طاقت عارف و بي طاقتي خودي ها

روزنامه ابتكار درسرمقاله اي به قلم محمد علي وكيلي، آورده است:از همان اول، عدم توفيق او در كسب رياست مجلس را هدف گرفتند. اين روزها نيز او را متهم رديف اول نتيجه راي اعتماد به كابينه مي دانند و به بهانه عدم توفيق مهندس بي طرف به او مي تازند. البته بررسي و نقد عملكرد دكتر عارف و فراكسيون اميد، هم حق همه است و هم لازم است. تنها از مسير نقد است كه مي توان سلامت راهِ اميد را ضمانت كرد.
اما در اين ميان از چند نكته نبايد چشم پوشيد.

سيره سياسي عارف، تغيير خاصي نكرده است. او هميشه بر همين مدار، سياست ورزيده است كه اكنون هست.
هيچ گاه شعاري از افزون بر طاقت خود نداده و تا حد مقبولي نيز بر وعده هاي خود، طاعت داشته است.
به نظر مي رسد روز اول پيروزي ليست اميد در مجلس، انتظاراتي فوقِ حجم پيروزي بدست آمده، شكل گرفت. حتي انتظار رياست مجلس از همان ابتدا انتظاري گزاف بود. مقدار واقعي پيروزي در ميانِ حجم 'كري خواني' هاي تبليغاتي، گم شد و لاف پيروزي، رهزن افتاد. البته در خودِ پيروزي شكي نبود اما در مقدار و نوع آن مبالغه شد.

بسياري از منتقدان عارف در ميان اصلاح طلبان، اگر انتظارات خود را كمي اصلاح كنند حتماً مقداري از گلايه هايشان كاسته خواهد شد. منتقدانِ غير اصلاح طلب نيز هدفشان از نقدها و تخريب ها مشخص است. آنان ماهي مراد را از اين تخريب ها خواهند گرفت و مطامع جناحي خود را دنبال مي كنند. اما ميان خودي‌هاي منتقد بايد تجديد نظر صورت گيرد.

بايد اين را در نظر گرفت كه عارف همين است كه مي بينيد و هيچ گاه ادعاي بلندتري هم نكرده است.
و البته سقف تحمل حاكميت نيز 'همين عارف' است. اگر پروژه عبور از عارف ما را به سيد محمد خاتمي مي رساند، سخني در آن نبود و همه، اين راه را مي رفتيم. اما اينگونه نيست. در واقع، افزون بر 'اين عارف'، نه در طاقت عارف است و نه در طاقت حاكميت. لذا بايد مراقب بود تا همين كور سوي اميد را هم از دست نداد.

نقد عملكرد 'اميديان'و 'عارف' حتما حق همه است و مي تواند به اصلاح امور كمك كند اما تخريب عارف هم حتماً شيشه اميد را خواهد شكست؛ و اين چيزي نيست كه اصلاح طلبان و مردم از آن سودي ببرند.

*منبع:روزنامه ابتكار،1396،6،11
**گروه اطلاع رساني**1893**9131**انتشاردهنده:شهربانو جمعه