به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، شب دوم میز نقد فول‌فریم؛ ویژه برنامه جشنواره فیلم فجر با نقد و بررسی فیلم سرهنگ ثریا گذشت. محمد قربانی منتقد سینما، امیر مومنی مجری کارشناس و سید احسان حسینی کارگردان و نویسنده، منتقدان این بخش از میز نقد بودند. مختصری از این گفت‌وگو را در ادامه مطالعه کنید.
محمد قربانی در این نشست گفت: سرهنگ ثریا را فیلم خوبی دیدم؛ هرچند نقص‌هایی دارد و میشود درباره نقایص آن حرف زد، اما به نظر من از فیلم‌هایی است که کمتر در جشنواره فجر می‌بینیم که فیلم‌ساز بداند که با دوربین سینمایی طرف است و وقتی می‌فهمیم فیلم‌ساز سابقه کار تئاتر دارد کار او سخت‌تر میشود چون وقتی از مدیوم دیگری به سینما وارد می‌شوی، مدیوم قبلی تاثیر ویژهای روی کار جدید دارد.
وی افزود: این فیلم‌ساز با اینکه اولین فیلم سینمایی اوست کاملا دوربین سینمایی را می‌فهمد و قصه‌اش را با دوربین روایت می‌کند و کاراکترش را با دوربین می‌شناساند. این فیلم آنقدر خوب کارگردانی شده که مخاطب قدم به قدم با کاراکتر جلو می‌آید و در اغلب لحظات موفق عمل می‌کند.
قربانی توضیح داد: بحث ایدئولوژیک در فیلم مطرح نیست و تنها چیزی که می‌بینیم مادری است که می‌خواهد فرزندش را ببیند. کاراکتر رفته‌رفته تبدیل به مادر همه بچه‌ها میشود. در فیلم مسئله معرفی سازمان مجاهدین را نداریم و به نظرم هیچ فیلمی تا به حال به این خوبی مجاهدین را نشان نداده است.
منتقد سینما اظهار داشت: به نظر من تمام کنش‌های زن در این فیلم، زنانه است؛ یعنی داد زدن هم تماما مردانه نیست. جابه‌جا کنشگری زن، زنانگی دارد؛ هم زمانی که قرائت جنگ را از صدام می‌گیرد، برخورد زنانه و مادرانه‌ای با ماجراست. بغضی که این زن در تمام فیلم دارد و تلاش می‌کند آن را بپوشاند صلابت لازمی که نیاز است در این کاراکتر ببینیم را می‌رساند.
رهبری ثریا با یک فریاد انجام میشود
امیر مومنی در این نشست درباره فیلم سرهنگ ثریا گفت: ما تا نیم ساعت اول فیلم، با یک ایده‌ای روبه‌رو هستیم که پیش می‌رود و سراغ ایده‌های دیگری که بخواهد اضافه کند نمی‌رود و در ادامه گره‌هایی که ما در نیم ساعت اول داریم را با مدل‌های دیگر تکرار می‌کند، یعنی اگر برنامه، ناامید نشدن ثریاست در دو اتفاق این را می‌بینیم. آیا این به خودی خود خوب هست؟
وی افزود: می‌توان حتی آن لحظاتی هم که پسرش را صدا می‌کند و مادربودن خودش را فریاد می‌زند، فهم جمعی داشت. رهبری ثریا در همان ابتدای کار با یک فریاد انجام میشود.
کنشی که از ثریا می‌بینیم مردانه است
سید احسان حسینی درباره فیلم سرهنگ ثریا گفت: وقتی روایتی داریم، همه اتفاقات از دوربین تا دیالوگ‌ها باید ذیل این روایت تعریف بشوند، اگر ناامیدی هست باید در یک سیری باشد، یعنی ناامیدی دوم باید در امتداد ناامیدی اول باشد و داستان این مشکل را دارد. اصطلاحا مجموعه‌ای از تنش‌هاست و یک ستیز کلی نیست. در سناریو روابط باید علت و معلولی باشد و همراه داستان اوج و فرود داشته باشد؛ اما در این داستان ما تنش‌هایی را در کنار هم می‌بینیم و تنش دوم تنش اول را تکمیل نمی‌کند.
وی گفت: قهرمان جایی اتفاق می‌افتد که دغدغه شخصی با دغدغه جمعی در تضاد باشد و او دومی را انتخاب کند. قهرمان زمانی قهرمان است که خرق عادتی را انجام دهد. قهرمان پردازی به نظرم بیش از دوربین، به سناریو و داستان نیاز دارد. کنشی که از ثریا می‌بینیم مردانه است، دادن زدن و جنگیدن؛ آنجایی که زنانه است، مربوط به نقش مادری است که چندان در فیلم نمی‌بینیم.
وی گفت: به نظرم کار فیلم این بود که روی گریه‌ها و بی‌تابی‌های مادرانه سوار شود تا مادرانگی مادر. حتی فرماندهی این خانم هم در معنای مادری آن نیست، غیر از سکانسی که اسم بقیه را می‌خواند.
نظر شما