بولیوی، کشور خروشان
#
تهران ، خبرگزاری جمهوری اسلامی 28/04/84
خارجی.سیاسی.بولیوی.بحران.
کارگران و طبقه ضعیف بولیوی با اعتراضات گسترده برای دومین بار رییس
جمهوری این کشور را سرنگون کردند.
اکنون آنها از این شانس برخوردار هستند که رهبران خود را به هوا
بفرستند.
به گزارش روز سه شنبه یک پایگاه اینترنتی، در تاریخ 30 ماه مه امسال در
حدود 10 هزار کارگر و دستفروش دوره گرد در حالیکه با خود پرچم اتحادیه
کارگران "ال آلتو" را حمل می کردند و ورودشان با انفجار دینامیت اعلام
گشته بود، به پایتخت وارد شدند.
این پایگاه اینترنتی که از قیام اخیر شهروندان بولیویایی و سرنگونی
دولت این کشور گزارش می داد، افزود: تظاهرکنندگان از دست "مزاز" رییس
جمهوری بولیوی سخت عصبانی بودند.
وی در ماه مارس به کارگران قول داده بود تا صنایع را در این کشور ملی
اعلام نماید.
رییس جمهوری مزاز عهدشکنی کرد و به سیاست های خود که در خدمت کنسرن
ها(شرکتهای چند ملیتی ) بود، ادامه داد.
با افزایش فشار نارضیان در بولیوی مزار از مقام خویش کناره گیری کرد.
"مایک گونزالس" پروفسور دانشگاه گلاسگو در این گفت: چهار هفته مردم
سراسر بولیوی بر علیه رییس جمهوری اعتصاب کردند و به خیابانها ریختند.
این مبارزه بر علیه سیاست های دولت در واقع پنج سال پیش آغاز شده بود.
آن زمان، آب در منطقه "کوچابامبا"(مناطق سرخپوستان فقیر در بولیوی )
خصوصی شد.
اکثر ساکنین شهر، کارگران فقیر هستند. پس از خصوصی شدن، قیمت آب بسیار
گران شد. کارگران و دهقانان خرد با هم متحد شده و در مقابل این مساله به
مبارزه پرداختند تا توانستند مجددا دولتی دریافت کنند.
مردم بولیوی بار دیگر در سال 2003 رییس جمهوری "لوزادا" را سرنگون
کردند، زیرا او نیز عهدشکنی کرد و جانب کنسرن ها را گرفته بود.
شهروندان بولیوی از دولت و کنسرن ها که باعث فقر آنها شده اند، نفرت
دارند.
اواسط سال های 80 میلادی بسیاری از دهقانان بولیوی حتی قادر نبودند
موجودیت خویش را حفظ نمایند.
آنها باید به شهرها می رفتند و در مقابل مزدی ناچیز برای کنسرن های
سرمایه داری کار می کردند، در غیر این صورت بیکاری گریبانگیرشان بود.
سال 1986 در حدود 117 هزار کارگر در شهرهای صنعتی بولیوی بکار مشغول
بودند.
در سال 1995 این تعداد به 231 هزار نفر افزایش یافت. در سال 1997 تعداد
کارگران این کشور برابر تعداد دهقانان شد.
در فاصله سال 1997 تا 2000 درصد بیکاری از 6/7 به 4/11 درصد رسید.
بر اثر رشد بخش کارگری، قدرت جنبش کارگری هم بالا رفت.
از آنجا که بولیوی به لحاظ اقتصادی به صادرات وابسته است، جنبش کارگری
موفق شد با اعتراضات خود، دولت و کنسرن ها را تحت فشار قرار دهد.
با وجود اینکه بولیوی دارای ذخیره غنی نفت و گاز می باشد، اما مردم این
کشور فقیرتر از سایر کشورهای آمریکای لاتین هستند.
درآمد سرانه بولیوی سالانه یکهزار دلار است.
معادن این کشور تحت کنترل شرکتهای چند ملیتی قرار دارد.
دولت بولیوی صنعت نفت و گاز این کشور را خصوصی نموده و به شرکت های
خارجی فروخته است.
رهبران کنسرن ها در بخش صنایع خام سرمایه گذاری نموده و دولت بولیوی هم
در مقابل، با اخذ مالیات از صادرات آنها، درآمد اندکی کسب می کند.
شرکت های داخلی و بومی بولیوی، قادر به رقابت با شرکت های خارجی نیستند
مناطق فقیرنشین بولیوی چندین سال است که در مقابل این سیاست دولت
مبارزه می کنند و حاضر نیستند که دیگر مورد استثمار این سیستم قرار
گیرند.
مرکز این اعتراضات شهر "ال آلتو" است.
شهری که در شمال پایتخت (لاپاز) قرار گرفته و تقریبا مردم بومی در این
منطقه زندگی می کنند و اکثریت در فقر مطلق بسر می برند.
زمانی که رییس جمهوری مزاز، نفت و گاز را خصوصی کرد، ساکنین این منطقه
تصمیم گرفتند که بر علیه این سیاست به مبارزه بپردازند.
