پیروزی كی روش در نبرد با مار و عقرب‌ها

به گزارش ایرنا، اعتراضات این مرد پرتغالی در مدت زمان هشت ساله مربیگری خود در ایران بر محور برنامه ریزی، بی كیفیتی لیگ، اعتراض علیه منتقدان، داوران و ... بود و تا آخرین روزهای حضورش در تیم ملی نیز ادامه پیدا كرد؛ اما آنچه در این میان عجیب به نظر می رسید آن است كه چرا مربی كه به تمام اساس فوتبال ایران اعتراض داشت و ساختمان فدراسیون فوتبال را رسما «لانه عقرب و مار» خطاب می كرد، حاضر شد در قامت یك كارگزار زیر نظر چنین فدراسیونی كار كند.
در پاسخ به این پرسش باید گفت اعتراضات برای كی روش نه راهی برای تقویت اساسی و پایه ای تیم ملی بود بلكه برای مرد پرتغالی در 8 سال گذشته دو كاركرد اساسی داشت؛ نخست اینكه وی با شلوغ كاری و شورش علیه كارفرمای خود به چهره ای محبوب در دل هواداران تبدیل شد و در سوی دیگر با برجسته سازی مشكلات موجود در فوتبال ایران، خود را از پاسخگویی در زمینه نتایج تیم ملی در 2 دوره جام ملت های آسیا (2015 و 2018) مبرا كرد.
كی روش به خوبی می دانست ادبیات پوپولیستی یكی از راهكارهای موفقیت در ایران است كه در پاره ای از مواقع در سیاست نیز جواب می دهد. بنابر این با نشان دادن كاستی های مدیریتی و زیرساختی فوتبال ایران و حواله دادن این بخش به مسوولان، در نقش «دُن كیشوت» و ناجی فوتبال ایران ظاهر شد.
این مربی پس از هشت سال بدون توجه به تمام هزینه تراشی ها برای فوتبال ایران، ادعا دارد مسوولیت تمام اتفاقات زمین فوتبال را می پذیرد اما همچنان مدعی است كه در بیرون از زمین هستند افرادی كه با سم پاشی های حرفه ای، دنبال ناكامی تیم ملی بوده اند. او هیچگاه بیان نكرد چرا با وجود تمام این مشكلات و زندگی در میان مار و عقرب ها، به صورت جدی از فوتبال ایران دل نكند.
كی روش به خوبی می دانست در هیچ كجای دنیای حرفه ای فوتبال، به اندازه ایران به وی اختیار داده نخواهد شد؛ اختیاراتی كه جایگاه كارگزار و كارفرما را عوض كرده و مرد پرتغالی با كنار زدن منتقدان در فدراسیون، امورات فوتبال و برنامه ریزی های لیگ را در دست گرفته و این چشمگیرترین پیروزی دستیار سابق الكس فرگوسن در فوتبال ایران به شمار می رود. او در نبرد اول توانست از ساختمانی كه خود آن را به لانه عقرب تشبیه كرده بود پیروز بیرون آمده و دندان زهرآلود منتقدان خود را بكشد.
گام بعدی كی روش پس از دستیابی به پادزهر برای نیش منتقدان، چیدن میوه پیروزی بود؛ میوه ای كه رد آن را می توان در بند بند قرارداد این مربی پیدا كرد. كی روش پس از جام جهانی 2014 برزیل با كمك برنامه سازان آن زمان و نظرسنجی های جهت دار، قرارداد خود را به فدراسیون تحمیل كرد تا نسبت به آینده شغلی خود در چهار سال آینده اطمینان كافی داشته باشد؛ آینده ای كه شكست در برابر تیم نه چندان قدرتمند عراق در جام ملت های آسیای 2015 نتوانست خللی در آن ایجاد كند.
یكی از بندهایی كه كی روش در قرارداد به نفع خود تنظیم كرد گرفتن پاداش 6 هزار دلاری پس از هر پیروزی بود. كی روش برای بهرمندی كامل از این پاداش، خود مسوول انتخاب رقیبان تداركاتی شد و در نهایت توانست با زیركی تمام، تیم هایی مانند منتخبان فوتبال سیرالئون، گینه پاپوا و موزامبیك را به ایران دعوت كند كه پیروزی در برابر آنان كاری بس آسان به شمار می رفت.
كی روش سیاست ورزی قهار بود كه از ضعف مدیریتی فدراسیون نشین ها بهترین استفاده را به عمل آورد و توانست با بهره مندی از پیاده نظام هوادار، در میان هجمه های بی شمار منتقدان خود، پیروز از میدان خارج شود. اما این پیروزی تنها در جنگ روانی و حاشیه سازی ها بود و در میدان عمل مستطیل سبز نمودی نداشت؛ او در دو دوره پیاپی به عنوان فرمانده تام الاختیار فوتبال ایران، گام در كارزار بازی های جام ملت های آسیا گذاشت اما در هر دو دوره برخلاف تصور و شانتاژ های رسانه ای ناموفق بود.
كی روش نه فقط در دوره اول و شكست برابر عراق پاسخگوی عملكرد خود نبود بلكه با اعتراض به داوری و حاشیه توانست چهار سال دیگر خود را در ایران ماندگار كند. اما در سال 2019 كه فوتبال ایران بدون دخالت داور و تنها روی اشتباه تاكتیكی شاگردان وی، در برابر ژاپن تحقیر شد این مربی بدون توجه به نتایج و آثار این شكست، از منتقدان خود خواست از مردم ایران عذرخواهی كنند.
هر چند كه این رفتارها نمودهایی از حرفه ای گری كی روش در دنیای فوتبال است اما آنچه در این هشت سال برای فوتبال دوستان بدون پاسخ مانده این است كه نقش فدراسیون و كمیته اخلاق در برابر این توهین ها چیست؟ فدراسیونی كه بدون توجه به خواسته عمومی مردم برای پاسخگویی كی روش به عملكردش، شخصا مامور عذرخواهی به جای این مربی می شود.
ورزشی**2052**1597