هشت باور غلط درباره برنامه هسته ای ایران از دیدگاه دانشمند آمریكایی

به گزارش ایرنا ، 'یوسف بات' (Yousaf Butt) فیزیكدان هسته ای آمریكایی و مدیر 'برنامه فناوری های نوظهور' در 'موسسه اطلاعات فرهنگی' در مقاله ای كه در پایگاه اینترنتی 'نشنال اینترست' منتشر شد ، آورده است: اظهارنظرهای اشتباه درباره برنامه هسته ای ایران و توافق اخیر درباره این برنامه كه اغلب تكرار هم می شوند ، ممكن است در نهایت خطرناك تر از خود برنامه هسته ای ایران باشند. این اظهارنظرها و باورهای اشتباه كه یكدیگر را تقویت می كنند و در رسانه ها انعكاس می یابند، سوخت لازم برای حركت به سمت اقدام نظامی را تامین می كنند.

این فیزیكدان هسته ای آمریكایی كه همچنین برای مركز مطالعات منع اشاعه هسته ای 'جیمز مارتین' در موسسه مطالعات بین المللی 'مانتری' كار می كند ، می افزاید: كاربرد زور در این موضوع موجب شعله ور شدن بیشتر خاورمیانه می شود و می تواند ایران را به آغاز یك پروژه تسلیحاتی هسته ای تمام عیار وادار كند. در این صورت امنیت ملی آمریكا بیشتر ضربه می خورد همانطور كه فاجعه عراق به امنیت ملی آمریكا ضربه زد. باورهای غلطی مانند 'لوله های آلومینیوم' ، 'آزمایشگاههای سیار سلاح های میكروبی' ، و 'كیك زرد از نیجر' سوخت لازم برای حركت به سمت جنگ عراق را تامین كرد. بیایید قبل از اینكه وارد همان مسیر با ایران بشویم برخی از باورهای هسته ای غلط درباره ایران را بررسی كنیم.



* عدم موفقیت مذاكرات هسته ای پایان دنیا نیست



اولین باور غلط این است كه اگر قدرت های جهان به توافقی با تهران دست نیابند ، راهكار جایگزین آن حمله به ایران است.

گروه 1+5 (پنج عضو دائم شورای امنیت بعلاوه آلمان) برای جلوگیری از ساخت بمب توسط ایران با این كشور مذاكره نمی كنند بلكه مذاكره بر سر این است كه چگونه برنامه هسته ای ایران صلح آمیز باقی بماند. بحث ها بر سر شیوه های راستی آزمایی ادامه برنامه صلح آمیز هسته ای ایران است . حتی اگر مذاكرات هسته ای شكست بخورد، بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی همچنان به بازرسی از تاسیسات هسته ای ایران ادامه خواهند داد.

اگر آمریكا - یا متحدانش - ایران را بمباران كنند ، بازرسان هسته ای به احتمال زیاد اخراج خواهند شد و ایران احتمالا از پیمان منع اشاعه سلاح های هسته ای (ان.پی.تی) خارج و پروژه ای برای تولید سلاح هسته ای آغاز خواهد كرد. پروژه تسلیحات هسته ای عراق هم پس از آن آغاز شد كه اسرائیل رآكتور 'اوسیراك' را در سال 1981 بمباران كرد.

با این وجود ، توافق با ایران بهترین نتیجه است چرا كه تضمین های بیشتری درباره برنامه هسته ای ایران می دهد و به تحریم های علیه ایران پایان می دهد .



* ایران امتیاز جدیدی نداده ؛ اگر ناسازگاری غرب نبود توافق هسته ای در سال 2005 امضا می شد



باور غلط دوم این است كه تحریم ها ایران را مجبور به مذاكره و دادن امتیاز كرد . این باور غلط را افراد زیادی مانند سناتور 'رابرت منندز' بیان می كنند. باید دانست كه ایران تقریبا 10 سال پیش پشت میز مذاكرات بود و در همان زمان هم همین امتیازات را مطرح كرده بود. تحریم ها موجب پیشرفت اخیر در مذاكرات و رسیدن به توافق موقتی نشد بلكه بهبود فضای مذاكرات این امر را ممكن كرد. انتخاب حسن روحانی میانه رو به عنوان رئیس جمهوری ایران بود كه به قدرت های جهان اجازه داد توافقی را با تهران امضا كنند زیرا آمریكا عمدتا بنا به دلایل داخلی، مایل نبود چنین 'پاداشی' را به احمدی نژاد اعطا كند.