همچنین در سایر کشورهای آمریکای لاتین، مردم توسط این سیستم بشدت
استثمار می شوند و با وجود اینکه اقتصاد این قاره در مجموع از سال 1996
رشدی مثبت داشته و تولیدات این کشورها افزایش یافته، اما همچنان به تعداد
بیکاران اضافه می شود.
در بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین، مردم دولت های دست چپی را انتخاب
نموده اند، زیرا آنان از این دولت ها، عدالت اجتماعی بیشتری را انتظار
دارند.
اغلب روسای دولت های دست چپی هم مانند رییس جمهوری برزیل "لولا دا
سیلوا" به وعده خود عمل نکرده و سیاست های نولیبرالی را دنبال می کنند.
در شش کشور آمریکای لاتین مردم دولت های خود را سرنگون کرده اند، زیرا
آنان تابع منافع خود بوده اند.
شهروندان آمریکایی لاتین خواهان توزیع عادلانه ثروت هستند.
بولیویاییها نیز خواهان این هستند که صنایع مواد خام دوباره دولتی گردد
و سودها بین مردم تقسیم شود.
اواسط ماه مه پارلمان بولیوی اعلام کرد که کنسرن ها باید مالیات بیشتری
برای صادرات خود بپردازند اما ربیس جمهوری از کنسرنها دفاع کرد.
این گزارش می افزاید، مردم بولیوی از گذشته ها درس آموخته اند.
آنها رهبران سیاسی بیشماری را تجربه نموده اند که وعده های بسیاری را به
آنها داده اند ولی بعدا سیاستشان با حرفشان یکی نبوده است.
حتی "مورالس" از حزب "جنبش سوسیالیستی" هم از مردم پشتیبانی نکرد.
وی قبلا بعنوان رهبر "دهقانان کوکا" اعتراضات بر علیه دولت را سازماندهی
می کرد.
این دهقانان اغلب ممر درآمد دیگری جز گیاهان کوکا ندارند و از زمانی
که دولت آمریکا مبارزه بر علیه "مواد مخدر" را به اجرا درآورده است، آنها
از هستی ساقط شده اند.
زمانیکه مورالس خود نماینده پارلمان شد، به دهقانان پشت نمود و بجای
اینکه برای دولتی شدن مواد خام بجنگد، تنها به بالا رفتن مالیات کنسرن ها
رای داد.
مردم از تمامی اقصی نقاط کشور بسوی تجمع روان بودند تا بدینوسیله در
برابر ساختمان دولت در شهر "لاپاز"، بر علیه سیاست نمایندگان مجلس اعتراض
نمایند.
هزاران دهقان به این منطقه آمدند که خود را به جمع 10 هزار نفری
کارگرانی که در آنجا بودند، بپیوندانند.
یک گروه از جوانان، دو عروسک بزرک پنبه ای که شبیه رییس جمهوری مزار و
"هورماندو" رییس کنگره ملی بود را با خود حمل می کردند و زمانیکه با این
پیکره ها، یکساعت در شهر چرخیدند، در جلوی عمارت دولت این پیکره ها را به
آتش کشیدند.
یک روز قبل از کناره گیری مزاز در حدود 500 هزار نفر به خیابان ها ریخته
و به تظاهرات پرداختند.
آنها فریاد می زدند: با هم شکست ناپذیریم.
رییس جمهوری مزاز نیروی پلیس را بسیج کرده بود که به تظاهرکنندگان با
گاز اشک آور و آب و باطوم حمله کنند.
بسیاری از کارگران معدن با خود دینامیت و مواد منفجره حمل می کردند وبا
پرتاب این مواد، از خود در مقابل حملات پلیس دفاع می کردند.
سرانجام رییس جمهوری از ساختمان دولت فراری شد.
این خیزش مردم از آنجا که واقعا یک جنبش مردمی از اقشار پایینی و فقیر
جامعه بود، کاملا موفقیت آمیز به انجام رسید.
تمامی مردم در مقابل سیاست های نئولیبرالی دولت بر خواستند و مبارزه
نمودند و احتمالا در بولیوی یک دمکراسی واقعی برقرار گردد.
مردم می دانند که هر زمان که بخواهند می توانند دولت را بزیر بکشند.
قدرتمندان نیز همچنان به مقاومت در مقابل مردم ادامه خواهند داد، چنانکه
در اولین تظاهرات که نزدیک 2000 نفر در آن شرکت کرده بودند، در حدود 60
نفر از تظاهرکنندگان توسط ارتش و پلیس به قتل رسیدند.
این سوال در مقابل مردم بولیوی قرار دارد که چه کسی باید بر این کشور
حکومت نماید.
در منطقه ال آلتو و سایر شهرهای دیگر مردم شروع کرده اند، کمیته های محلی
و منطقه ای را سازماندهی کنند و قصد دارند با هم به بحث و تبادل نظر
بپردازند که چگونه خود بر کشورشان حکومت نمایند.
مشروح این مطلب در نشریه آلمانی "Linksruck" چاپ شده بود.
صویر/1158/ 1651 /