پاكستان با جمعیتی حدود 200 میلیون نفر، امسال هیچ نماینده ای در المپیك 'ریو 2016' برزیل ندارد.
'محمد عاشق' 82 ساله كه در دوران جوانی، ركاب زنی قهار و پرآوزه در كشورش در سطح آسیا و جهان بود، در المپیك سال 1960 در رُم و 1964 در توكیو در كنار دیگر دوچرخه سواران صاحب نام جهان ركاب زد.
او اگرچه مدالی در المپیك های رم و توكیو صید نكرد، اما به عنوان نماینده لایق مردم پاكستان در دو دوره از مهم ترین رقابت های جهانی، افتخاری بزرگ برای كشور و مردمش آفرید.
محمد عاشق توانست در رقابت های آسیایی سال 1958 توكیو مدال نقره و در رقابت های آسیایی سال 1960 جاكاراتا، مدال برنز را از آن خود كند.
او بارها و بارها در مسابقات ملی كشورش صاحب عناوین و مدال های رنگانگ شد.
این ورزشكار پیشكسوت پاكستانی كه امروز برای تامین هزینه های زندگی، چاره ای جز نشستن پشت فرمان یك موتور سه چرحه قدیمی برای مسافركشی در شهر لاهور آن هم در سن 82 سالگی ندارد، در دهه 1950 ورزش دوچرخه سواری را بطور حرفه ای آغاز كرد.
قبل از اینكه یك ركاب زن حرفه ای باشد، در ورزش مشت زنی و بوكس تمرین می كرد.
عاشق پیر اگرچه چین و چروك های زیادی برچهره دارد اما هنوز به لطف دورانی ورزشكاری اش، پشتش زیر بار سختی ها و نامهربانی ها دوران كهنسالی خم نشده.
از روزی كه دوچرخه را كنار گذاشت، دیگر چشمی او را با مهربانی نگاه نكرد. گویا مردم و دولت كشورش او را فقط با دوچرخه اش می خواستند.
ناچار بود برای تامین هزینه های زندگی كاری بكند. حرفه و شغل خاصی نداشت. تنها كاری كه می توانست لقمه نانی حلال برایش داشته باشد، انجام فعالیت های خدماتی بود. مدتی با تاكسی كار كرد و مدتی هم راننده یك خودروی مسافری ون بود. اما از شش سال پیش تنها چیزی كه برای امرار معاش برایش باقی مانده، یك 'ریكشا' است؛ موتور سه چرخه ای كه در شهرهای مختلف پاكستان ارزانترین وسیله عمومی برای ایاب و ذهاب مردم است. دوچرخه ای كه او سوار بر آن ، افتخارات زیادی را پاكستان كسب كرد، حالا جایش را به یك سه چرخه موتور دار داده است.
در خانه ای نسبتا كوچك زندگی می كند كه بابت آن بیش از یك میلیون روپیه (حدود 9500 دلار) بدهكار است.
سالها پیش همسرش او را برای برای همیشه ترك كرد و از دنیا رفت. چهار فرزند دارد كه همه برای خود مستقل شده اند.
محمد عاشق كه روحیه اش هنوز سرشار از غرور و غیرت دوران ورزشكاری است، می گوید راضی نیست سربار فرزندانش شود و تاروزی كه توان داشته باشد، روی پای خودش خواهد ایستاد.
تا چندی قبل، در كابین كوچك موتور سه چرخه اش، مدال های رنگارنگی را كه یادگار سالها تلاش او در دوران وزشكاری است، آویزان كرده بود. حالا دیگر آنها را در جایی در كنج خانه اش قرار داده است.
روی بدنه كابین موتور سه چرخه اش، عكس های دورانی جوانی خود را نصب كرده و نوشته است: كسی كه 20 سال قهرمان دو چرخه سواری پاكستان بود و تنها دوچرخه سوار پاكستانی بود كه توانست افتخار حضور در المپیك را كسب كند، حالا با مشكلات فراوانی مواجه است. كشوری كه به قهرمانانش بی توجه باشد، روی خوشبختی و پیشرفت را نخواهد دید.
حكایت این قهرمان فراموش شده، حكایت تنها یك ورزشكار نیست كه در پایان راه زندگی، با مشكلات فراوان دست و پنجه نرم می كند.
'عصمت علی' قهرمان اسكی پاكستان هم هشت بار قهرمان مسابقات اسكی در این كشور شده است. با وجود اینكه هنوز قدم به دوران پیری و كهنسالی نگذاشته، این روزها حال و روز خوبی ندارد و برای امرار معاش از راه حلال، ناچار به فروش چای و سیب زمینی سرخ شده در یك دكه كوچك ، در شهر 'سوات' است؛ شهری كه پیست های اسكی آن در پاكستان معروف است.
آساق**1723
اسلام آباد - ایرنا - دیدن حال و روز یك ورزشكار پیشكسوت و المپیكی پاكستان كه سال ها است مثل برخی دیگر قهرمانان صاحب نام و پیشكسوت این كشور بدست فراموشی سپرده شده و برای امرار معاش، ناچار به مسافركشی با یك موتور سه چرخه (ریكشا) است، افسوس مردم این كشور را از اینكه امسال برای نخستین بار در تاریخ پاكستان، هیچ نماینده ای در المپیك ندارند، دو چندان می كند.