به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای تک اکسپلور، متخصصان تعامل انسان و رایانه از دانشگاه گلاسگو (University of Glasgow) بر نیاز به سامانه های جدید در وسایل نقلیه خودران (AVs) که قادر به نسخه برداری از تعاملات اجتماعی پیچیده بین رانندگان خودروها و دوچرخه‌سواران در جاده‌ها هستند، تاکید دارند.
مقاله بررسی تعامل راننده و دوچرخه سوار در ترافیک واقعی قرار است در کنفرانس ACM در مورد عوامل انسانی در سامانه های محاسباتی در آلمان ارائه شود. محققان در این مقاله توضیح می‌دهند که چگونه روش‌های ارتباط مستقیم و غیرمستقیم رانندگان و دوچرخه‌سواران با یکدیگر را در موقعیت‌های واقعی در جاده ها مورد مطالعه قرار دادند.
یافته‌های این تحقیق مبنای مجموعه‌ای جدید از توصیه‌هایی در مورد نحوه رفتار ایمن در جاده ها با دوچرخه‌سواران در دهه‌های آینده است. برای اینکه خودروهای خودران کارکرد ایمن داشته باشند، باید رفتار مناسبی داشته باشند و ارتباطات انسانی را درک کنند.
محققان می گویند: خودروهای خودران با نمایشگرهایی که در نمای بیرونی آنها قرار گرفته، بهتر می توانند اهداف خود را نشان دهند. مجموعه‌ای از لامپ های LED رنگی مانند چراغ راهنمایی روی لبه‌های خودروها می‌توانند انیمیشن‌هایی را به نمایش بگذارد که نشان‌دهنده قصد آنها برای مانور دادن، افزایش یا کاهش سرعت یا راه دادن به سایر خودروها است و به دوچرخه‌سواران کمک می‌کند تا اهداف خودرو را بهتر تفسیر کنند و به درستی پاسخ دهند.
دوچرخه‌سواران همچنین می‌توانند از انواع جدید عینک‌های هوشمند استفاده کنند که اطلاعاتی را در مورد نیات خودرو خودران به نمایش می گذارد و امکان ارتباط مستقیم با دوچرخه سواران اطراف را برای خودروها را فراهم می کند.
استفن بروستر استاد دانشکده علوم محاسباتی دانشگاه گلاسگو که هدایت این پژوهش را به عهده داشته است گفت: ماشین‌ها و دوچرخه‌ها فضاهای یکسانی را در جاده‌ها دراختیار دارند که می‌تواند خطرناک باشد. در فاصله سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰، در ۸۴ درصد از تصادفات مرگبار دوچرخه‌ها، یک وسیله نقلیه موتوری نقش داشته است و بیش از 11 هزار تصادف رخ داده است.
در سال‌های اخیر تحقیقات زیادی در مورد ایمن سازی خودروهای خودران برای کمک به ایمن نگه داشتن عابران پیاده انجام شده است، اما در مورد استفاده مشترک ایمن این خودروها با دوچرخه‌سواران تحقیقات اندکی صورت گرفته است. این موضوع که خودروهای خودران حضور بیشتری در جاده ها پیدا کرده اند، موجب نگرانی است.
در حالی که عابران پیاده تمایل دارند در موقعیت‌های بسیار کنترل‌شده مانند گذرگاه‌ها با این خودروها برخورد کنند، دوچرخه‌سواران مدت های طولانی در کنار خودروها حرکت می کنند و برای تعیین نیات یکدیگر به تعامل دو طرفه با رانندگان متکی هستند.
این مجموعه رفتارها بسیار پیچیده‌تر است که مقابله با آن را به چالشی بزرگ برای نسل‌های آینده خودروهای خودران تبدیل می‌کند. در حال حاضر، خودروهای خودران بازخورد مستقیم بسیار کمی به دوچرخه‌سواران می دهند تا به آنها کمک کند تصمیم‌های بسیار مهمی مانند سبقت گرفتن یا تغییر مسیر اتخاذ کنند. افزودن هرگونه حدس و گمان به تعاملات حساس میان خودرو و دوچرخه، این ظرفیت را دارد که ایمنی جاده ها را کاهش دهد.
محققان با انجام دو مطالعه از ترافیک جاده‌ای در شهر گلاسگو و اطراف آن، راه‌حل‌های بالقوه‌ای را برای این مشکل ارایه کردند تا درباره نحوه تعامل رانندگان جاده ای اطلاعات بیشتری کسب کند.
در مرحله اول، آنها ۴۱۴ تعامل جداگانه بین دوچرخه سواران و خودروها را در پنج تقاطع شهر در دوره های شلوغ صبح و اواخر بعد از ظهر مشاهده کردند.
