ولايتمدار، يعني مسلم ابن عوسجه

حبیب ابن مظاهر سرخونینش را در آغوش گرفت، نشست و گفت: اگر نمی دانستم كه پس از تو پای در این جایگاه خواهم گذاشت، به حتم مسولیتی را كه به عنوان وصیت بر دوش توست، بر عهده می گرفتم و آن را به انجام می رساند.

مسلم ابن عوسجه كه رمقی برایش باقی نمانده بود، با نجوای ضعیفی رو به حبیب كرد و گفت: تو را به پاسداری از این مرد 'امام حسین(ع)' سفارش می كنم.

مسلم رو به امام حسین(ع) كه بر روی بالینش نشسته بود و لبخندی به شیرینی شهادت گوشه لبش را غرق شادی كرد.

امین مردم بود، به جمع آوری ذكات و دیونات شرعی مردم می پرداخت و آنها را به اهل آن می رساند، از بزرگان كوفه به شمار می آمد و به مریدی اهل بیت شهرت داشت.

مهر و امضای مسلم ابن عوسجه در میان 18 هزار نامه ای كه از كوفه به دست امام حسین(ع) رسیده بود، مشاهده می شد، او پیش از آنكه دعوت نامه ای از جانب امام برایش برسد، عزم ایشان كرده بود.

روزهایی كه امام حسین(ع) داشت به كوفه نزدیك می شد و ابن زیاد 'هانی' و مسلم ابن عقیل' را به شهادت رسانده بود، همراه حبیب ابن مظاهر پنهانی به سر می بردند تا در فرصتی مغتنم خود را از كوفه خارج كنند و به نزد امام برسانند.

شب عاشورا امام حسین(ع) تمام یارانش را گرد خود جمع كرد و از آنان خواست تا بدون هیچ شرمی ایشان را ترك كنند و آنان را از سرنوشت حضور در این كارزار آگاه ساخت.

مسلم این عوسجه كه این سخنان را شنید، توان از كف داد و در حالی كه اشك از چشمانش جاری بود، پایداری خود را تا آخرین لحظه زندگی در این مسیر نشان داد 'ما شما را به كدامین عذر و بهانه رها كنیم؟ به خدا قسم، من از شما جدا نخواهم شد تا نیزه‎ام را به سینه دشمن فرود آورم و تا هنگامی كه دسته شمشیرم در دستم است آنها را می‎كشم، و زمانی كه سلاح با خود ندارم نیز با سنگ ستیزه می‎كنم تا با شما كشته شوم'.

مسلم ابن عوسجه، غدیر را دیده بود، سخنان رسول خدا(ص) را به گوش خود شنیده بود و اهمیت تبعیت از ولایت راخوب می دانست، از این رو هرگز از امام علی(ع) و فرزندانش جدا نشد، همواره اخلاص خود را در هر شرایطی نسبت به آنان نشان می داد و نزد اهل بیت(ع) محبوبیت خاصی داشت.

مسلم چراغ هدایت زندگی را تبعیت از ولایت یافته بود، هیچ عذر و بهانه ای نمی توانست او را از امام زمانش جدا كند و یا او را وادار به غمگین ساختن آنان نماید.

سرلشگر جناح چپ امام حسین(ع) را در كربلا مسلم بر عهده داشت، به حیله ها و دروغ های شرم آور یزدیان آگاه بود، رجز خوانی سربازان سپاه دشمن را كه دید و حریف برای مبارزه طلبید، آنچنان به میان دشمنان تاخت كه در میان گرد و غبار غلیط میدان هیچ كس را یاران دیدش نیود.

مسلم ابن عوسجه به عشق حمایت و پاسداری از ولایت شمشیر می زد، بر دشمن می تاخت و یزیدیان را به هلاكت می رساند.

خداوند او را بی نصیب نگذاشت، شربت شیرین شهادت بهترین پاداشی بود كه می توانست پاسخ گوی نهایت درجه ولایتمداری مسلم ابن عوسجه باشد.

7319/522