پيش‌بيني ساخت مجموعه المپيكي نيازمند زيرساخت‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي محيطي فراواني بوده كه پروژه نخست مجموعه ورزشي آزادي به آن وفادار بوده و در آن اجرايي شده است.
ولي چرا اين روزها رفتن به اين مجموعه ورزشي بزرگ يك دردسر وحشتناك و تجربه تلخ ترافيكي و عذاب براي رسيدن تماشاگران با خودرو و بدون خودرو شده است.
تصرف اراضي خدماتي و حمايتي اطراف ورزشگاه توسط پروژه‌هاي تجاري و ورزشي مزاحم عملاً ورزشگاه المپيكي را كه در تمام مجموعه مي‌توانست از 120 هزار نفر استقبال كند و توانايي مديريت و ارائه خدمات را داشته باشد، عملاً ناتوان كرده و عمر زياد، استهلاك و بي‌تفاوتي باعث به هم ريختن نظم ساختاري آن شده است.
نگاهي به نقشه هوايي ورزشگاه آزادي به‌عنوان بزرگ‌ترين، پرامكانات‌ترين و مؤثرترين ورزشگاه ايران نشان مي‌دهد از مجموع 20 پاركينگ پيش‌بيني‌شده براي تماشاگران و 10 پاركينگ اداري جانبي براي اين مجموعه بزرگ تنها 8 پاركينگ باقي مانده است.
طبيعي است اين فضاي محدود، جوابگوي حضور ناگهاني 80 هزار نفر در ورزشگاه فوتبال نيست و به همين دليل، سراسر بزرگراه تهران كرج تبديل به بزرگ‌ترين پاركينگ كنار خياباني جهان مي‌شود.
از طرفي محدود شدن پاركينگ‌ها عملاً ترافيك ايجاد كرده و با توجه به مسدود شدن فضاي دور بلوارهاي اطراف ورزشگاه و توليد گلوگاه، عملاً حجم زياد خودروهاي ورودي از بزرگراه حكيم، همت و كرج نمي‌تواند ساماندهي شود.
ريشه تصرف امكانات خدماتي و حمايتي ورزشگاه آزادي به سال 90 و تصميمات عجيب رئيس وقت سازمان تربيت بدني در سپردن زمين‌هاي اطراف ورزشگاه آزادي به افراد خاص و فدراسيون‌ها و انجمن‌هاي ورزشي مي‌رسد.
اين‌گونه شد كه يكي از پاركينگ‌هاي ورزشگاه تبديل به پيست كارتينگ شد تا چهره‌اي خاص اين زمين را براي استفاده خصوصي به صورت اجاره بلندمدت در اختيار بگيرد.
پس از آن بود كه محوطه مسابقه‌هاي تيراندازي، پيست موتور كراس، باشگاه سواركاري و ديگر امكانات به بخش شرقي پاركينگ‌هاي مجموعه ورزشي آزادي اضافه شد.
هم‌زمان طرح رويايي و دست نيافتني ساخت ورزشگاه 40 هزار نفري مخصوص بانوان در دوران دولت نهم بزرگ‌ترين پاركينگ و امكانات شمال غرب ورزشگاه را بلعيد و تنها چيزي كه از خود به‌جا گذاشت به‌جز بريدن روبان و عكس يادگاري، سر ميلگردهاي بيرون مانده و پروژه بي‌هويت و رها شده در گوشه شمال غربي مجموعه ورزشي آزادي برابر ديدگان ورزشكاران و ميهمانان خارجي و داخلي بود.
بخش جنوبي اين مجموعه هم در ميانه دهه 60 تبديل به پيست اتومبيلراني شد تا يكي از پاركينگ‌هاي اختصاصي براي ورزشگاه فوتبال از دست برود و با وجود طراحي مناسب و راه‌هاي متعدد رسيدن هر دو طبقه ورزشگاه به پاركينگ جنوبي كه ظرفيت انبوهي هم داشت، عملاً مجموعه از داشتن پاركينگ بزرگ و يكپارچه محروم بشود.
حالا پروژه‌اي كه مي‌توانست پذيراي نزديك به 120 هزار نفر در يك‌زمان براي برگزاري مسابقه‌هاي مختلف در ورزشگاه، پيست دوميداني، درياچه ، تالار، استخر قهرماني و پنج سالن خود باشد، تحمل پذيرايي از 60 هزار تماشاگر فوتبال فقط براي بازي‌هاي باشگاهي و ملي را هم ندارد.
كار ورزشگاه آزادي به جايي رسيده است كه اگر چند رويداد مهم مثل ليگ جهاني واليبال، مسابقه‌هاي كشتي و يك مسابقه فوتبال پرطرفدار باهم برخورد كنند، عملاً تعبيري بهتر از بن‌بست براي آن وجود ندارد و بزرگراه كرج بزرگ‌ترين پاركينگ كنار خياباني جهان مي‌شود.
جاي اميدواري است با كارشناسي‌هاي جديد براي بازسازي و تأمين اعتبار بلندمدت، بزرگ‌ترين مجموعه المپيكي ورزش ايران، اماكن معارض و تأسيسات تجاري و ورزشي از پاركينگ‌هاي آن به نقاط ديگري برده شده و در محوطه بزرگ شمال غربي ضمن برداشتن يادگاري نيمه‌كاره دولت نهم، همان محوطه پاركينگ قبلي در آن ايجاد شود.
گزارش از آرمين ضيايي
**اداره كل اخبار چندرسانه‌اي** ايرناپلاس**
تهران- ايرناپلاس- از زمان بازي گشايش ورزشگاه آزادي در سال 1350 و برگزاري بازي‌هاي آسيايي تهران در 10 شهريور 1353 كه نهايت تراكم شهر تهران تا تقاطع بزرگراه كرج و عوارضي سابق تهران كرج بود تا امروز كه ورزشگاه در كناره غربي شهر تهران و مناطق مسكوني غرق شده، 47 سال مي‌گذرد.