شغلم، شغل آدم هاست

در این مطلب عنوان شده است: دنیا پر است از مشاغل گوناگون و عجیب و غریب كه برخی از این مشاغل ممكن است به ظاهر از عهده هر كسی برنیاید. قدر مسلم هر شغلی با هر شكل و ظاهر، حتماً تقاضا و بازار مصرف داشته است و دارد كه به وجود آمده و در نوع خود مورد نیاز جامعه می باشد.
نكته ای كه در حوزه مشاغل گوناگون وجود دارد و باید بر آن تأمل داشت، این است كه همه مشاغل زنجیروار بهم پیوسته اند، بدون هم ناقص خواهند بود و با هم و در كنار هم، همدیگر را تكمیل می كنند. بنابراین صاحب همه مشاغل عزیز و محترم هستند و هیچ شغل بی ارزشی وجود ندارد.
از سویی دیگر، قطعاً بازدهی و درآمد همه شغل ها با هم برابر و یكسان نیست، بنابراین این سؤال پیش می آید كه آیا هر كه را برای شغلی ساخته اند؟! هر كس شایسته شغل خاصی است؟! آیا آنكه شغل به ظاهر خوب و پردرآمدی دارد، آدم تر است!؟ آیا باید ارزش و اعتبار هر شغلی را به نسبت درآمد و پو ل آوری آن سنجید!؟
جواب تمام سؤال ها این است كه چنانچه همه آدم های روی كره خاك بخواهند و دنبال این باشند تا به یك شغل حسابی و نون و آبدار برسند كه آنوقت كار دنیا لنگ می شود و زمین می ماند! و خلاصه اینكه اگر تقسیم كاری در میان باشد و همگان دنبال كار خوب باشند، به هیچ كس شغل مناسب نمی رسد.
قبول كنیم كه هر كه را برای شغلی و كاری ساخته اند و این حرف درستی است هر كودك و هر انسان درون گرا و خوش نیتی، اگر از او پرسیده باشی دوست داری بزرگ شوی در آینده چكاره بشوی؟ یك شغل شریف و مردم پسند را معرفی خواهد كرد.
دوست دارم معلم بشوم، دوست دارم پلیس بشوم، دوست دارم دانشمند بشوم، دوست دارم دكتر بشوم.
توجه كنید تمام این شغل های دوست داشتنی، الزاماً پردرآمد و نون و آبدار نیست. در نفْس در این مشاغل، خدمت به مردم و جلب رضایت خدا و آسایش و امنیت جامعه نهفته است و درآمد هم در مرتبه دوم قرار دارد.
قطعاً بدانید اگر كسی شغل شریف و بی آزار رفتگری را انتخاب كرده است، به نوعی به این شغل علاقه دارد و یك جورهایی دنبال لقمه حلال است. در غیر این صورت اگر كسی را بكشی و یا از گرسنگی بمیرد، تن به شغلی كه دوست ندارد، نمی دهد! هر كس ته دلش به شغلی كه دارد دلبسته است، اگرچه در اثر تكرار و روزمرگی به زبان بیاورد كه خسته است و از شغل خودش خوشش نمی آید! و با تمام این حرف ها هر كس باید وزن و اعتبار شغل خود را خودش تعیین كند.
شغل معلمی خوب و انبیایی است ولیكن همه معلم خوبی نیستند و به شغل خود آسیب می زنند.
كارگر با عرق جیبن خود نان درمی آورد ولیكن ممكن است كسی هم كارگر مضری از آب درآید و در محیط كار خود دست به خرابكاری هم بزند.
یك شوفر تاكسی زحمت می كشد و امین و مأمن مسافران خسته و تكیده خودش می باشد و در جامعه مورد اطمینان و احترام خانواده هاست.
اما از سویی هم ممكن است یك شوفر وظیفه نشناس مسافر نابلد خود را در ناكجاآباد بر زمین بگذارد و پشت سر خود را هم نگاه نكند.
بنابراین هر كس به شغل خود به عنوان یك وظیفه و مسئولیت اجتماعی نگاه كند، نه فرد از شغل خود خسته می شود و نه دیگران نسبت به آن شغل بدبین خواهند شد و دست آخر اینكه نباید و حرام است و ناجوانمردانه است، چنانچه كسی ارزش شغل خود را با چند تومان كم و زیاد پایین بیاورد و قطعاً تومان های اضافی و نابجا ارزش هیچ شغلی را بالا نمی برد.
نظیر اینكه ممكن است یك بیمار، میلیون ها تومان پول اضافی و زیرمیزی به یك پزشك حاذق و جراح زبردست بدهد به امید اینكه دردش برای همیشه خاتمه یابد. اما ارزش و اعتبار آن پزشك نزد همان بیمار به اندازه پولی است كه دریافت شده و پرداخت شده است و هرگز از انسانیت و شرافت آن نوع شغل پزشكی حرفی به میان نخواهد آمد.
بنابراین چه خوب خواهد بود كه در هر كار و در هر مراجعه ای از سوی مشتری و ارباب رجوع، تلاشمان این باشد تا زیبایی ها و جایگاه شغل و مسئولیت خود را نمایان ساخته و نشان دهیم تا پولی كه در قبال آن دریافت می كنیم، نزد دیگران هیچ به شمار آید. به شغل خودمان شخصیت بدهیم و نشان دهیم انسان شایسته و لایقی برای آن كار هستیم. راست گفته اند كه تن آدمی شریف است به روان آدمیت.
روزنامه همدان پیام به مدیرمسئولی نصرت الله طاقتی احسن در همدان چاپ و منتشر می شود.
7523/2090