به گزارش دوشنبه گروه فرهنگي ايرنا از روزنامه هنر چاپ لندن، جايگاه موزه ها نزد افكار عمومي تغيير كرده و از يك مكان فرهنگي به محلي براي تفريح تبديل شده اند؛ ضمن اينكه بازديدكننده هاي بين المللي آنها بسيار افزايش يافته است.
برآورد مي شود بخشي كه اخيرا به موزه تيت لندن افزوده شده سالانه پنج ميليون نفر بازديد كننده داشته باشد در حاليكه در آغاز به كار اين بخش پيش بيني شده بود تنها دو ميليون نفر از آن بازديد كنند.
اين بخش جديد از جهت گستردگي و تو در تو بودن فضاها براي گالري ها و فضاي نگارخانه ها قابل توجه است. يكي از چالش هاي امرزه فضاهاي موزه اي طراحي فضاهايي براي اشكال رسانه هاي مختلف مانند رسانه هاي بصري است. ضمن اينكه همانطور كه موزه ها بزرگ تر مي شوند، تنش بين ايجاد فضايي صميمي و وسعت نيز عميق تر مي شود.
توماس ديمند هنرمند مجسمه ساز و عكاس آلماني مي گويد: معماران معمولا مطابق ميل و سليقه خود ساختمان موزه ها را مي سازند به جاي اينكه آن را مكاني براي نگهداري از اشياي ارزشمند و آثار هنري بسازند؛ كه اين اولين مشكل است.
وي معتقد است: بهترين موزه ها موزه هايي هستند كه مي توانيد در آنها راه برويد. نبايد همه اشيا در نگاه اول ديده شوند؛ همه فضاها نبايد شبيه هم باشند زيرا هنرمندان هر كدام دنياي خود را خلق مي كنند به پنجره هايي نياز دارند تا آنها را با دنياي بيرون مرتبط سازد. در موزه هانس هولين در شهر مونشن گلادباخ شهر آلمان هر فضايي از طريق يك گوشه قابل دسترسي است.
كورنيليا پاركر هنرمند مجسمه ساز و چيدماني انگليسي نيز مي گويد: تنها چيزي كه هنرمندان از فضاي يك موزه مي خواهند اين است كه خنثي، زيبا و با نور كافي باشد. من موزه گوگنهايم در نيويورك را بسيار مي پسندم كه براي نمايش دادن آثاري با تم تاريخي بسيار مناسب است.
وي افزود: همچنين موزه مجموعه منيل ساخته رنزو پيانو در شهر هيوستون آمريكا را به دليل نورپردازي مناسب و صميميت فضا، موزه هنر كيمبل در شهر فورت ورث تگزاس و مركز ييل هنر انگليس در شهر نيو هيون ايالت كنتيكت هر دو ساخته لوئيس كان معمار مشهور و موزه متروپوليتن شهر نيويورك را مي پسندم. زيرا هنرمندان در اين موزه ها مجبور به مبارزه با معماري پرزرق و برق موزه براي نشان دادن اثر خود هستند. باعث تاسف است كه در موزه ملي هنرهاي معاصر شهر رم ساخته زها حديد معمار عراقي ساكن آمريكا فضاهاي داخلي كاملا تحت تاثير سليقه و هنر اوست و بيش از اينكه آثار هنرمندان در اين موزه جلوه كند معماري او به چشم مي آيد.
موزه نگارخانه ملي شهر اشتوتگارت آلمان نيز يكي از بدترين مثال ها براي پوچي معماري پست مدرنيست است.
كاني باتلر مدير موزه همر در شهر لس آنجلس آمريكا نيز گفت: من عاشق معماري هستم و تصور نمي كنم اثر هنري بايد در يك فضاي سفيد و كاملا ساده به نمايش در آيد. به عنوان مدير يك موزه شايد جالب باشد كه گاه عليه معماري موضع گيري كنم، اما به طور كلي از نظر من معماري منعطف براي فضاهايي مثل موزه و فضاهايي با تغييرات موقت بسيار مناسب است زيرا امكان نمايش آثار مختلف را فراهم مي آورد.
وي ادامه داد: يكي از بهترين مثال ها در اين زمينه كه آغازگر اين جريان بود بخشي از موزه هنرهاي معاصر شهر لس آنجلس ساخته فرانك گري است. همچنين موزه بنياد بيلر در شهر بازل سوئيس، موزه مجموعه منيل در هيوستون هر دو طراحي رنزو پيانو است. نورپردازي در اين دو موزه زيبا و آسماني است. ضمن اينكه مي توان صميميت را در فضا احساس كرد. بعضي نگارخانه ها به قدري بزرگ هستند كه بازديدكننده ها در آنها خسته مي شوند زيرا هيچ فرصتي براي رفع خستگي نيست. بسياري از موزه داران و مديران نگارخانه ها نيز به سمت ساخت موزه ها و نگارخانه هاي بزرگ تر پيش مي روند اما اين وسعت واقعا مورد نياز ما نيست.
آدام كاروسو مدير شركت معماري كاروسو با دو دفتر در لندن و زوريخ مي گويد: مهم ترين نكته در مورد ساختمان يك موزه اين است كه آيا معماري آن اجازه چيدمان موفقيت آميز هنري را مي دهد.
«من فضاهايي را ترجيح مي دهم كه مختصه متمايزي داشته باشند؛ اين مختصه بايد از نوع هنري ناشي شود كه در اين فضا نمايش داده خواهد شد. همچنين برگرفته از مختصات فيزيكي و اجتماعي پروژه ها باشد. بعضي معماران موزه ها را بر اساس الهام هايي كه از يك هنر مي گيرند طراحي مي كنند كه بسيار جذاب است. موزه نيوز (نو) در برلين طراحي و ساخت ديويد شيپرفيلد، بخش سينسبري در نگارخانه ملي لندن طراحي اسكات براون و دستياران و موزه دي پنت در شهر تيلبرگ هلند از نمونه هايي است كه مي پسندم».
فراهنگ**9157**1823
تهران- ايرنا- تغيير جايگاه موزه ها و افزايش اهميت آنها پرسش هاي زيادي پيرامون خصوصيات اين بناهاي فرهنگي پديد آورده كه هنرمندان و موزه داران به بعضي از اين سوالات پاسخ داده اند.