مشاجره، میوه تلخ می دهد

زندگی را باید به قاعده ایمان و انسانیت، زیست كرد. كلمات نباید درخت شوند در دل و دیده یكدیگر. مشاجره و انبوه چوب و خاشاك دل را به انباری تبدیل می كنند كه یك چوب كبریت می تواند آن را به جهنمی تبدیل كند كه صاحبش را برای همیشه از بهشت دور كند. آثار این نوع رفتار را نه در سرای باقی و حیات ابدی كه در همین دنیا نیز می شود به وفور و در اشكال مختلف دید كه در بدترین نوع به درگیری و نزاع می انجامد كه مشت و لگد، جای كلمات می نشیند یا بهتر است بگوییم به جمع كلمات آلوده، اضافه می شود. آمار ثبت شده از نزاع هایی كه در كشور منجر به تشكیل پرونده شده است، سالانه بیش از 500 هزار مورد است كه آماری وحشت آفرین است و به چاره باید برخیزند آنانی كه توان و مسئولیت چاره یابی دارند.
این صورت ظاهر ماجراست كه در شكل دعوا، عیان می شود و الا این ماجرا اشكال تلخ دیگری هم دارد كه در حوزه های معرفتی و معنوی خود را نشان می دهد چنان كه عالم اخلاق مدار ما، آیت ا… فاطمی نیا نیز این گونه بدان می پردازد: “مشاجره ها و نزاع ها، نور باطن را خاموش می كند. بسیاری از بی حالی ها و عدم نشاط ها به جهت مشاجرات است.”
برخی از ماها برای توجیه مجادله ای كه در آن گرفتاریم می گوئیم: او شروع كرد و برای محكم كاری هم می گوئیم: بر پدر كسی …. كه بدی را شروع كنه اما یادمان بماند این سخن آیت ا… را كه؛ ” حتی اگر حق هم با تو بود، در امور جزئی و شخصی مشاجره نكن، چون كدورت می آورد.” واقعیت این است كه حتی اگر در مشاجره و مجادله، غالب هم بشوی باز بازنده ای. این جنگ، طرف پیروز ندارد و آنكه پرچم فتح این میدان را بر می دارد در حقیقت بازنده ترین است. حساب باید كرد كه در این “سودا” چه می دهی و چه می ستانی. آیا می ارزد به ادامه بحث به قیمت كدورت و ناراحتی و قهر؟ نه، نمی ارزد. این را همه گواهی می كنند. توجه داشته باشیم كه جدل و خشم و كین، زیبایی سوز و زشتی آفرین است چنان كه در جایی می خواندم كه مرحوم علامه جعفری (ره) از صاحب دلی نقل كرد: “در موضوعی كه گمان می كردم حق با من است، داشتم با همسرم مشاجره می كردم؛ ناگهان صورت باطنی غضبم را نشانم دادند، بسیار كریه و زشت بود! آن صورت نزدیكم آمد و گفت: كثیف! ساكت شو!” بله، واقعیت خشم های منشأ گرفته از منیت و خودخواهی، زشت صورت هم هست و نه تنها سیرت را می خراشد كه صورت را هم زخم می زند. چه خوب است در ماه رمضان، فرصت غنیمت شماریم و از مشاجرات، تا می شود، دور شویم و از مجادله بپرهیزیم و در نشاط همدلی و همراهی با حقیقت، به زیبایی ماندگار برسیم. این شدنی است اگر در كنار لب فروبستن بر خوردن و آشامیدن، بر گفتار و رفتارمان هم كنترلی شایسته داشته باشیم.
3028