نوازنده گیتار: موسیقی بی‌کلام در ایران هنوز جایگاه خود را پیدا نکرده است

جاوید نیروانا در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: موسیقی بی‌کلام هنوز در کشور جا نیفتاده است و همچنان مردم از من که اجراهایم را به بسیاری از شهرها برده‌ام تا با این سبک موسیقی آشنا شوند می‌پرسند چه زمانی قرار است بخوانی؟ نوازنده با موسیقی بی‌کلام قصه‌اش را بیان می‌کند.

وی درباره چالش‌های خود در این نوع موسیقی خاطرنشان کرد: برای این‌که بتوانم مردم را با این سبک موسیقی آشنا کنم شهر به شهر و تقریبا به 70 درصد مناطق مختلف ایران سفر داشتم. در این سفرها تلاش کردم با مردمان مناطق مختلف خو بگیرم.

نیروانا گفت: در میان مردم و اقشار مختلف اجرا داشتم چرا که این نوع موسیقی را نشنیده بودند و قادر به درک آن نبودند. چون موسیقی بی کلام است نیاز دارد که برای آن فضاسازی شود.

این هنرمند گیتاریست درباره راهکارهای این فضاسازی گفت: نوازنده‌ها باید از خودشان شروع و موسیقی حقیقی گوش کنند. نوازنده‌ها هم باید قوه شنیداری‌شان را تقویت کرده و به درک و تفاهم برسند تا بتوانند آن را به اشتراک بگذارند و این باید از دید خود نوازنده‌ها نشات بگیرد.

وی همچنین اظهار داشت: ملودی‌ها پلی بین انسان و درونش ایجاد می‌کند که منجر به آگاهی به خویشتن خویش و تماشای دنیای درون خواهد شد.

این هنرمند، موسیقی را مختص به زمان یا مکان خاصی نمی‌داند و می‌گوید: هنر توانمندی زایش و جاری شدن در لحظه را دارد.

او گفت: مخاطب می‌تواند به واسطه این موسیقی با احساساتش به صورت شفاف و روشن روبه‌رو شود.

نیروانا که از یک دهه پیش فعالیت خود را در عرصه موسیقی آغاز و تاکنون هفت آلبوم منتشر کرده است گفت: پژواک‌های کولی، هندی، اسپانیایی، روسی، عربی به طور هماهنگ در آهنگ هایم ترکیب شده است.

این هنرمند موسیقی گفت: موسیقی با دور زدن هر واسطه‌ای، مانند پوسته آگاهی، مستقیماً به ناخودآگاه ورود می‌کند. همه چیز همچون تنهایی بی پایان، باد سرگردانی، آزادی و بداهه در آن است.

جاوید نیروانا تاکنون آلبوم‌های مدیتیشن، زمین جدید، رنگ ها، قلب های گمشده، صدای سکوت، زمان و چشم‌های خورشید را منتشر کرده است.

تروبادور به افرادی گفته می‌شد که در اروپای قرون وسطی در محدوده کشورهای فرانسه، آلمان و ایتالیا خود شعر می‌سرودند و آوازخوانی می‌کردند. این افراد در سنّت آلمانی، به‌طور ِ خاص، به «مینِسینگِر» (Minnesinger) نامدار شدند. تروبادورها (سده ۱۱-سده ۱۲م) بربط می‌نواختند و در اشعارشان که بوی حماسه و عشق می‌داد ویژگی‌هایی از شعر عرب نمایان بود.