رسانه ها و موازين اخلاقي

روزنامه جمهوري اسلامي در سرمقاله اي نوشت: وي نمونه‌اي را به عنوان شاهد مثال مطرح كرد و گفت: در اوج مذاكرات برجام، اوباما رئيس‌جمهور سابق آمريكا گفته بود اگر مي‌توانستم تمامي پيچ و مهره‌هاي تاسيسات اتمي ايران را باز مي‌كردم. اين سخن وي تيتر اول برخي روزنامه‌ها شد و رسانه ملي هم بر روي آن مانور تبليغاتي داد. اما سخن اوباما دنباله‌اي هم داشت كه هرگز در سطح داخلي انعكاس نيافت و ظاهراً تعمداً حذف شده بود و آن اينكه او اعتراف مي‌كرد: «اما نمي‌توانم».

ظريف گلايه كرد كه چرا اعتراف رئيس‌جمهور آمريكا در ناتواني براي باز كردن پيچ و مهره‌هاي تاسيسات اتمي نبايد تيتر رسانه‌هاي ما مي‌شد تا باعث افزايش غرور ملي شود و توانمندي ايران عزيز را گوشزد كند؟ حتي اين كلام و گلايه ظريف هم انعكاسي نداشت و رسانه ملي براي انتشار آن كمترين مسئوليتي احساس نكرد.

به نظر مي‌رسد همه ما به تجديدنظر در محاسبات و رفتار رسانه‌اي خود به شدت نياز داريم. گويا ما هنوز نياموخته‌ايم و باور نداريم كه در قلمرو مسائل ملي و فراملي بايد محاسبات و مناسبات حزبي، جناحي و سياسي خود را كنار بگذاريم و به منافع كشور و مصالح نظام بينديشيم. هرچند بعضي از ماها خود را جزو دلسوزان نظام و عاشقان سينه‌ چاك اسلام و انقلاب و كشور مي‌دانيم و حتي ديگران را هم قبول نداريم كه به اندازه ما دلسوزند و به اندازه ما مسائل را مي‌فهمند و پيچيدگي‌ها و ظرافت‌هاي كار رسانه‌اي را درك مي‌كنند، ولي در ميدان عمل روش‌هايي را دنبال مي‌كنيم كه آب را به آسياب دشمن مي‌ريزد. به راستي اگر آمريكا در ايران رسانه‌اي را در اختيار مي‌داشت و مي‌توانست به دلخواه خودش مسائل را پوشش رسانه‌اي بدهد، آيا بهتر از اين عمل مي‌كرد؟ بعضي از ما عملاً در زمين دشمن بازي مي‌كنيم و كاري را انجام مي‌دهيم كه مقبول و موردنياز دشمن است.

گويا ما از اين واقعيت بزرگ به كلي غافل مانده‌ايم كه آمريكا درحال جنگ اقتصادي عليه كشور است. مسئولان نظام مرتباً در اين زمينه هشدار مي‌دهند كه يك جنگ اقتصادي عليه ملت و نظام درحال اجراست و وزارت خزانه‌داري آمريكا هم «اتاق جنگ عليه ايران» است. جاي تعجب است كه ما هنوز اين واقعيت عيني را باور نداريم و دقيقاً سرگرم كارهايي هستيم و به‌گونه‌اي عمل مي‌كنيم كه خواسته دشمن است. به راستي رسانه‌هايي كه تمامي توان و ظرفيت خود را عليه اركان نظام و به‌ويژه مسئولين بكار مي‌گيرند، چه توجيهي براي اين همه بداخلاقي، جوسازي، سمپاشي و سياه‌نمائي دارند؟

يكبار امام خميني در ماجراي مك فارلين از برخي افراد گلايه كردند كه «لحن اينها از لحن راديو اسرائيل هم گزنده‌تر است». و امروزه برخي حضرات يك جنگ رسانه‌اي تمام عيار عليه خدمتگزاران نظام به راه انداخته‌اند و چارچوب‌هاي اخلاقي را به فراموشي سپرده‌اند.

اين نكته از آن جهت اهميت دارد كه همين سمپاشي‌ها و سياه‌نمايي‌ها به بهترين خوراك سياسي – تبليغاتي براي معارضين و معاندين و رسانه‌هاي بيگانه تبديل مي‌شود. تقريباً روزي نيست كه دشمنان قسم خورده اسلام و انقلاب كشور به استناد همين سياه‌نمايي‌ها و سمپاشي‌ها مدعي تقابل نيروهاي فعال در زير خيمه انقلاب نشوند و نتيجه‌گيري نكنند كه اين نظام محكوم به زوال و فروپاشي از درون است. ما را چه مي‌شود كه در اين وانفساي جنگ اقتصادي كه با انواع ديگر ازجمله جنگ سياسي – تبليغاتي درآميخته است، به جاي كمك به نظام و ايجاد اميد و اعتماد به نفس در جامعه، به پمپاژ خشم و كينه عليه خادمان نظام سرگرم و مدعي جانبداري انقلابي از نظام هم هستيم؟ و آيا اگر دوستان و هم‌جناحي‌هاي خودمان هم در راس كارهاي اجرايي بودند، برخوردمان همين‌گونه بود يا تمامي خطاهاي آشكار آنان را مثبت و مفيد و كارآمد معرفي مي‌كرديم؟

كارنامه بعضي حضرات در آن دوره تاريك 8 ساله در حافظه مردم است و آنها نمي‌توانند منكر عملكرد دوگانه خود شوند. آيا بهتر نيست قبل از آنكه خيلي دير شود، حضرات در افكار و انديشه‌ها و عملكردشان تجديدنظر كنند و به چارچوب‌هاي اخلاق رسانه‌اي بازگردند؟ اخلاق بايد حرف اول را در رسانه‌ها بزند تا مردم به آنها اعتماد كنند. انتظار اين نيست كه از مسئولين انتقاد نشود. انتقاد، لازم است ولي با رعايت موازين اخلاقي و در چارچوب انصاف.

*منبع: روزنامه جمهوري اسلامي، 1397.9.28
**گروه اطلاع رساني**9131