زماني كه پلاستيك وارد عرصه مصرف خانوار شد شايد كمتر كسي فكر مي كرد روزي تبديل به يكي از معضلات بزرگ محيط زيست شود.
كارشناسان براي جلوگيري از گسترش فاجعه پلاستيكي راه هاي مقابله با آن را جستجو كردند و در نهايت تنها راه حل را بازيافت مجدد پلاستيك ها يافتند اما در نهايت پس از چندين مرتبه استفاده از آن بايد دفع شود و چه جايي جز طبيعت مي توان براي دفع پلاستيك يافت.
اما همين كيسه هاي زباله كه به نوعي از بازيافت زباله هاي پلاستيكي توليد مي شوند، ديگر قابل بازيافت نبوده و به ناچار براي دفع آنها بايد در خاك دفن شوند.
روزانه حجم بسيار زياد از كيسه هاي پلاستيكي يا نايلوني دور ريخته مي شوند كه با توجه به حجم بسيار و دفع آنها در طبيعت عنقريب فاجعه زيست محيطي به بار خواهد آورد.
مديركل توسعه پايدار و اقتصاد محيط زيست سازمان حفاظت محيط زيست چندي پيش در مشهد در اين باره به خبرنگار ايرنا گفت: الگوي مصرف در ايران بسيار تغيير كرده و درنهايت باعث افزايش توليد زباله شده است به طوري كه روزانه در مجموع بيش از يك ميليون تن اعم از زباله عادي، پزشكي، كشاورزي و صنعتي در كشور توليد مي شود.
زهرا جواهريان افزود: روزي مي رسد كه ديگر جايي براي دفع زباله در كشور نخواهيم داشت، در حالي كه بسيار آسان و با صرفه جويي و پرهيز از اسراف مي توانيم زباله كمتري توليد كنيم.
وي با بيان اينكه روزانه چهار ميليون كيسه زباله دور ريخته مي شود، افزود: پلاستيك جذب نمي شود و چند قرن در طبيعت مي ماند، از سوي ديگر ما يك منبع حياتي و ارزشمند به اسم نفت را به پلاستيك تبديل مي كنيم و آن را دور مي ريزيم.
وي گفت: پلاستيك ها درصورتي كه به عنوان زباله دفن شوند، به علت تجزيه آهسته در محل دفن موجب تشكيل شيرابه و نفوذ آن به سطوح آبهاي زيرزميني مي شوند كه اين شيرابه داراي تركيبات زيان آور براي محيط زيست است.
جواهريان اظهار كرد: هنگامي كه كيسه هاي پلاستيكي به عنوان زباله دورريخته مي شوند، آلودگي محيط زيست را به همراه دارند، سپس به همراه باد جابه جا شده و وارد رودخانه ها و كانال هاي آب مي گردند در نتيجه موجب گرفتگي آبراهه ها شده و در بسياري موارد به علت ساكن ماندن آب، زاد و ولد انواع حشرات افزايش مي يابد.
وي بيان كرد: كيسه هاي پلاستيكي درصورت ورود به محيط زيست دريايي، وارد زنجيره غذايي جانوران دريايي شده و مرگ چندين گونه از جانوران آبزي و نيز پرندگان دريايي بر اثر خوردن اين كيسه ها را به دنبال دارد.
وي افزود: كيسه هاي بلعيده شده حتي پس از مرگ جانوران و تجزيه آنها نيز سالم باقي مي مانند، بنابراين دوباره پراكنده شده و اثرات زيان بار خود را بر طبيعت مي گذارند.
جواهريان ادامه داد: در مرحله اول بايد كمتر زباله توليد كنيم، اجناس باكيفيت مطلوب بخريم تا كمتر به زباله تبديل شوند، در مرحله دوم بايد زباله را تفكيك كنيم و به ديگران ياد بدهيم اين كار را از مبدا توليد زباله انجام دهند.
شهرداري متولي جمع آوري و دفع زباله است، از اين رو به سراغ مسوول سازمان مديريت پسماند شهرداري رفتيم تا نظر وي را در مورد چگونگي دفع زباله هاي پلاستيكي در مشهد جويا شويم.
مديرعامل سازمان مديريت پسماند شهرداري مشهد گفت: روزانه 178 تن زباله خشك در اين شهر توليد مي شود كه چهار درصد از اين مقدار را پلاستيك هاي زباله تشكيل مي دهند.
علي نجفي افزود: تفكيك پسماندها به دو دسته تر و خشك در مبدا توليد، از آلودگي ناشي از مخلوط شدن و فعل و انفعالات شيميايي و توليد شيرابه پيشگيري مي كند و تبديل مواد به محصولات جديد و قابل استفاده را در بردارد.
وي بيان كرد: پسماندهاي خشك به ويژه كاغذ، مقوا، پلاستيك، فلزات و شيشه از ارزش اقتصادي و زيست محيطي برخوردار بوده و در صورت تفكيك، در واحدها و كارخانـجات بازيافت به محصـولاتي با كاربردهاي مشابه و يا جديد تبديل مي شوند تا از اتلاف منابع و سرمايه هاي ملي جلوگيري به عمل آيد.
وي اظهار كرد: تفكيك كامل زباله هاي تر از زباله هاي خشك نيز بهبود كيفيت و خلوص كود كمپوست را در پي دارد، همچنين بازيافت و استفاده مجدد از مواد موجب جلوگيري از دفن زباله و آلودگي زمين و آب هاي سطحي مي شود.
وي گفت: تمام زباله هاي پلاستيكي كه از سطح شهر جمع آوري مي شود به كارخانه بازيافت پلاستيك انتقال داده مي شوند تا بازيافت شوند.
وي با بيان اينكه هر نوع ماده پلاستيكي كه با زباله تر همراه نشده باشد، قابل بازيافت براي چندين مرتبه است، گفت: بخش عمده اي از زباله هاي پلاستيكي در اين كارخانه بازيافت و تبديل به كيسه زباله مي شود و بخش ديگري از آن در قالب مزايده به پيمانكاران واگذار مي گردد تا در شركتهاي مجاز آنها را به وسايل پلاستيكي ديگر تبديل كنند.
وي اظهار كرد: پلاستيك هاي زباله بازيافتي كه دوباره از سطح شهر جمع مي شوند ديگر قابليت بازيافت ندارند و بناچار در طبيعت دفن مي شوند.
نجفي ادامه داد: پلاستيكها از نفت كه منبعي غير قابل تجديد هستند، تهيه مي شوند ولي به علت غير قابل تجزيه بودن، از زباله هاي پايدار و آلوده كننده محيط زيست به شمار مي روند.
وي با بيان اينكه كيسه هاي نايلوني به طور متوسط 300 تا 500 سال در طبيعت باقي مي مانند، افزود: 30 درصد از پلاستيكهاي توليد شده در بسته بندي به كار مي روند بنابراين با جلوگيري از بسته بنديهاي زائد مي توان به مقدار زياد از حجم زباله ها كاست.
وي بيان كرد: استفاده از بسته بندي هاي قابل بازگشت يا ساك هاي پارچه اي به هنگام خريد از راههاي موثر براي كاهش ميزان ورود زباله ها به طبيعت است.
7489 / 6053
مشهد – ايرنا – مي گويند چند قرن طول مي كشد كه پلاستيك دورريخته شده به چرخه طبيعت بازگردد، اين در حاليست كه ما روزانه حجم قابل توجهي از پلاستيك ها را دور مي ريزيم و آسيبهاي جبران ناپذيري به محيط زيست وارد مي كنيم.