۱۲ مهر ۱۳۹۶، ۸:۴۲
کد خبر: 82684461
T T
۰ نفر

يك شغل، كفاف هزينه‌ها را نمي‌دهد

۱۲ مهر ۱۳۹۶، ۸:۴۲
کد خبر: 82684461
يك شغل، كفاف هزينه‌ها را نمي‌دهد

تهران- ايرنا- روزنامه ايران در گزارشي نوشت: بررسي‌هاي ميداني نشان مي‌دهد گذران زندگي مطابق با فرهنگ مصرفي كلانشهرها، گاهي نياز به كار كردن بيش از يك نفر در خانواده يا كار كردن در بيش از يك سازمان و يك شغل دارد.

در ادامه اين گزارش مي خوانيم: دو سال از ازدواج‌شان مي‌گذرد و در 60 متر خانه اجاره‌اي در غرب تهران زندگي مي‌كنند. زني 30 ساله كه فوق ليسانسش را از دانشگاه علامه طباطبايي گرفته و در يكي از سازمان‌هاي رسانه‌اي كار مي‌كند، مي‌گويد:«ما در خانه‌مان دو نفري كار مي‌كنيم، نه يك جا، من خودم شيفت 8 صبح تا يك ظهر يك جا كار مي‌كنم، بعد از آن هم تا 7 شب يك جاي ديگر. دو جا هم كار پروژه‌اي تحويل گرفته‌ام، همسرم هم همين‌طور است.هر ماه فقط 3 ميليون تومان قسط مي‌دهيم؛ قسط‌هايي كه براي عروسي گرفتن و رهن خانه روي دست‌مان مانده است.آنقدر كار نكنيم، به هيچ جا نمي‌رسيم.»

اين روايت، تنها مربوط به زندگي روزمره اين زوج جوان نيست. بررسي‌هاي ميداني نشان مي‌دهد گذران زندگي مطابق با فرهنگ مصرفي كلانشهرها، گاهي نياز به كار كردن بيش از يك نفر در خانواده يا كار كردن در بيش از يك سازمان و يك شغل دارد. گزارش بانك مركزي نيز نشان مي‌دهد كه در 14.2 درصد از خانواده‌هاي شهري ايران، (حدود سه ميليون و 436 هزار خانواده)، دو نفر شاغل هستند. همچنين در 2.8 درصد از خانوارها، (حدود 678 هزار خانواده) نيز سه فرد شاغل دارند.

البته در مقابل آن‌ها، 26.6 درصد از خانواده‌ها هيچ فرد شاغلي ندارند كه حدود 6 ميليون و 437 هزار نفر از خانواده‌هاي كشور مي‌شوند و با در نظر گرفتن متوسط 3 نفر براي هر خانواده، مي‌توان گفت در خانواده حدود 19 ميليون و 311 هزار نفر ايراني، هيچ كسي سرِ كار نمي‌رود. عبدالرضا رحماني فضلي، وزير كشور نيز به تازگي گفته است كه اگرچه ميانگين بيكاري در كشور 12 درصد است، اما در بعضي از شهرها به 60 درصد نيز مي‌رسد.

تمام اين آمار و گزاره‌هاي ميداني، نشان از تفاوت‌هاي طبقاتي و سبك زندگي در ايران دارند، عده‌اي حقوق 5 ميليوني نيز كفاف زندگي دو نفره‌شان را نمي‌دهد و سرپرست عده‌اي ديگر از خانواده‌ها، به جست و جوي كار مشغول است.

«ايران» به بررسي زندگي افرادي پرداخته است كه با بيش از يك شيفت كاري و حتي يك شغل در پايتخت روزگار مي‌گذرانند.

**چند شغله‌ها در تهران چه مي‌كنند؟
موهاي وسط سرش ريخته و تارهاي باقي مانده در كنار سر نيز، سفيد و خاكستري شده‌اند. سن و سالش به حدود 50 مي‌رسد و با تكنولوژي ارتباط نزديكي دارد. موبايلي روبه‌رويش نصب كرده و با نقشه‌اي روي آن، مسير رساندن مسافر به مقصد را دنبال مي‌كند. اما خط آبي نقشه روبه‌روي او، مدام قطع مي‌شود و مرد مسن، از جاهايي كه خودش دلش مي‌خواهد، بر خلاف نقشه پيش مي‌رود و مي‌گويد: «اين چيزها خوب است، ولي بعد از اين همه سال زندگي در تهران خودم راه‌ها را بهتر مي‌شناسم. نقشه مي‌گذارم كه مطمئن باشم.

ديگر آخر عمري اين هم كار ما شده است.» او با تاكسي‌هاي آنلاين كار مي‌كند، پشت ترافيك مسافرش را به حرف گرفته و مي‌گويد: «حقوق بازنشستگي مگر مي‌تواند كفاف زندگي را بدهد؟ تازه فقط خودم نيستم. پسرم هم كارمند است و آن هم بعد از ساعت 4، مثل خودم با همين موبايل كار مي‌كند.»