مساله حائز اهمیت این است كه ایران چیزی بیش از آنچه در سال 2005 مطرح كرده بود ، پیشنهاد نداده است. تحریم ها ایران را به پای میز مذاكرات نیاورد ؛ ایران همواره پشت میز مذاكرات بوده است. تحریم ها همچنین امتیاز بیشتری از ایران نگرفته اند. مساله اساسی این است كه اگر به دلیل ناسازگاری غربی ها و فضای بد مذاكرات نبود ، توافق موقتی اواخر سال 2013 می توانست در سال 2005 امضا شود.



* غرب مذاكرات را به درازا كشاند چون می دانست ایران برنامه ای برای ساخت سلاح ندارد



سومین باور غلط این است كه ایران مذاكرات را به درازا كشانده است؛ غرب موضوع هسته ای را مساله ای فوری می داند و خواستار حل و فصل آن است اما تعلل های ایران غرب را ناامید می كند

چنانكه پیشتر گفتیم ، قدرت های جهان می توانستند همین امتیازات را در سال 2005 از ایران بگیرند اما آنها تنها اكنون تصمیم گرفتند كه بطور جدی با ایران تعامل كنند.

روزنامه نیویورك تایمز در این زمینه نوشته است: 'مشاوران اوباما ظاهرا از این بن بست راضی هستند. ' معنای اصلی این وقت كشی غربی ها این است كه آنها مساله هسته ای ایران را مهم نمی دانند . این امر عجیبی نیست زیرا جامعه اطلاعاتی آمریكا 'با درجه بالای اطمینان' آگاه است كه هیچ برنامه تسلیحاتی هسته ای در ایران وجود ندارد.



* پاكستان ، هند و اسرائیل هم باید مانند ایران تحریم شوند



باور غلط چهارم این است كه گروه 1+5 درباره ایران شدت عمل نشان می دهد زیرا این كشور ان.پی.تی را امضا كرده در حالی كه كشورهای دیگری مانند پاكستان، هند و اسرائیل (رژیم صهیونیستی) این معاهده جهانی را امضا نكرده اند و از این رو می توان سلاح هسته ای در این كشورها را تحمل كرد و حتی به آنها در زمینه دانش و فناوری هسته ای كمك كرد.

اگر كشورهای 1+5 می خواهند برای محدود كردن دانش هسته ای در كشورهای امضا كننده معاهده ان.پی.تی مانند ایران به این معاهده استناد كنند ، باید در درجه اول دستكم موضع محكم تری در قبال كشورهای صاحب سلاح هسته ای كه ان.پی.تی را هم امضا نكرده اند اتخاذ كنند.

به عنوان مثال ، اگر ایران به دلیل نقض های گذشته توافق پادمان هسته ای تحریم می شود ، در این صورت پاكستان ، هند و اسرائیل هم باید به همین شكل تحریم شوند.

تحت هیچ شرایطی نباید با كشورهای امضا كننده ان.پی.تی برخورد شدیدتری نسبت به كشورهای غیرامضا كننده ان.پی.تی صورت گیرد. چنین برخوردی موجب ضربه خوردن تمایل كشورها برای امضای ابتكارهای جدید كنترل تسلیحاتی مانند 'معاهده فراگیر ممنوعیت آزمایش هسته ای' (CTBT) می شود.

در حقیقت ، رفتار برخی از اعضای 1+5 بخصوص آمریكا و چین بر خلاف روح و هدف معاهده ان.پی.تی است. آمریكا و چین به كشورهای غیرعضو ان.پی.تی و صاحب سلاح هسته ای (هند و پاكستان) در زمینه برنامه های غیرنظامی هسته ای كمك می كنند.



* عدم پایبندی ایران به 'ان.پی.تی' هرگز اثبات نشده است



پنجمین باور غلط درباره ایران این است كه این كشور تعهدات خود را در چارچوب ان.پی.تی نقض می كند. این باور اغلب توسط رسانه ها و كارشناسان تكرار می شود اما صحیح نیست.

عدم پایبندی ایران به ان.پی.تی هرگز مشخص نشده است: در حقیقت، هیچ سازمان یا نهاد بین المللی با وظیفه بررسی تبعیت از ان.پی.تی وجود ندارد.

