به گزارش ایرنا، این روایت تلخ، داستان ۴۵۰ نیروی خدماتی است که با وجود مواجهه روزانه با خطرات بیمارستانی، از حداقل‌های حقوق، بیمه و امنیت شغلی محرومند.
در روزهای تاریک همه‌گیری کرونا، این کارگران شجاعانه پا به میدان گذاشتند. برخی از آنان در اوج بحران به بیمارستان‌ها آمدند، جان خود را به خطر انداختند و بی‌هیچ ترسی به بیماران خدمت کردند.
اما حالا، سال‌ها پس از آن روزهای پرتنش، همچنان در انتظار وعده‌های عمل‌نشده سرگردانند. نه بیمه‌ای دارند که آرامش خاطرشان باشد نه حقوقی که کفاف زندگی را بدهد. تنها دلخوشی‌شان، امید به تغییر است که با روی کار آمدن دولت چهاردهم بار دیگر در دلشان جوانه زد.
یکی از این کارگران که نخواست نامش فاش شود، با ۳۸ سال سن و مدرک کارشناسی، از زندگی‌اش می‌گوید: با چهار میلیون و ۶۰۰ هزار تومان حقوق برای ۱۸۰ ساعت کار در ماه، باید خرج دو فرزند و هزینه‌های زندگی را بدهم. روزانه ۱۵۰ هزار تومان درآمد دارم، اما فقط هزینه مدرسه و ایاب و ذهاب فرزندم ۸۰ هزار تومان است.
وی از شیفت‌های طولانی ۲۴ ساعته می‌گوید که برخی با حقوق ماهانه ۱۰ میلیون تومان و بدون بیمه، در شرایطی سخت خدمات ارائه می‌کنند. حتی گاهی در حین خدمت، مورد ضرب و شتم همراهان بیماران قرار می‌گیرند، اما هیچ پشتوانه‌ای ندارند.
«صدای ما به جایی نمی‌رسد.» این جمله، چکیده درد دل بسیاری از این کارگران است. وعده‌های رنگارنگ مسوولان، بارها آنها را به آینده حواله داده اما نتیجه‌ای جز ناامیدی به همراه نداشته.
برخی حتی با پاسخ‌های تحقیرآمیز روبه‌رو شده‌اند: «مجبورتان نکردیم، اگر ناراحتید بروید!» حالا با حضور رییس‌جمهوری از جنس کادر درمان، امیدها برای پایان این بی‌عدالتی زنده شده است.
جوان ۳۵ ساله‌ای که از دوران کرونا در بیمارستانی مشغول است، از رویای تشکیل خانواده می‌گوید: با این حقوق و بدون بیمه، چطور می‌توانم به ازدواج فکر کنم؟ هر روز با اضطراب و نگرانی می‌گذرد و احساس می‌کنم عمرم هدر می‌رود.
وی که در اوج کرونا با تمام توان کار کرده، حالا در تردید میان ماندن و رفتن گرفتار است؛ تردیدی که با وعده‌های مکرر تبدیل وضعیت، هر بار عمیق‌تر می‌شود.
تلاش برای تغییر؛ وعده‌های جدید در راه است؟
سرپرست معاونت توسعه مدیریت و منابع دانشگاه علوم پزشکی گلستان، از عزم جدی برای حل این مشکل خبر می‌دهد.
علیجان تبرایی، ادامه فعالیت نیروهای روزمزد را «ظلم» به آنها و سیستم درمانی دانست و گفت: از ماه‌ها پیش پیگیری‌ها را آغاز کرده‌ایم و با استانداری، شورای تامین و وزارتخانه در حال رایزنی هستیم.
بدهی ۳۵ هزار میلیارد ریالی دانشگاه و موانع قانونی، کار را دشوار کرده است. با این حال، وی امیدوار است با حمایت دولت چهاردهم، این نیروها به زودی تعیین تکلیف شوند.
جذب نیروهای روزمزد در دوران کرونا، پاسخی اضطراری به نیاز بیمارستان‌ها بود اما حالا، با افزایش تخت‌های بیمارستانی و نیاز روزافزون به خدمات، خروج این نیروها ممکن نیست.
سازمان اداری و استخدامی کشور، به دلیل سیاست‌های کنترل حجم دولت، با تبدیل وضعیت آنها مخالف است. از سوی دیگر، حقوق این کارگران از درآمدهای محدود دانشگاه علوم پزشکی گلستان تامین می‌شود که خود با مشکلات مالی عدیده‌ای دست به گریبان است.
ادامه این وضعیت، نه تنها به سلامت روان کارگران آسیب می‌زند، بلکه کیفیت خدمات بیمارستانی را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. بدون بیمه و با حقوقی که حتی نیازهای اولیه را پوشش نمی‌دهد، این نیروها در برابر بیماری‌ها و حوادث کاملاً بی‌پناهند.
انتظار می‌رود مسوولان گلستان و دولت چهاردهم، با اقدامی عاجل، به این بی‌عدالتی پایان دهند و ارزش واقعی این سرمایه‌های انسانی را پاس بدارند.
نظر شما