اجلاس سران اکو در تهران:پاکستان و گسترش همکاری های منطقه ای (1 )

اجلاس سران اکو در تهران:پاکستان و گسترش همکاری های منطقه ای (1 ) ..................................................
خبرگزاری جمهوری اسلامی 87/12/18 سیاسی.پاکستان.ایران.روابط و همکاری های اقتصادی اسلام آباد- تلاش ها و دستاوردهای کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی اکو طی دو دهه گذشته این واقعیت را به اثبات رسانده اعضا با دارا بودن منابع عظیم اقتصادی و نیروی انسانی از توان بالایی برای همکاری برخوردار هستند.
سازمان همکاری اقتصادی (اکو) یک سازمان بین الدولی منطقه ای است که از ده کشور عضو(آذربایجان، افغانستان،ازبکستان، ایران، تاجیکستان، ترکمنستان، ترکیه، پاکستان، قرقیزستان و قزاقستان ) تشکیل شده و با 8 میلیون کیلومتر مربع مساحت، جمعیتی معادل 380 میلیون نفر را پوشش می دهد.
شورای وزیران این سازمان بالاترین سطح اداری آن محسوب می شود که وزیران امور خارجه و یا دیگر وزیران کشورهای عضو در آن شرکت می کنند.
این شورا هر یک سال یک بار تشکیل جلسه می دهد.
اکو به عنوان نقطه تماس سه قاره آسیا، اروپا و آفریقا از موقعیتی ممتاز و راهبردی در سطح بین المللی برخوردار است.
منابع غنی و بکر معدنی و نفتی و گازی موجود در اکثر کشورهای عضو اکو سرمایه ارزشمندی را در اختیار این سازمان قرار داده است.
دهمین اجلاس سران اکو قرار است 21 اسفند ماه سال جاری در تهران برگزار شود نهمین اجلاس سران و شانزدهمین نشست شورای وزیران اکو که به ترتیب دراردیبهشت 1385 در باکو پایتخت جمهوری آذربایجان برگزار شده بود.
آصف علی زرداری رییس جمهوری پاکستان قرار است دهم ماه جاری میلادی برای شرکت در دهمین اجلاس سران اکو به تهران سفر کند.
پاکستان با نزدیک به 170 میلیون نفر جمعیت تلاش دارد تا نقش موثری در سازمان های اقتصادی منطقه ای ایفا کند.
این کشور با حدود 15 میلیارد دلار صادرات و 40 میلیارد دلار واردات همچنان به سرمایه خارجی وابسته است.
بافت صادرات سنتی و مواد خام و کالاهایی باارزش افزوده پایین است،به دلیل قومیت گرایی بسیار و توان خرید نسبی پایین این کشور، بازار مصرف بسیار بزرگی محسوب نمی شود.
اسلام آباد درمجموع تلاش می کند از ظرفیت دیگر کشورهای عضو اکو برای اقتصادش بهره مند شود.
پاکستان در چشم انداز 2030 خود تاکید دارد که همکاری نزدیک تری بین سارک و اکو برقرار گردد که این امر جهت گیری جدیدی را برای همکاری با آسه آن و سازمان شانگهای فراهم می سازد.
از دیدگاه پاکستان همگرایی اقتصادی با سارک و اکو از طریق تمامی تلاش های دسته جمعی مقبول تقویت خواهد شد.
- اکو : نگاهی تاریخی بعد از جنگ دوم جهانی تعداد سازمانهای منطقه ای که نه تنها از نظر اقتصادی بلکه به جهت تامین صلح و امنیت منطقه، جهان نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده اند، گسترش زیادی یافتند.
تشکیل کنفرانس توسعه و تجارت ملل متحد (آنکتاد) در 23مارس 1964 و تعیین نمودن دهه1960 بعنوان دهه توسعه و عمران کشورهای در حال رشد، به این همکاری ها سرعت بیشتری بخشید.
کنفرانس توسعه و تجارت، بطور رسمی کشورهای درحال توسعه را ترغیب نمود که همکاری و وحدت خود را تقویت نموده و برای رشد صنایع و تجارت، همکاری منطقه ای نزدیکتری را بنا نه ـند.
