"، به بررسی وضعیت اتمی رژیم صهیونیستی و آتش افروزی این رژیم در قبال برنامه هسته ای ایران می پردازد. این روزنامه می نویسد:"آریل شارون" در مصاحبه با روزنامه "تایمز" لندن در تاریخ پنجم نوامبر 2002 یعنی درست چهار ماه قبل از حمله به عراق، می گوید: بعد از سرنگونی رژیم "صدام حسین" و اشغال عراق، ایران باید روز بعد بعنوان هدف بعدی مورد حمله قرار گیرد. در فوریه همان سال، "بن العازار" وزیر جنک وقت اسرائیل بعد از سفر به آمریکا گفت: اصولا حمله به ایران و خاموش کردن این کشور برای اسرائیل، مهم تر از سرنگونی صدام حسین است. در حالیکه نمایندگان آژانس بین المللی اتمی، نزدیک به دو سال است درباره وجود برنامه تسلیحات اتمی در ایران تحقیقات زیربنائی می کنند و هنوز موفق به پیدا کردن مدرکی دال بر ساخت تسلیحات اتمی نشده اند، کشوری که خود تنها قدرت اتمی خاورمیانه است، در شکار و حمله به ایران جدیت بکار می برد. در این رابطه، طرفداران اسراییل در ایالات متحده آمریکا و همچنین کمیته اسرائیلی ـ آمریکایی"AIPAC"، حمله علیه ایران را مهمترین خواسته جاری خود عنوان کرده اند. در هر دو مجلس آمریکا، سیاستمداران طرفدار اسرائیل، دقیقا از همان قطعنامه ای بر علیه ایران پشتیبانی می کنند که قبل از 11 سپتامبر 2001، برای حمله به عراق و سرنگونی صدام تبلیغ می کردند. مسلما تا زمانی که اسرائیل بعنوان قدرت مطلق اتمی خاورمیانه و بعنوان بلندگوی خشونت و حمله به ایران جلودار است و تاخت و تاز می کند، یافتن یک راه حل سیاسی برای حل اختلاف، ممکن نیست. 17 سپتامبر گذشته، "محمود احمدی نژاد" در سخنرانی خویش در مجمع عمومی سازمان ملل، از جامعه بین الملل خواست تا کمیته ای را ایجاد نماید تا وظیفه خلع سلاح کامل اتمی را بر عهده گیرد و برای آن، یک راهبرد عملی تعیین کند.
وی گفت: این کمیته باید بررسی کند که توسعه قدرت سری اتمی اسرائیل، چگونه صورت می گیرد و چه کشورهایی از آن پشتیبانی می کنند. در مجمع عمومی آژانس بین المللی که در آخر سپتامبر گذشته صورت گرفت، نمایندگان عرب آژانس، طرح قطعنامه ای را به مجمع ارائه کردند که در آن به مساله تسلیحات اتمی اسرائیل پرداخته شده است. در این قطعنامه آمده است، قدرت اتمی اسرائیل می تواند منطقه خاورمیانه را به صحنه رقابت های تسلیحاتی اتمی تبدیل سازد، بویژه آن که تاسیسات اتمی اسرائیل همواره از هر گونه کنترل بین المللی به دور است. از این رو، آژانس باید از اسرائیل بخواهد که قرارداد منع گسترش تسلیحات اتمی را امضا کند و مجموعه تاسیسات اتمی اش را زیر نظر آژانس بین المللی اتمی قرار دهد. اسرائیل در مقابل این قطعنامه حساسیت نشان داده و اعلام می کند که این قطعنامه عربی، بدنبال اهداف سیاسی است و هیچگونه ربطی به اهداف آژانس بین المللی انرژی اتمی ندارد." نشریه یونگه ولت می افزاید " البته این ادعای عجیبی است، زیرا اسرائیل همواره هر آنچه را که خواسته، انجام داده و برای اثبات این ادعا، کافی است بدانیم که دولت های عربی تقریبا از سال 1987 هر سال این قطعنامه را به مجمع عمومی آژانس بین المللی ارائه داده اند اما هیچگاه (بطور جدی ) در دستور کار قرار نگرفته است. یکبار در سال 1991 این موضوع در دستور قرار گرفت که نتیجه ای نداد و از سال 1998 دیگر رسم شده که این قطعنامه در دستور کار قرار گیرد و تعیین راهکارهای عملی آن به مجمع سال بعد حواله شود. این ماجرا، امسال نیز در مجمع عمومی آژانس تکرار شد. مساله اتمی