شكار با تفنگ بدون فشنگ

در ادامه اين يادداشت كه در شماره شنبه 30 مرداد به قلم ارمغان زمان فشمي، انتشار يافت مي خوانيم: البته بسياري از زنان ورزشكار دنيا كارشان را به اصطلاح از زمين‌هاي خاكي و بدون پول و امكانات آغاز كردند و از فقر و گمنامي به سكوهاي قهرماني رسيدند، اما دست كم كسي تلاششان را دست كم نگرفت و برايشان حرف و حديث نساخت. نماينده مجلس شان ادعا نكرد كه دويدن زن تحريك كننده است و صورت خوشي ندارد.
شوهر هيچ كدام به بهانه ايفاي نقش مادري در نگهداري از فرزند، مانع شركت آنها در مسابقات بين المللي نشد. كسي نگفت زن بايد فرزند بياورد، نه مدال. گوينده ورزشي تلويزيونشان، آنها را به بي غيرتي متهم نكرد. كسي به آنها نگفت فضيلت شما در اين نيست كه لگدپراني كنيد و مدال بياوريد.به جاي مربي، رئيس فدراسيون با آنها به مسابقات اعزام نشد. كسي خستگي را به تنشان باقي نگذاشت.
زنان ايراني به دليل التزامشان به حفظ حجاب اسلامي، از شركت در مسابقات برخي از رشته هاي ورزشي خودداري كردند و در باقي رشته ها كه منعي براي حضورشان نبود، هميشه بايد يك پله قويتر از رقيبشان ظاهر مي شدند تا جبران آزادي عمل بيشتر آنها را بكند.
فوتباليست ها و فوتساليست هاي زن ايراني، نه فقط از نظر حقوق و پاداش هرگز قابل مقايسه با هم رشته اي هاي مرد خود نبودند و نيستند، بلكه در مظان اتهامات گوناگوني هم قرار گرفتند كه لابد با روي آوردن آنها به ورزش مردانه و خشني مانند فوتبال، توجيه مي شود.
زنان تيرانداز با روياي كسب يك مدال خوشرنگ، با تفنگ هاي بدون فشنگ تمرين كردند و در مقابل سنگ اندازي ها و انگ خوردن ها كم نياوردند.
كيميا عليزاده، تكواندوكاي 18 ساله كشورمان با وجود همه انكارها، در المپيك ريو كاري كرد كارستان؛ اما نبايد فراموش كنيم كه اين پيروزي در چه شرايطي به دست آمده است. شايد اگر كيمياي وجود زنان ورزشكارمان را زودتر از اينها قدر مي دانستيم، امثال «راحله آسماني»- تكواندوكاي نروژي ايراني الاصل- هم رحل اقامت در يك كشور خارجي نمي افكند و همچنان براي برافراشتن پرچم كشور خودشان تلاش مي كرد.
*منبع: روزنامه اطلاعات،30مرداد 1395
**گروه اطلاع رساني **9117**9131