در همین راستا ایران، پاکستان و ترکیه که از دیرباز دارای پیوندهای تاریخی با یکدیگر بودند تصمیم به تشکیل سازمانی جهت همکاری های منطقه ای گرفتند.
به همین منظور وزاری خارجه سه کشور در تیرماه 1343) جولای 1964) اجلاسی را جهت تهیه مقدمات نشست سران در آنکارا تشکیل و تصمیم گرفتند که مساعی خود را در جهت نیل به تشکیل سازمان عمران منطقه ای یا آر.سی.دی.بکار برند در نهایت کنفرانس سران در تاریخ30-29 تیرماه1343 در استانبول برگزار شد و همکاری مشترک سه کشور تحت عنوان همکاری عمران منطقه ای آغازگردید.
آر.سی.دی پس از تشکیل موافقت نامه های زیادی را در زمینه همکاری های صنعتی، کشاورزی، بانکداری و بیمه، خدماتی و فرهنگی، فنی و حرفه ای به امضاء رساند و از بعد عملی نیز در مسیر اجرای این توافقنامه ها گامهایی برداشت.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به دلیل تحولات حادث شده در منطقه ،آر.
سی.دی فعالیت های خود را متوقف کرد تا اینکه با تلاشهای دو عضو دیگر و نظر مساعد جمهوری اسلامی ایران که ضرورت توسعه همکاری های منطقه ای را بعنوان یکی از اهداف اصولی سیاست خارجی خود اعلام نموده بود، همکاری منطقه ای در قالب دیگری از طریق ایجاد سازمان همکاری اقتصادی (اکو) احیا گردید.
همکاری سه جانبه ایران، پاکستان و ترکیه تحت نام اکو از نهم بهمن ماه 1363 آغاز به کار کرد.
در واقع، تغییر محیط سیاسی منطقه بعد از انقلاب اسلامی ماهیت همکاری های، منطقه ای ایران، ترکیه و پاکستان را دچار تغییر اساسی کرده بوده بطوریکه این کشورها به همکاری در چارچوب آر.سی.دی پایان دادند و سازمان دیگری با نام جدید اکو تاسیس کردند.
سه کشور پس از بررسی های طولانی توافق کردند که سطح سازمان اکو به سطح معاونین وزاوت امورخارجه تنزل یافته و تعداد کمیته های فنی آن به چهارکمیته صنعتی و فنی، علمی، آموزشی، فرهنگی، کشاورزی، امور زیربنایی که دربرگیرنده کلیه فعالیت های اقتصادی. بازرگانی، کشاورزی، علمی و صنعتی سازمان باشد، محدود گردد.
بدین ترتیب اکو فعالیت های خود را در چارچوب مشخص شده آغاز کرد .
پس ازگذشت چهار سال، در سال 1367، گسترش و تقویت سازمان مذکور این بار با جدیت بیشتر و سطوح بالاتر از سوی ایران مورد تاکید قرارگرفت و در نهایت در سال 1369 پروتکل اصلاحی به عهدنامه ازمیر نوشته شده و به منظور رفع ابهامات حقوقی و تقویت همکاری های سه جانبه، وزرای امورخارجه سه کشور در اجلاس ویژه اسلام آباد (خرداد ماه 1369 )پروتکل اصلاحی عهدنامه ازمیر را امضا کردند.
براساس پروتکل اصلاحی، سطح اکو از شورای معاونین به شورای وزیران امورخارجه ارتقا و تعداد کمیته های فنی اکو ابتدا به هفت ، و سپس به هشت کمیته افزایش یافت.
با فروپاشی شوروی سابق، جمهوری های تازه استقلال یافته آسیای مرکزی درسال 1371 به این سازمان پیوستند.
آذربایجان، افغانستان، ترکمنستان، ازبکستان، قرقیزستان، قزاقستان و تاجیکستان با امضای سند الحاق به عهدنامه ازمیر در تاریخ هفتم آذر 1371 ( 48 نوامبر 1993) به عضویت دایم اکو در آمدند.
با ارتقا سطح سازمان به اجلاس شورای وزیران در سال 1370 و پیوستن اعضای جدید در سال 1371(1992)، سازمان اکو با شکلی جدید در سال1992 شکل گرفت .
