طلاييه بوي بهشت و كربلا مي دهد

به طلاييه كه وارد مي شوي، زمين را نه خاكي بلكه طلايي مي بيني، منطقه اي سراسر از معنويت، همه جاي آن بوي بهشت و كربلا مي دهد، بوي شجاعت و غيرت، بوي ايثار و مردانگي.

اين منطقه مرا ياد كتاب «خاك هاي گرم كوشك» مي اندازد؛ كتابي زيبا درباره شهيد عبدالحسين برونسي؛ شهيدي كه سراسر وجودش، عشق به حضرت زهرا(س) بود.

طلاييه با انسان حرف مي زند، گنبد طلايي حسينيه ابوالفضل العباس(ع) و آبگيري كه در جوار آن است، تو را به ياد گنبد طلايي سالار شهيدان، علمدار كربلا و نهر علقمه مي اندازد؛ گنبدي كه فاصه آن تا طلاييه 398 كيلومتر است.

تعداد زيادي از جوانان مخلص اين مرزوبوم در سالهاي دفاع مقدس بر روي خاك هاي تفتيده منطقه گرم جنوب تشنه لب به شهادت رسيدند، همانطور كه اباالفضل العباس(ع) در كنار نهر علقمه جان خود را فداي برادر كرد.

طلاييه محل انجام دو عمليات بزرگ و مهم بدر و خيبر است، منطقه اي كه مدتي به اشغال دشمن بعثي بود.

صداي حركت پرچم هاي سرخ مزين به نام اباعبدالله الحسين(ع) و فاطمه زهرا(س) كه باد آنها را نوازش مي دهد، تو را به ياد سربندهاي رزمندگان در دوران دفاع مقدس مي اندازد؛ سربندهايي كه از عشق آنها به ائمه اطهار(س) حكايت داشت.

تابلوهايي با عبارات «شهادت خاك را بوييدني كرد»، «تا بهشت راهي نمانده» و «از كربلا آمدي خواهي دانست كه فراق بهشت با آدم چه كرد» بسيار زيبا حرف دل و عشق رزمندگان به شهادت و كربلا را روايت مي كند.

حركت جمعي كاروان هاي مختلف دانشجويي و دانش آموزي در حاليكه بيشتر آنها پابرهنه هستند، نشان از تقدس اين خاك دارد؛ خاكي كه بسياري از عزيزان و قهرمانان كشور را در آغوش دارد، خاكي كه مهدي و حميد باكري دو برادر را از هم جدا كرد.

در سكوت طلاييه مي توان دل را به صداي آبي كه با وزش باد در آبگير به اين سو و آن سو مي رود، سپرد.

در اين منطقه پدران و مادران پير شهدا را مي توان ديد كه به ياد و عشق به دردانه هاي خود اشك هايشان جاري است، آنها شفاعت فرزندان خود را طلب مي كنند.

براي آنها تقدس طلاييه تا جايي است كه با وضو بر آن پا مي نهند.

تاثير اين خاك و منطقه تا جايي است كه هر ساله و در همه ايام سال، شمار زيادي زائر از اقشار و نقاط مختلف كشور ميهمان آن مي شوند.

طلاييه سرزمين شير مرداني است كه با ورود به آن، دل ها حسيني و چشم ها باراني مي شود.

از: پروين اروجي

اجتمام ** 1880 ** 1071