پژوهشگران به پیشرفت مهمی در درمان فلج در موشها دست یافتند
#
تهران،خبرگزاری جمهوری اسلامی 04/03/83
خارجی.علمی.پزشکی.فلج.
ابداع یک شیوه درمانی جدید به موشهای مبتلا به آسیب طناب نخاعی کمک کرد
به میزان 70 درصد توانستند قدرت راه رفتن خود را مجددا بدست آورند.
به گزارش خبرگزاری رویترز از میامی، تحقیق "طرح درمان فلج" در
دانشکده پزشکی دانشگاه میامی نتایج بسیار امیدوارکننده ای به همراه داشته
است.
دکتر مری بارتلت بانج سرپرست این تحقیق می گوید این شیوه درمانی سه
قسمتی می تواند راهگشای معالجه آسیبهای طناب نخاعی در انسان باشد.
طناب نخاعی از طریق شبکه ای از سلولهای عصبی، پیامها را بین مغز و عضلات
منتقل می کند. پیامهای شیمیایی بطور طبیعی مانع از رشد مجدد اعصاب می شوند
به همین خاطر هنگامی که این شبکه در اثر آسیب قطع می شود منجر به فلج شدن
فرد می گردد.
رشد مجدد سلولهای عصبی و اتصال دوباره آنها، مهمترین مسئله در تحقیقات
طناب نخاعی است.
در مطالعه جدید، صدها موش مبتلا به آسیبهای شدید به ناحیه قفسه سینه
طناب نخاعی مورد بررسی قرار گرفتند. این نوع آسیبها منجر به از دست دادن
کنترل پاها می شود و شایعترین آسیب طناب نخاعی در بین 243 هزار بیمار
مبتلا به آسیبهای طناب نخاعی در آمریکا است.
محققان سلولهای schwann را از ناحیه اعصاب پیرامونی پیوند زدند تا بخش
آسیب دیده طناب نخاعی را پر کند و به رشد آکسون ها کمک نماید. آکسون ها
الیاف عصبی هستند که پیامها را ارسال می کنند. این سلولها همچنین تشکیل
غلاف محافظ میلین را می دهند که الیاف عصبی را دربرگرفته است.
در تحقیقات قبلی انجام چنین پیوندهایی باعث رشد الیاف عصبی جدید در
قسمتهای آسیب دیده طناب نخاعی شد اما خیلی زود از رشد بازماند.
به همین خاطر محققان پیوندها را با دو شیوه دیگر تکمیل کردند. یک روش
تزریق مولکول پیام رسان AMP cyclic است که سلولهای عصبی را هدایت می کند
تا الیاف رابط تشکیل دهند.
روش دیگر تزریق Rolipram است که مانع از تجزیه مولکول AMP cyclic
می شود.
Rolipram توسط شرکت آلمانی AG schering به عنوان یک داروی ضد افسردگی
تهیه شده است و به عنوان درمان احتمالی ام اس نیز تحت بررسی قرار دارد.
بعد از هشت هفته، موشهایی که تحت این نوع درمان قرار نگرفتند
می توانستند گاهی لنک لنگان قدم بردارند.
اما موشهایی که تحت درمان قرار گرفتند، 70 قدرت راه رفتن خود را بدست
آوردند که پیشرفت مهمی محسوب می شود. آنها استوار قدم برمی داشتند و
هماهنگی و کنترل بهتری بر حرکات خود داشتند. پاهای عقبی می دانستند پاهای
جلویی چه کار انجام می دهند.
مقدار بافت در طناب نخاعی حیواناتی که تحت درمان قرار گرفتند بیشتر از
حیواناتی بود که تحت درمان قرار نگرفتند. این امر نشانگر توقف روند
نابودی بافت ثانویه است که معمولا بعد از آسیب طناب نخاعی رخ می دهد.
میزان الیاف عصبی در قسمت پیوند نیز 500 درصد بیشتر بود.
نتایج این مطالعه در شماره ماه ژوئن مجله " نیچر مدیسن " به چاپ خواهد
رسید.
علمی./1584/70