در واقع از سال1371 به بعده با ارتقای سطح همکاری های منطقه ای به مذاکرات و مشورتهای وزرای خارجه و نشست های سران و افزایش اعضای آن به ده کشور، اکو در قامت یک سازمان منطقه ای و بین المللی تمار عیار ظاهر گردید.
از سال 1371 کشورهای عضو بطور فعال تلاش کرده اند که روند توسعه منطقه از طریق فعالیت های دسته جمعی را تسریع نمایند.
به موازات تثبیت فعالیتهای سازمان و نهادینه شدن همکاری کشورهای عضو در چارچوب اکو، روابط خارجی سازمان نیز رو به توسعه وگسترش نهاد.
تصویب قطعنامه ای در چهل وهشتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل درخصوص همکاری های بین دو سازمان نقطه عطفی در تاریخ روابط خارجی اکو بشمار می آید.
بر اساس این قطعنامه اکو بعنوان عضوناظر پذیرفته شد و پس از آن هر دو سال یکبار در اجلاس سالانه مجمع عمومی قطعنامه ای پیرامون روابط بین دو سازمان تصویب می شود.
با امضای یادداشت تفاهم و موافقت نامه های همکاری بین اکو و دیگر سازمانهای بین المللی مانند یونیدو، یونیسف، سازمان کنفرانس اسلامی، بانک توسعه اسلامی، صندوق جمعیت ملل متحد، آسه آن، فائو، برنامه عمران ملل متحد ، برنامه ملل متحد برای کنترل موادمخدر، سازمان جهانی هواشناسی، مرکز تجارت بین الملل ، بانک توسعه آسیایی و... روابط خارجی سازمان وارد مرحله جدیدی شد و اکو توانست به عضویت ناظر اکثر این سازمان ها در بیاید.
بین سالهای 2002-1997 سازمان با پشت سرگذاشتن دوران تجدید ساختار، زمینه لازم برای ورود به فعالیت در بخشهای مختلف کاری مانند تجارت، حمل ونقل و ارتباطات، صنعت و کشاورزی را فراهم کرد. این زمینه سازی از طریق انجام طرحهای مطالعاتی و مشاوره ای انجام شد که در چارچوب طرح مشترک اکو و برنامه عمران ملل متحد در زمینه ظرفیت سازی دبیرخانه اکو به اجرا درآمدند مرحله اول طرح ظرفیت سازی و تجدید ساختار دبیرخانه از طریق آموزش پرسنل، توسعه ساختار فن آوری اطلاعات و تقویت کتابخانه دبیرخانه در سال 1997آغاز شد و در سال2001 به پایان رسید.
مرحله دوم طرح نیز که شامل انجام 10 طرح مشاوره و مطالعاتی منطقه ای در زمینه های تجارت، سرمایه گذاری، همکاری های بانکی و بیمه ای، امنیت غذایی ، حمل ونقل، گمرکات و راهسازی بود، در سالهای 2-2001 به پایان رسید.
در چارچوب این مطالعات که با مشارکت مشاورین بین المللی انجام گردید، ظرفیت ها و امکانات منطقه برای همکاری میان کشورهای عضو درهر زمینه بررسی و براساس یافته های آن برنامه ها و اولویت های کاری مشخصی ارایه گردید که در سالهای بعدی مبنای فعالیتهای اکو قرارگرفت.
تنظیم برخی از معاهدات و موافقت نامه های مهم منطقه ای و احیای موسسات وابسته به سازمان اکو مانند موسسه فرهنگی اکو و دانشکده بیمه اکو در این دوره صورت گرفت.
از سال 2002 تاکنون نیز اکو بسیاری از بخشها و زیربخشها را از حالت انتظار و رکود خارج نمود و به نهادینه کردن همکاری های منطقه ای در عالیترین سطح ممکن در سطح وزرای ذیربط اقدام کرد.
برگزاری اجلاس های کارشناسی بمنظور بررسی های فنی و پیداکردن راهکارهای علمی برای گسترش همکاری های منطقه ای،حل مشکلات پیشرو نیز از چنین تحول جدی و افزایش چشمگیری برخوردار است.
ادامه دارد ...
آساق 235;215#;215# شماره 077 ساعت 13:22 تمام