اسرائیل، نه تنها از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا بدون هیچگونه اعتراضی مورد قبول قرار گرفت، بلکه عملکردهای علیه عراق و ایران و پشتیبانی مستقیم از اسرائیل بعنوان قدرت انحصاری تسلیحات اتمی در خاورمیانه نشان داد که این کشورها چگونه عملکردهایشان اینجا و آنجا متفاوت است. اسراییل تسلیحات اتمی خویش را از اواسط سالهای 50 توسعه داد و تکمیل کرد و در این راه، از رابطه تنگاتنک دولت فرانسه برخوردار بود. از آنجا که اسرائیل دانشمندان بسیار مجربی در اختیار دارد، میان فرانسه و اسرائیل یک رابطه اتمی دو طرفه حاکم است. صدها کارشناس اسرائیلی و یهودی در تکمیل صنعت تسلیحات اتمی فرانسه شریک بوده اند و از سوی دیگر، این تجربیات کسب شده را در اختیار اسرائیل قرار دادند. کارشناسان اسرائیلی در اولین آزمایش اتمی فرانسه حضور داشتند. تا اینکه بالاخره، فرانسه در سال 1960 خود را بعنوان قدرت اتمی به جهان معرفی نمود. بطور قطع، فرانسه تنها کشوری نبوده که دولت اسرائیل از تجربیات اتمی اش استفاده برده است. با وجود اینکه بسیاری از کشورهای صاحب تسلیحات اتمی، مرتبا آزمایشات اتمی انجام می دهند، اما تاکنون یک مورد نیز دیده نشده که نشان دهد اسرائیل آزمایش اتمی انجام داده است. در تاریخ 23 اکتبر 1957، فرانسه و اسرائیل قراردادی را امضا نمودند که بر اساس آن، قرار شد یک راکتور اتمی در "دیمونا" (صحرای نگو) ساخته شود. مسئول این پیمان و مجموعه کاملا سری برنامه اتمی اسرائیل، "شیمون پرز" وزیر دفاع اسرائیل، از حزب کارگران سوسیال دمکرات بود. امروز این شخص که 82 سال سن دارد و معاون رئیس دولت کشورش می باشد. مجموعه این همکاری آنچنان سری بود که حتی دولت آمریکا بعنوان وابسته اسرائیل، نه از سوی اسرائیل و نه از سوی فرانسه در جریان قرار نگرفت. بخش مهمی از این قرارداد، حتی روی کاغذ هم نیامد. اسرائیل در ظاهر این اطمینان را به فرانسه داده بود که راکتور دیمونا تنها برای یاری رساندن به تحقیقات علمی است. بخشی از این همکاری فرانسوی ـ اسرائیلی، ایجاد تاسیساتی بود که مواد مختلف را آماده و تولید می کرد. در واقع، بعدها در این تاسیسات می بایست روی مواد سوختی راکتور کار شود. مسلما هرجا زباله های رادیواکتیودار اتمی وجود دارد، پلوتونیوم آماده برای ساخت تسلیحات اتمی هم قرار می گیرد. ظرفیت این راکتور و تاسیسات آماده سازی مواد لازم، طوری است که می تواند سالانه در حدود ده الی 15 کیلو پلوتونیوم تولید نماید که این مقدار برای تولید تعداد زیادی از انواع اسلحه های اتمی کافی است. بر اساس مدارکی که اخیرا فاش شده است، آب سنگینی که برای حرکت این راکتور لازم بود، طی سالهای 1959 و 60، از سوی بریتانیا در اختیار اسراییل قرار گرفت. تاکنون تصور می شد این مقدار آب سنگین که در حدود 20 تن بود، از نروژ به اسراییل صادر شده است، در حالیکه این ادعا، تنها برای پنهان کردن محل اصلی ورود این ماده بود. اسرائیل در ابتدا سعی کرد تا آب سنگین را از آمریکا بخرد اما آمریکا فروش آب سنگین به اسرائیل را به "اقدامات کنترلی" مشروط کرد و این شرطی بود که مورد قبول اسرائیل قرار نگرفت. اما ماموران دولت بریتانیا، چنین شروطی را اعلام نکردند و حتی از اسرائیل سوال هم نکردند که آیا آنان آب سنگین را برای اهداف صلح آمیز می خواهند یا خیر. از اینرو هر دو کشور به این توافق رسیدند که این معامله را حتی از آمریکا هم مخفی دارند. ادامه دارد... صویر/1158/1786