نماهنگ عزیزم حسین(۲) با نوای حاج عبدالرضا هلالی و کربلایی محمد اسداللهی با همراهی گروه سرود احسان بر اساس شعری از محمداسداللهی از مرکز موسیقی مأوا در آستانه میلاد امام حسین(ع) منتشر شد. از ویژگی های این اثر، احساس خاص و متفاوتی است که در آن جریان دارد. بروز این اتفاق از شعر شروع می‌شود که کودکان و نوجوانان با لحنی خودمانی امام حسین (ع) را خطاب قرار می دهند: «دستای گرم تو و دستای سردم /یادته من حرم رو نقاشی کردم؟»
اشاره شعر به سری اول پویش عزیزم حسین است که سال پیش شروع شد و بچه‌ها حرم امام حسین (ع) را نقاشی و سرود عزیزم حسین را بازخوانی کردند. حالا آنها با کلامی صمیمانه خطاب به امام (ع)، ماجرا را یادآور می‌شوند و در عین حال می‌گویند: « شبیهش شده بود یا نه؟/ میام پیش تو زود یا نه». این بخش از شعر وام گرفته از هدف فصل دوم پویش است که قرار است هفته پایانی اسفند، نقاشی بچه‌ها در بین‌الحرمین به نمایش گذاشته شود.
در همه ابیات شعرِ محمداسداللهی، رفاقت بچه‌ها با امام حسین (ع) جاری است؛ از جمله این مصرع: «موندی‌ترین رفیق من امام حسین». اثرگذاری شعر وقتی دو چندان می شود که کودکان با نوای هلالی و اسداللهی هم‌خوانی می‌کنند و محبت خود به امام (ع) را به زبان می‌آورند.
در شعر همچنین به این موضوع که بچه‌ها باید دست دوستان خود را بگیرند و به امام حسین(ع) وصل کنند، اشاره شده است: «من یک دوستی دارم، دلش میخاد با دوست من دوست بشه /دوست داره با خانواده تو مانوس بشه. الان همرام اومده تو رو نشونش بدم /تو نمیذاری هیچکی اینجا مایوس بشه.»
فضای جاری در شعر نماهنگ، یادآور حکایت معروف مولانا است که یک چوپان خطاب به خداوند با زبانی خودمانی و بی تکلف می گوید:«تو کجایی تا شوم من چاکرت ...» مولانا می‌گوید وقتی حضرت موسی (ع)، شبان را مورد عتاب قرار می دهد، با این جمله از طرف خداوند مواجه می‌شود:« تو برای وصل کردن آمدی /یا برای فصل کردن آمدی . هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام /هر کسی را اصطلاحی داده‌ام.»
طبعا وقتی بچه‌ها می‌خواهند با خداوند راز و نیاز کنند و متوسل به درگاه معصومین (ع) شوند، زبان کودکانه دارند. در شعر نماهنگ عزیزم حسین ۲ این نکته ظریف مورد توجه بوده و به همین خاطر است که خیلی زود زمزمه لبان کودکان و نوجوانان شده است.
کارگردانی نماهنگ نیز به خوبی حس رفاقت با امام حسین (ع) را منتقل می‌کند؛ جایی که چهره بی‌تکلف بچه‌ها در قاب قرار می‌گیرد و مخاطب پی به احساس بی آلایش آنها از طریق چهره‌های شان می‌برد. اتفاق خوب دیگر، استفاده از پوشش و چهره قومیت‌های مختلف از قبیل ترک، لر، فارس، بلوچ و ملیت‌های گوناگون است و این یعنی تاکید بر وحدت و یعنی هر کس با هر جایگاهی، سفره‌نشین بارگاه امام حسین (ع) است.
تا سال‌ها آن چه به عنوان سرود، تواشیح و ... برای گروه سن کودکان و نوجوانان ساخته می‌شد، تفاوتی با محصولات ساخته شده برای بزرگسالان نداشت. مدتی است شاهد تغییری محسوس در این باره هستیم که نمونه بارز آن سلام فرمانده است. در نماهنگ «عزیزم حسین ۲» نیز آهنگسازی، ربطی به سرودهای جدی و خشک ندارد و ملودی آن شاد و ریتمیک است. امید رهبران در مقام آهنگساز حواسش بوده است کار را به گونه‌ای آماده کند که ضمن شاد بودن، بتوان سریع آن را حفظ کرد. اگر جز این بود قطعه «عزیزم حسین ۲» نمی توانست مکرر زمزمه شود.
مرکز موسیقی ماوا متعلق به سازمان اوج و دیگر متولیان فرهنگی باید مسیر متفاوتی که در ساخت سرودها آغاز شده است را ادامه دهند و با نوآوری‌ها و خلاقیت‌ها، محصولات خود را متناسب با ذائقه نسل نو بسازند. نسلی که در معرض انواع ترانه‌ها است و اگر خلا ایجاد شود، به سمتی که نباید گرایش می‌یابد.
نظر شما