محمد باقر نوبخت، رئيس سازمان برنامه و بودجه نيز به تازگي اعلام كرده است كه متوسط حقوق كاركنان دولت از حدود يك ميليون و ٤٧٠ هزار تومان در سال ١٣٩٢ به دو ميليون و ٩٧٠ هزار تومان در سال‌جاري افزايش يافته است. نوبخت همچنين اعلام كرده است كه با وجود اهميت صرفه‌جويي در هزينه‌ها، دولت در مورد پرداخت‌هاي پرسنلي انقباضي عمل نكرده است. اما در شرايطي كه حقوق كارمندان بالا رفته و ميانگين آن نزديك به سه ميليون تومان است، آخرين گزارش بانك مركزي نشان مي‌دهد كه ميانگين هزينه‌هاي خانواده‌هاي شهري در سال 95، ماهانه حدود سه ميليون و 275 هزار تومان بوده است.

احمدي، دبير درس عربي در يكي از مدارس دولتي است. پسر 7 ساله‌اي دارد، در محله افسريه، در جنوب تهران زندگي مي‌كند و علاوه بر تدريس در مدرسه، كارهاي ديگري هم انجام مي‌دهد. او مي‌گويد:«مگر با يك جا كار كردن و زندگي معلمي مي‌توان خرج خانه را درآورد؟ حقوقي كه يك مدرسه دولتي مي‌دهد، فقط خرج كرايه و پول پيش خانه مي‌شود. من وقتم را طوري تنظيم كرده‌ام كه وقتي از مدرسه بيرون مي‌آيم، ساعت 10 شب به خانه مي‌رسم، نزديك‌هاي كنكور كه گاهي تا بعد از 12 هم درگيرم. چند جاي ديگر هم كار مي‌كنم.»

او فعاليت‌هاي مختلفش را چنين توضيح مي‌دهد:«هم كلاس خصوصي در منازل مي‌روم، هم در مدرسه‌هاي غيرانتفاعي و آموزشگاه‌هاي كنكور كلاس دارم. كار مشاوره هم انجام مي‌دهم. پسرم امسال مدرسه رفت و هزينه هايمان چند برابر شد. خدا را شكر آنقدر توان دارم و كارم طوري است كه جاهاي مختلفي من را بخواهند و بتوانم مدام بيشتر كار كنم.» او در مورد درآمدش توضيحي نمي‌دهد و تنها مي‌گويد:«فقط ماهي 2 ميليون بايد قسط بدهم.»

در يكي دو سال اخير با راه افتادن سيستم‌هاي حمل و نقل آنلاين در پايتخت، كار كردن در شيفت‌هاي عصرگاهي و شب گاهي، بيشتر شده است و حالا افراد صرفاً با داشتن موتور يا ماشين، مي‌توانند براي خودشان كاري دست و پا كنند. مديران تاكس‌هاي آنلاين، بارها در مصاحبه هايشان گفته‌اند كه از سيستم آنلاين آنها، راننده‌ها اغلب به‌عنوان شغل دوم و سوم استفاده مي‌كنند و عده زيادي از حدود 50 هزار راننده‌اي كه با اين تاكسي‌ها كار مي‌كنند، بعد از ساعت 4 بعدازظهر سرِ كار آنلاين‌شان مي‌روند و برخي‌ها نيز خودرا به‌عنوان راننده شيفت شب تعريف كرده‌اند.

گزارش بانك مركزي نشان مي‌دهد كه 35.5 درصد از كل درآمد خانوار، صرف هزينه مسكن، آب، برق، گاز و ساير سوخت‌ها مي‌شود و خانواده‌هاي شهري سالانه به طور متوسط، 14 ميليون تومان براي اين مورد هزينه مي‌كنند. بعد از آن نيز 22.9 درصد از هزينه‌ها، به خوراكي‌ها و آشاميدني‌ها مي‌رسد و هزينه آن در سال 95، نزديك به 9 ميليون تومان بوده است.

زندگي طبقه متوسط ميان دفترچه‌هاي قسط در كلانشهرهايي مانند تهران، به سمتي رفته است كه كار كردن يك نفر يا در يك شغل، كفايت نمي‌كند. از طرفي ديگر، سازمان‌هاي دولتي و خصوصي نيز با مشكلات متعددي دست و پنجه نرم مي‌كنند و در بسياري از آن‌ها، حقوق‌ها هم بموقع پرداخت نمي‌شود. در مهر ماه و شروع فصل مدارس، اين مشكل بيشتر از قبل خود را نشان داد تا جايي كه در بعضي سازمان‌ها مبلغي از حقوق شهريور ماه در هفته اول مهر به‌صورت علي‌الحساب پرداخت شد و باقي آن، هنوز پرداخت نشده است. مردي كه در بخش اداري سازمان كار مي‌كند، مي‌گويد: «دفعه اول نيست كه اين اتفاق مي‌افتد. اول مهر، شرمنده زن و بچه شديم. يك جا كار كردن ديگر جواب نمي‌دهد.»

*منبع: روزنامه ايران، 1396.7.12
**گروه اطلاع رساني**9370**2002** انتشار دهنده: فاطمه قنادقرصي
۰ نفر

سرخط اخبار پژوهش