یلدا و پنج درس جاودانه اهورایی
#
رشت، خبرگزاری جمهوری اسلامی 30/09/84
داخلی.فرهنگی.یلدا.شب.
گزارش از: نصراله ابراهیمی
یلدا نخستین شب زمستان، بلندترین شب سال با پیشینه چند هزار ساله اش
مملو از درسهای جاودانه اهورایی است که اندکی تعمق در سنت ها، این درسهای
نیک را دوباره به انسانهای غافل یادآوری می کند.
بی گمان سنت های نیک و پسندیده شب جاودانه یلدا، یکی از رموز آیینی
آریایی ها در جستجوی وحدت در سایه بندگی ایزد بخشاینده و مهربان است.
در این شب ایرانیان کدورت ها را بدور ریخته و با زایش دوباره مهربانی
دور هم جمع می شوند و همدیگر را می بخشند "ببخش تا بخشیده شوی" این اولین
درس یلدای پیر است.
شکرگذاری به درگاه خداوند به سبب نعماتی که به ما بخشیده دومین درس
آشکار نهفته در سنت های "شب یلداست".
دراین شب بلند ایرانیان انواع میوه ها را سر سفره می چینند و در حقیقت
این کار سمبل شکرگزاری از خداوند کریم و بخشنده برای فصل تولید و فصل
باروری طبیعت است.
حضور هر یک از نعمات خداوند بر سفره یلدا نشانه سپاس از مهر ایزدی است
که بندگان خودرا برای گذران فصل سخت و سرد "زمستان" توشه بخشیده و آنها
را مورد لطف و مرحمت خود قرار داده است.
نیاکان ما در گذشته در این شب به جشن می پرداختند و برخوانی از میوه هایی
چون هندوانه، خربزه، انار، سیب، خرمالو و به می نشستند.
حضور انواع محصولات بر سفره یلدا نشانه آنست که باید با تعقل، دوراندیشی
و آمادگی کامل به استقبال سختی ها "فصل زمستان" برویم که این نیز سومین
درس از سنت های جاودانه یلدا برای کامیابی در زندگی است.
این میوها هریک بار معنایی نمادینی با خود دارند، هندوانه با قاچهای
مدور همچون خورشید، تمنای آرزوی فرارسیدن دوباره فصل بارور تابستان است،
انار با دانه های یاقوتی اش و خربزه با تخمهای فراوانش سمبل اراده خداوند
برای زایش طبیعت است.
اطمینان به دوستی ایزد منان با بندگانش و گشایش رحمت پس ازتحمل سختی ها
چهارمین درس بزرک سنت های یلداست.
پس از فصل سرد، سخت و بی رحم زمستان بهار فرامی رسد زمین و زمان بر
انسان و طبیعت مهربان می شود و هاتف، گذران دوران سختی ها را نوید می دهد
و یادآوری می کند که پایان هرسختی آسایش و پایان هر تدبیر عاقلانه آسایش
است.
مرک طبیعت در فصل سرما و بیداری طبیعت بی جان در واپسین روزهای زمستان
بار دیگر بر هر انسان عاقلی "گذران عمر، مرک و رستاخیز" را یاد آوری می-
کند و پنجمین درس یلدا اینست که "براستی چه سخت است بر انسانی که در گذر
از ایامی سخت بی توشه باشد."
604/601