به گزارش خبرنگار ایرنا، خانم جاهد که ۳۰ سال در بیمارستان های مختلفی پرستار بوده می گوید که بعد از بازنشستگی و فراغت از کار تصمیم گرفته برخی از اتفاقات و خاطراتی که برایش خاص تر بوده بنویسد.
وی افزود: در کلاس داستان نویسی مجازی دانشگاه مشهد ثبت نام کردم و اصول نوشتن را به کمک استاد عزیزم «مهناز رضایی لاچین» آموختم که در نهایت ثمره این آموزش و خاطراتم، کتاب «باید عاشقی کرد» شد.
این نویسنده کرمانشاهی با اشاره به اینکه برخی از دوستان از عنوان این کتاب ایراد گرفتند و می‌گفتند که پرستاری چه ربطی به عاشقی دارد گفت: اما اعتقاد من این است که پرستاری و خدمت به مردم دردمند نیازمند عشقی عظیم و مقدس در قلب انسان است.
خانم جاهد افزود: در طی این ۳۰ سال هر کجا که اسم پرستاری می آمد همه از سختی و مشقات این شغل می‌گفتند و بارها مرا نصیحت می‌کردند که استعفا بدهم و بروم جای دیگری کار کنم بلکه بتوانم شب‌ها خانه خودم باشم و می‌گفتند چه حوصله‌ای داری که همیشه شریک درد و بدبختی مردم باشی.
وی گفت: زمان شیوع بیماری کرونا خیلی از اقوام و دوستان دورم را خط کشیدند و از رابطه‌ها و رفت و آمد فامیلی حذف شدم، ولی در تمام این مدت هیچ وقت پشیمان نشدم که چرا یک پرستار هستم.
این پرستار بازنشسته که هفتم خرداد سال ۱۳۴۵ در کرمانشاه متولد شده و از زمان کودکی شیفته شغل پرستاری بوده و اولین اولویتش در زمان انتخاب رشته هم پرستاری بوده می گوید که در کتاب دیگری ادامه خاطراتش را می نویسد.
صفحه آرایی و ویراستاری این کتاب را خانم «هستی مرادی» و طراحی جلد آن را خانم «پریچهر رضایی» انجام داده است.
نظر شما