در اين نوشتار با عنوان 'نگذاريم صنايع دستي كردكوي فراموش شود' به قلم يعقوب محمودي آمده است: صنايع دستي يكي از هنرهايي است كه از فطرت ذاتي انسان سرچشمه مي گيرد. هم هنر است و هم مي تواند نياز زندگي مادي انسان را برطرف كند و در اين صنعت عشق واقعي به هنر يافت مي شود.
از اينجا مي شود گفت كه صنايع دستي همچون آيينه اي عشق به زندگي و هنر را در روح تلاشگر يك ملت و قوم نمايان مي سازد؛ تلاشي براي زندگي سبز با عشق مملو از ذات هنر در نزد هنرگر بزرگ خداوند است.
صنايع دستي شهرستان كردكوي هرچند با گذشت زمان و تغيير در سبك زندگي بخش هايي از آن به فراموشي سپرده شده ولي هنوز نور ضعيفي در حيات صنايع دستي شهرستان سو سو مي كند.
پيشينه صنايع دستي در شهرستان كردكوي به قرن ها مي رسد هنر سفال و كوزه گري ساده ساليان سال آتش كوره ها را گرم نگه مي داشت. چرخ ريسندگي، دار حصير بافي، جاجيم بافي مادربزرگ، در دوره هاي تاريخي هنوز در فرهنگ اين شهر از نسلي به نسل ديگر جريان دارد.
هنرمندان گذشته با شوق فراوان و انتخاب منابع اوليه كه از طبيعت بكر شهر كردكوي ناشي مي شد، توانسته بودند هنر اصيل خود را به يادگار بگذارند.
حال ما كجاي كار قرار داريم؟ حال چرا صنايع زيباي مادربزرگ ها به فراموش سپرده شده است؟
آن چادرشب و سفره مادربزرگ بالاجاده اي، آن لباس سنتي رنگارنگ زنان روستايي سركلاته تميشه…
كجاست آن تنور زيبا كه عكس مادربزرگ روي آن نقش مي بست؟
آيا بايد در آلبوم خاطرات آنها را جستجوي كنيم؟
امروزه يكي از منابع مهم درآمد بعضي از كشورها همين صنايع دستي است؛ حتي اين صنايع موجب ايجاد بازار كار براي جوانان شده است. چرا در بازار ما انواع صنايع دستي چيني مشاهده مي شود؟
لازم است توليدكنندگان صنايع دستي حمايت شوند؛ چرا اندك افرادي كه درحال فعاليت هستند حمايتشان نمي كنيم؟ آيا بايد صنايع دستي شهر ما به باد فراموشي سپرده شود؟
بياييد عمل كنيم وبچه هاي ما آن هنر مادربزرگ و پدربزرگ را ببينند و افتخار كنند نه اينكه ندانند جاجيم و سفره و چادر شب و لم چغا چيست…
به اميد آن روز…
6159/6203
پايگاه خبري رادكانا روز يكشنبه نوشت: صنايع دستي كردكوي هر چند با گذشت زمان و تغيير در سبك زندگي، بخش هايي از آن به فراموشي سپرده شده ولي هنوز نور ضعيفي در حيات صنايع دستي شهرستان سو سو مي زند.