نويسنده مي افزايد: علي القاعده بايد منتظر شد تا هويت مهاجمان، دقيقا و به طور كامل روشن شود و هدف آنان از اين كشتار بي رحمانه منتشر شود، اما برحسب آنچه تاكنون اعلام شده، مهاجمان به دفتر مجله «شارلي ابدو» از مهاجران مسلماني هستند كه مليت فرانسوي دارند. اكثر مسلمانان فرانسه كه اقليت مهم و قابل اعتنايي در اين كشور اروپايي هستند، از اعراب كشور الجزايرند كه پيشينه حضور آنان در شهرهاي كوچك و بزرگ فرانسه، به دوران استعمار الجزاير توسط فرانسه برمي گردد.
اگرچه پنج شش دهه قبل مردم الجزاير در يك انقلاب خونين با يك ميليون شهيد و بيشتر از آن مجروح، كه محصول خشونت ارتش فرانسه بود استقلال خود را به دست آورده اند، اما گويا روح دشمني و خصومت، بين اين دو، همچنان وجود دارد كه ضرورت دارد دولت هاي فرانسه و الجزاير در يك برنامه ريزي درازمدت، به اين شرايط پايان دهند. پس از حادثه خونبار «شارلي ابدو»، براساس آنچه رسانه ها منعكس مي كنند، فضاي فرانسه عليه مسلمانان مقيم آن كشور، مه آلود شده است. نگارنده چند سال قبل، در پاريس و ليون و بعضي نقاط ديگر فرانسه براي توليد فيلم مستند «مسلمانان اروپا»، با بسياري از مسلمانان و مساجد و مراكز تجمع آنان در ارتباط بودم.
در آن سفر با واقعيتي برخورد كردم كه نشان مي داد الجزايري هاي مقيم فرانسه، مي توانند براي فرانسويان دردسرساز باشند. چراكه رسانه هاي مهم آن كشور، بخصوص راديوها و تلويزيون هاي فرانسه، هميشه و همه جا در تحقير مسلمانان مهاجر، به ويژه اعراب آفريقايي مي كوشند. جز اين زندگي در محله هاي فقيرنشين و به شدت آلوده به انواع و اقسام جرايم، زمينه يك نوع گرفتاري روحي و رواني- كه آرام شدني نيست- را فراهم مي كند. گروه ما به هيچ عنوان نمي توانست در مساجد فرانسه، از جمله در پاريس و ليون، فيلمبرداري كند واز نماز جماعت يا حتي از بيرون ساختمان مساجد تصوير بگيرد. زيرا جوانان مسلمان آن را ممنوع كرده و مي گفتند هر آنچه از تلويزيون مي بينيم، عليه مسلمانان است.
اصلا فيلم و دوربين را داراي شايستگي براي ثبت و ضبط صحنه هاي مذهبي نمي دانستند. چراكه تلويزيون و احيانا سينماهاي فرانسه، هرگاه مي خواستند از تروريست ها حرفي بزنند، تصوير يك مسلمان را نشان مي دادند كه ريش دارد و عرقچين درحالي كه آن زمان از طالبان و داعش و بوكوحرام و القاعده و اين گونه گروه هاي خشونت طلب و تروريست، هيچ خبري نبود. واقعيت اين است اروپاييان، بخصوص در فرانسه، با مسلماناني كه از قديم ساكن آن بوده اند و از دوران استعمار اروپا بر آسيا و آفريقا در آنجا زندگي مي كنند، بسيار بد برخورد مي كنند. براي ما كاملا محسوس بود كه جوانان تندرو مسلمان در فرانسه، مي توانند مقامات آن كشور را به دردسر بيندازند. چند سال قبل ديديم كه مهاجران آفريقايي تبار در پاريس و بعضي از شهرهاي ديگر فرانسه، تجمعات و تظاهرات خشونت آميزي داشتند.
بنده در ليون مشاهده كردم در مناطق قديمي اين شهر كه از دوران استعمار فرانسه باقي مانده، جوانان عرب الجزايري به رغم اينكه با زبان فرانسه صحبت مي كردند، ضدفرانسه بودند. با پيرمرداني حرف زدم كه دوران انقلاب عليه فرانسويان را به خاطر مي آوردند و غصه مي خوردند. اكنون كه يك حادثه خونبار در پاريس رخ داده و به گفته خبرگزاري ها، حوادث كوچك تر ديگري نيز صورت گرفته، اين موضوع را سر زبان ها انداخته كه مسلمانان چه سرنوشتي در فرانسه خواهند داشت؟ بديهي است پنج ميليون مسلمان مهاجر در فرانسه، امكاناتي در اختيار ندارند كه بتوانند زمينه زندگي مسالمت آميز را در فرانسه فراهم كنند. متاسفانه ائمه جمعه و جماعت مسلمانان در اروپا، عموما مجري سياست هاي دولت عربستان هستند كه يكي از مراكز عمده تقويت و شايد تربيت تروريست است.
البته مسلمانان فرهيخته، دانشگاهي، ثروتمند و آزادانديش فراواني در اروپا زندگي مي كنند كه مي توانند در ميان مسلمانان اثر داشته باشند، به شرط اينكه دولت فرانسه آنان را مورد حمايت قرار دهد. لذا اين دولت فرانسه است كه مي تواند و بايد چاره اي بينديشيد و نگذارد رسانه هاي صوتي و تصويري و مكتوب و مجازي، بيش از گذشته، عليه مسلمانان فعاليت كنند. اگر در اينباره اقدام جدي صورت نگيرد و به زندگي مسلمانان، بخصوص الجزايري ها و مراكشي ها سروسامان ندهد و جوانان آنان را از بيكاري و ولنگاري نجات ندهد، روزهاي بدتري براي فرانسه رقم خواهد خورد.
منبع: آرمان
اول**1368**
تهران- ايرنا- «درحاشيه كشتار پاريس» عنوان يادداشت روز روزنامه «آرمان» به قلم «مصطفي ايزدي» است كه در آن مي خوانيم: چهارشنبه هفته گذشته، دفتر يك مجله طنز در پاريس مورد حمله تروريست ها قرار گرفت و تعدادي از كاريكاتوريست هاي شاغل در آن كشته شدند. اين اقدام از طرف قريب به اتفاق كشورها، احزاب و بسياري از مردم جهان محكوم شد. بدون در نظر گرفتن اعتقاد و عملكرد مقتولين اين حادثه، از هر بعدي كه نگاه كنيم، محكوم است. ترور بدترين شيوه انتقام گيري از كساني است كه تروريست ها فكر مي كنند بايد مجازات شوند.