آنها به این نکته توجه کردند که آیا رکابزنان و رانندگان از فضای مجاور یکدیگر آگاه هستند، چگونه قصد خود را برای مانور بعدی نشان می دهند، چگونه نشان می دهند که چه کسی ابتدا حرکت کند و چگونه پس از اتمام مانور، بازخورد مثبت یا منفی خود را اعلام می کنند.
محقق همچنین از نحوه استفاده از حرکات دست، بازو و سر، حالات چهره و نشانه های صوتی برای برقراری ارتباط و همچنین نشانه های ضمنی مانند کاهش سرعت یا شتاب گرفتن و اینکه آیا کاربران خودرو از نشانگرهای تعیین مسیر یا چراغ های جلو برای برقراری ارتباط استفاده می کردند، یادداشت برداری کردند.
سپس، آنها ۱۲ دوچرخه‌سوار داوطلب را به عینک‌های ردیاب چشم و دوربین‌های ویدیویی روی سر مجهز کردند و از آنها خواستند در مسیر رفت‌وآمد معمول خود به محل کار با دوچرخه حرکت کنند.
در حین سفر، عینک‌ها مکان‌هایی را که دوچرخه‌سواران در طول سفر خود نگاه می‌کردند، ثبت می‌کردند و داده‌هایی را از نگاه آنها به سطح جاده، نمای بیرونی و داخلی خودروها، علایم جاده‌ای و علایم راهنمایی و رانندگی ثبت کردند. آنها دریافتند دوچرخه‌سواران در موقعیت‌هایی مانند تقاطع‌های مجهز به چراغ راهنما به‌طور منظم به اطلاعات علایم جاده‌ای و علایم راهنمایی و رانندگی اتکا می کنند. با این حال، آنها بیشتر به خودروها نگاه می کردند تا نیت رانندگان را در موقعیت هایی مانند دوربرگردان، تقاطع های فاقد چراغ راهنما و تعمیرات جاده ای بسنجند.
پروفسور بروستر افزود: در مجموع، این دو مطالعه جزییات تعامل بین رانندگان و دوچرخه سواران و نحوه استفاده دوچرخه سواران از چشمان خود برای تصمیم گیری در مورد حرکات خود را نشان می دهد که در تحقیقات قبلی به طور گسترده مشاهده نشده است. کاربران جاده ای یک زبان مشترک ایجاد کرده اند که به آنها کمک می کند با خیال راحت در مورد فضاهای مشترک در ترافیک با یکدیگر تعامل کنند.
توانایی شناسایی روش‌های کارکرد آن زبان، به توسعه روش‌های جدید و چندکاربردی ارتباط با دوچرخه‌سواران کمک می‌کند که به راحتی در هر موقعیت ترافیکی قابل درک، قابل اعتماد و آموزنده و قابل پیش‌بینی است.
محققان برخی زمینه ها را در طراحی های خودروهای خودران در آینده شناسایی کردند. این طرح ها شامل رهنمودهایی می شود که ارتباط دو طرفه با رانندگان انسانی باید حفظ شود و امکان تعامل فعال از طریق حرکات بازو فراهم شود که این امر می تواند نیازمند توسعه حسگرهای حساس تر در خودروها است.
پیام‌های خودروهای خودران به دوچرخه‌سواران باید به‌موقع و از هر نقطه اطراف وسیله نقلیه قابل مشاهده باشد، این پیام ها باید به اندازه کافی ساده باشد تا هنگام حرکت آنها را غرق اطلاعات نکند. فرصت‌های بازخورد مثبت و منفی که به طور منظم بین رانندگان انسانی و دوچرخه‌سواران اتفاق می‌افتد، نیز باید تا حد امکان حفظ شود که می‌تواند به طراحان خودروها در جمع‌آوری داده‌ها برای بهبود عملکرد آینده کمک کند.
عمار الطایی،از دانشکده علوم محاسباتی دانشگاه گلاسکو و از نویسندگان این مطالعه گفت: ارتباطات بین دوچرخه سواران و رانندگان از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. این مقاله به طور خاص به جاده های بریتانیا تمرکز دارد؛ هر گونه توسعه و تحولی در آینده باید تفاوت های رانندگان و دوچرخه سواران را در سراسر جهان درنظر بگیرد.
امید است این تحقیق منبع ارزشمندی برای طراحان خودروهای خودران باشد تا راه‌های جدیدی برای حرکت ایمن این خودروها با دوجرخه سواران مدنظر قرار دهند.
نظر شما