در معاهده هایی مانند ان.پی.تی هیچ سازكار اجرایی وجود ندارد. آژانس بین المللی انرژی اتمی ، راستی آزمایی تبعیت كشورها از ان.پی.تی نیست و آژانس توانایی این كار را هم ندارد. آژانس بر یك رشته توافق های دوجانبه یعنی 'توافق های فراگیر پادمانی' (CSAs) نظارت می كند. كاملا امكان پذیر است كه كشوری ناقض توافق پادمانی دوجانبه باشد اما همچنان از ان.پی.تی تبعیت كند.

دكتر هانس بلیكس رئیس سابق آژانس بتازگی گفت كه 'تا كنون، ایران ان.پی.تی را نقض نكرده است. ' محمد البرادعی برنده جایزه صلح نوبل كه بیش از یك دهه مدیر آژانس بود گفته است كه 'كوچكترین مدركی حاكی از اینكه ایران به دنبال بمب باشد ندیده است' .



* ایران مستقل از پیمان ان.پی.تی از حق غنی سازی برخوردار است



باور غلط ششم این است كه هیچگونه حق غنی سازی در ان.پی.تی وجود ندارد . این باوری گول زننده است و بیش از آنكه اشتباه باشد ، نامربوط است. حق غنی سازی اورانیوم مستقل از پیمان ان.پی.تی وجود دارد. این حق مانند خیلی حقوق دیگر لازم نیست كه در ان.پی.تی بیان شده باشد. در حقیقت ، از حیث تئوری بنا بر ان.پی.تی كشورهای امضا كننده تا زمانی كه غنی سازی آنها تحت تدابیر پادمانی باشد می توانند تا هر سطحی غنی سازی كنند. نكته مهم این است كه ان.پی.تی غنی سازی اورانیوم را ممنوع نكرده است.



* طبق ان.پی.تی داشتن 'توانایی' ساخت سلاح ممنوع نیست



هفتمین باور غلط این است كه اگر كشوری به توانایی تسلیحاتی هسته ای دست یابد، آن كشور قصد ساخت سلاح هسته ای را دارد . اینگونه نیست. بخش زیادی از دانش و فناوری هسته ای دومنظوره است و می تواند برای مقاصد صلح آمیز یا اهداف نظامی مورد استفاده قرار گیرد. طبق ان.پی.تی ، برای كشورهای ممنوع نیست كه توانایی تسلیحاتی هسته ای داشته باشند.

همانند ایران ، كشورهای آرژانتین ، برزیل و ژاپن هم تونایی تسلیحاتی هسته ای دارند. توانایی ها و نیات را نمی توان ادغام كرد.

این امر مانند داشتن خودرویی است كه می تواند با سرعت بیش از 35 مایل در ساعت حركت كند. داشتن توانایی نقض سرعت مجاز به این معنی نیست كه شما قصد انجام این كار را دارید.

من در این زمینه 'ان.پی.تی 2' را پیشنهاد كرده ام كه طبق آن كشورهای دارای سلاح هسته ای بخصوص آمریكا و روسیه كه 95 درصد سلاح های هسته ای را در اختیار دارند ، سلاح های هسته ای خود را با سرعت و به میزان قابل توجه كاهش دهند تا در مقابل ، كشورهای بدون سلاح هسته ای نیز فعالیت های دومنظوره فراوری سوخت هسته ای (مانند غنی سازی) را كنار بگذارند.



* ایران فریبكاری نكرده ؛ فشار سیاسی آمریكا ایران را وادار به پنهانكاری كرد



باور غلط هشتم این است كه ایران در گذشته فریبكاری كرده پس نمی توانیم به آن اطمینان كنیم برنامه غنی سازی ایران طبق طراحی اولیه آن مخفی نبود. برنامه هسته ای ایران در دهه 1950 با حمایت كامل آمریكا آغاز شد. در سال 1983 پس از انقلاب اسلامی ایران این كشور آشكارا خواستار كمك آژانس برای احداث یك تاسیسات پایلوت غنی سازی اورانیوم شد. در آن زمان آژانس از این ایده استقبال كرد.

اما هنگامی كه در سال 1983 توصیه های هیات آژانس در ایران به بخش همكاری فنی آژانس داده شد ، دولت آمریكا با مداخله مستقیم مانع كمك آژانس به ایران برای تولید UO2 و UO6 شد.

بنابراین زمانی كه اقدام آشكار ایران با مداخله های سیاسی متوقف شد، آنها از ابزارهای مخفی تری برای ایجاد تاسیسات غنی سازی استفاده كردند. از این رو ، رفتار به اصطلاح 'پنهانی' ایران ممكن است پاسخی به سیاسی كردن كار در آژانس بین المللی انرژی اتمی باشد.

اروپام**1078** 1575