به گزارش ایرنا، معلم دبستان راشدین روستای کرجو سنندج، هفته گذشته در اقدامی ناشایست و به دور از انسانیت، ۱۳ دانش‌آموز کلاسش را به خاطر گم شدن شارژر موبایلش مورد ضرب و شتم قرار داد که منجر به اخراج وی از مدرسه و صدور حکم تعلیق از خدمت تا زمان صدور حکم نهایی توسط هیات بدوی رسیدگی به تخلفات اداری اموزش و پرورش استان شد.
با وجود برخورد اداری آموزش و پرورش استان، دستگاه قضایی نیز برابر مقررات قانونی برخورد لازم و متناسب در مورد متهم را اعمال کرد به طوری که رئیس کل دادگستری استان کردستان از تشکیل پرونده برای این معلم خاطی و احضار او به دادگاه به دلیل ضرب و جرح دانش‌آموزان خبر داد.
در کنار اقدامات قانونی برای برخورد اداری با معلم خطاکار، مسئولان استان از جمله فرماندار شهرستان سنندج و استاندار کردستان در برنامه های جداگانه ای از دانش آموزان آسیب دیده دلجویی کردند، غریب سجادی فرماندار سنندج با حضور در دبستان روستای کرجو و اهدای گل به دانش آموزان از آنها دلجویی کرد.
استاندار کردستان نیز در حاشیه اردوی یک روزه مخصوصی که برای این دانش آموزان فراهم شده بود در محوطه استانداری کردستان از آنها دلجویی کرد، «آرش زره تن لهونی» ضمن اهدای هدایایی گفت که به عنوان هدیه رییس جمهور، مدرسه نیمه کاره روستای کرجو تا مهر سال آینده تکمیل می شود.
اگرچه این اتفاق تلخ که بازتاب زیادی در فضای مجازی و جامعه رسانه ای کشور داشت، باعث بدنام شدن یک معلم شد اما باید گفت کردستان، سرزمین فداکاری‌هاست معلمان این استان، بارها و بارها ثابت کرده‌اند کلاس درس برایشان تنها محل کار نیست، بلکه جایی برای ساختن انسان و آینده است.
هنوز معلم مریوانی را که برای همدردی با شاگرد بیمار خود، موهایش را تراشید تا رنج تنهایی کودک را کمتر کند فراموش نکرده‌ایم "محمدعلی محمدیان"، معلمی بود که نه تنها در کلاس درس، بلکه در میدان انسانیت نیز خوش درخشید او تنها به همدردی بسنده نکرد، بلکه برای دانش‌آموزان صعب‌العلاج انجمن حمایت تشکیل داد و صدای آنها را به گوش مسئولان کشور رساند.
چگونه می‌توان نام “ادهم مظفری” را از یاد برد؟ معلمی کامیارانی که جان خود را فدای نجات جان یکی از دانش‌آموزانش کرد، در روزهای پایانی سال، وقتی دانش‌آموزی در آب افتاد، او بی‌درنگ خود را به رودخانه زد و شاگردش را نجات داد اما خودش برای همیشه با آب همسفر شد، معلمی که نه تنها معلمانه زیست، بلکه قهرمانانه از میان ما رفت.
در کنار این نمونه‌ها، باید از فداکاری معلم بیجاری نیز یاد کرد که خودش را به آب و آتش می‌زد تا مشکلات دانش آموزانش را برطرف کند تا در کشورش دیگر کودکی بیمار وجود نداشته باشد و لبخند همیشگی روی لبان دانش آموزانش نقش ببندد.
خانم "ثریا مطهرنیا" در طول بیش از ۳۰ سال فعالیت آموزشی خود، علاوه بر تربیت ۲ فرزند، اخذ مدرک دکترای برنامه‌ریزی، تألیف چندین کتاب و خلق الگوهای جدید آموزشی، هزاران کودک را در استان کردستان مورد حمایت همه‌جانبه تحصیلی، درمانی و معیشتی قرار داد.
او در سرمای استخوان‌سوز زمستان، با پای پیاده و عبور از مسیرهای صعب‌العبور، خود را به مدرسه‌ای در روستای دورافتاده می رساند تا حتی یک روز کلاس درس تعطیل نشود. این معلم با وجود یخبندان و بارش برف، کلاسش را تنها نگذاشت و نشان داد که عشق به آموزش، مرز نمی‌شناسد.
چنین فداکاری‌هایی شاید در قاب دوربین رسانه‌ها نگنجند، اما در دل مردمی که قدر دانستن را می‌فهمند، جاودانه می‌مانند. فداکاری و از خودگذشتگی در قاموس معلمی غریب نیست؛ آنها سال‌هاست بی‌ادعا بار سنگین آموزش و تربیت را بر دوش می‌کشند. اگر قرار است از خطا سخن بگوییم، باید به عدالت سخن بگوییم، اگر قصوری هست، نباید با چشم بستن بر هزاران نمونه از فداکاری، تصویر این قشر شریف را مخدوش کنیم.
جامعه‌ای که شأن معلم را پاس ندارد، آینده‌ای روشن برای خود نخواهد ساخت، یادمان باشد یک خطا نباید سایه‌ای بر کوه‌های بزرگی از فداکاری بیاندازد.
نظر شما