به گزارش روز یکشنبه ایرنا از نیویورک تایمز، هر روز بیش از صد تن آب به نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما داییچی در ژاپن وارد می‌شود تا بتواند پس از فاجعه هولناک سونامی سال ۲۰۱۱، قلب این رآکتور را خنک نگاه دارد. همزمان آب بسیار پرتوزا به صدها مخزن سفید و آبی پمپ می‌شود.
در طول یک دهه گذشته، آبی که از دریا برای خنک کردن قلب رآکتور هسته‌ای استفاده شده در داخل همان مخازن آبی و سفید باقی مانده ولی ظرفیت این مخازن در حال حاضر به بیش از ۱.۳ میلیون تن رسیده و فضا برای نگهداری آنها در حال اتمام است. بنابراین، مقامات ژاپنی بنا دارند در بهار سال آینده پس از تصفیه بیشتر ذرات رادیواکتیو، همانطور که در جاهای دیگر انجام شده است، رهاسازی آب در اقیانوس آرام را آغاز کنند.
دولت ژاپن با بیان اینکه هیچ جایگزین عملی برای این رهاسازی وجود ندارد، متعهد شده که رهاسازی را با توجه دقیق به استانداردهای ایمنی هسته‌ای انجام دهد. این طرح توسط ناظر هسته‌ای سازمان ملل متحد یعنی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مستقر در وین تایید شده است.
اما این موضوع به طور فزاینده‌ای باعث نگرانی همسایگان ژاپن شده است. کشورهایی که به ویژه در جنوب اقیانوس آرام هستند و دهه‌ها از نتیجه آزمایش هسته‌ای آمریکا در جزایر مارشال رنج برده‌اند، نسبت به وعده‌های ایمنی هسته‌ای بدبین هستند. ماه گذشته، گروهی به نمایندگی از بیش از دوازده کشور در اقیانوس آرام، از جمله استرالیا و جزایر مارشال، از توکیو خواستند تا رهاسازی این فاضلاب را به تعویق بیندازد.
بدی راکول یک فعال ضد هسته ای از جزایر مارشال، می‌گوید آزمایش هسته‌ای در اقیانوس آرام در پرده‌ای از دروغ پوشانده شده بود و اعتماد واقعا وجود ندارد.
بسیاری از این بی اعتمادی ریشه در غیر محتمل ترین رویدادها دارد. در سال ۱۹۵۴، برف بر روی جزیره مرجانی گرمسیری رونگلاپ بارید. ساکنان این جزیره در جزایر مارشال، هرگز چنین چیزی را ندیده بودند. بچه‌ها در آن بازی می‌کردند. بعضی‌ها آن را خوردند ولی دو روز بعد، سربازان آمریکایی وارد این جزیره شدند تا به آنها بگویند که «برف» در واقع ریزش بزرگترین آزمایش هسته‌ای آمریکا بود که در آن نزدیکی انجام شد و پس از تغییر غیرمنتظره جهت باد، رونگلاپ را تحت تابش خود قرار داد.
پس از این آزمایش، صدها نفر در معرض تابش شدید مواد رادیواکتیو قرار گرفتند که منجر به سوختگی پوست و عوارض جبران ناپذیر برای زنان باردار شد. ده‌ها سال بعد، مردم جزایر مارشال هنوز تاثیر آن را از طریق جابجایی‌های اجباری، زمین‌های از دست رفته و افزایش نرخ سرطان احساس می‌کنند. خانم راکول گفت: شما این اندوه عمیق را احساس می کنید. چرا ما آنقدر خوب نبودیم که با ما مثل یک انسان رفتار شود؟
مردم جزایر مارشال تنها کسانی نبودند که تحت تأثیر مواد رادیواکتیو حاصل از این آزمایش اتمی قرار گرفتند. در آن زمان، بیست و سه ماهیگیر ژاپنی در نزدیکی رونگلاپ دریانوردی می‌کردند. همه آنها تحت تاثیر شدید تشعشع قرار گرفتند و شش ماه بعد یکی از آنها جان خود را از دست داد.
این موضوع باعث اولین اعتراض سراسری ضد اتمی در ژاپن شد.
مری جویس، یکی از سازمان‌دهندگان ضد هسته‌ای در گروه فعال ضد هسته‌ای «پیس بوت»، می‌گوید: کل جنبش ضد هسته‌ای در ژاپن ناشی از اقدامات گسترده عمومی پس از آزمایش بیکینی آتول آمریکا است.
یکی از نمایندگان وزارت خارجه ژاپن در مورد نگرانی کشورهای اقیانوس آرام گفت که توکیو به عنوان تنها کشوری که در جنگ از بمباران اتمی آسیب دیده است و با توجه به ارتباطش با آزمایش ۱۹۵۴، با ترس این کشورها در مورد قرار گرفتن در معرض تشعشعات اتمی همدلی می کند.
نظر شما