به گزارش ایرنا، مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی آسیا با کسب سکوی سوم تیمی برای مردان و عنوان چهارمی زنان ایران در قاره کهن به پایان رسید. در این دوره از رقابت‌ها تیم مردان ایران نسبت به دوره گذشته یک سکو جهش داشت و تیم زنان نیز برای نخستین بار در یک‌قدمی فتح سکوی تیمی قرار گرفت. کسب سکوی دوم مدالی و سومی امتیاز تیمی هر چند که می‌تواند دستاوردی مثبت برای وزنه‌برداری ایران باشد اما مسابقات بحرین در دل خود پیام‌هایی برای وزنه‌برداری ایران داشت که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.
۱- تیم ایران برخلاف دوره گذشته با نفرات کامل در مسابقات حاضر شده بود و نفرات حاضر تنها ۳۴ امتیاز بیشتر از شاگردان محمدحسین برخواه کسب کردند. البته در مسابقات قهرمانی سال ۲۰۲۱ آسیا در ازبکستان نفرات شاخصی حضور داشتند که در این دوره از مسابقات به صلاحدید کادر فنی در لیست اعزام قرار نگرفتند. کیانوش رستمی، سهراب مرادی و میرمصطفی جوادی از جمله این نفرات بودند. غیبت چهره‌های سرشناس تنها به تیم ایران منتهی نشد بلکه ازبکستان و چین نیز شماری از نامداران وزنه‌برداری خود را به منامه اعزام نکردند. همچنین در این دوره از مسابقات تیم ایران با ترکیب کامل اعزام شد اما در سال گذشته ۹ وزنه‌بردار به تاشکند رفت.
در مسابقات ازبکستان تیم ایران ۱۵ مدال در اوزان مختلف کسب کرد که ۷ مدال آن طلا بود اما در این دوره از مسابقات با وجود کسب ۱۶ مدال تنها چهار مدال طلای قاره کهن به وزنه‌برداران ایرانی رسید. در مسابقات ۲۰۲۱ تاشکند علی داودی سه مدال طلا، رسول معتمدی ۲ طلا، کیانوش رستمی و رضا دهدار نیز هر کدام یک مدال طلا کسب کردند. ناگفته پیداست که مسابقات تاشکند سطحی به نسبت بالاتر از رقابت‌های منامه داشت زیرا آن مسابقات آخرین گزینشی المپیک در قاره آسیا بود و بسیاری مدعیان در ازبکستان حضور داشتند.
۲- در منامه، سیدرسول معتمدی همانند تورنمنت‌های گذشته آماده‌ترین ملی‌پوش وزنه‌برداری ایران بود. وی با کسب سه نشان طلای دسته ۱۰۹ کیلوگرم برای مدعیان داخلی و خارجی خط و نشان کشید؛ مدعیانی که به احتمال زیاد در مسابقات جهانی ۲۰۲۲ کلمبیا در دسته ۱۰۲ کیلوگرم حضور خواهند داشت. حذف ۹۶ و ۱۰۹ کیلوگرم از دسته‌های المپیکی موجب خواهد شد تا احتمال حضور نامدارانی مانند پارادز، فارِسِ الباخ، روسلان نورالدین‌اف، اکبر ژورائف، تیان تائو، سهراب مرادی و سیدرسول معتمدی در این دسته قوت گیرد. بسیاری باور دارند که برای رقابت با این بزرگان سهراب مرادی می‌تواند بهترین گزینه باشد اما واقعیتی که وجود دارد مرادی در سال‌های پایانی دوران قهرمانی است و مصدومیت کتف جدی‌ترین رقیب وی به شمار خواهد رفت لذا تکیه بر یک ستاره کهنه‌کار هر چند می‌تواند شانس مدال ایران در المپیک را افزایش دهد اما ممکن است فدراسیون را به سرنوشت المپیک ۲۰۲۰ توکیو دچار کند.
۳- در منامه علی داودی وارد چالش جدیدی از زندگی قهرمانی شد و به این باور رسید که حضور در سکوی قهرمانی قاره کهن برای وی دیگر راحت نیست و این مهم به خاطر حضور گور میناسیان ستاره نامدار ارمنی‌ها با پرچم بحرین در قاره آسیا است. اگر داودی به دنبال تکرار افتخار توکیو در پاریس است باید رکوردهای خود را به گور میناسیان نزدیک کند. داودی در روز پایانی مسابقات قهرمانی آسیا زنگ خطر از دست دادن سکوی المپیک و جهانی را بیش از هر کارشناس دیگر احساس کرد. زنگ خطر برای داودی زمانی به صدا درآمد که ملی‌پوش بحرینی در حرکت یکضرب دسته فوق سنگین اختلاف خود را با داودی به ۱۵ کیلوگرم رساند. اختلافی که جبران آن در المپیک کار راحتی نیست. هر چند که دارنده مدال نقره المپیک توکیو در دوضرب بالاتر از قهرمان بحرینی‌ها قرار گرفت اما ثبت وزنه ۱۹۵ کیلوگرمی در دسته فوق‌سنگین نمی‌تواند حاشیه امنی برای جوان اول وزنه‌برداری ایران در پیکارهای جهانی و المپیک ایجاد کند. او در حرکت دوم و سوم یکضرب موفق به مهار وزنه‌های ۲۰۱ و ۲۰۲ کیلوگرمی نشد.
رکوردهای داودی در رقابت دسته فوق سنگین قهرمانی آسیا نیاز به واکاوی بیشتر دارد و لازم است سجاد انوشیروانی و بهداد سلیمی که مدال نقره و طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن در دسته فوق سنگین را در کارنامه دارند یک برنامه منسجم برای داودی جوان داشته باشند تا جوان اول وزنه‌برداری در کلمبیا و پاریس در کمند وزنه‌برداری رامنی و سایر مدعیان گرفتار نشود.
۴- پذیرش واقعیت یکی از مهمترین راهکارها برای توسعه وزنه‌برداری ایران است باید قبول کنیم که این ورزش نیاز به پوست‌اندازی دارد. همانگونه که در بخش مدیریتی حضور قهرمانان جهان و المپیک در فدراسیون با استقبال جهانی روبرو شد در بخش فنی نیز باید یک دگردیسی در وزنه‌برداری ایران انجام شود و جوانگرایی در دستور کار قرار گیرد زیرا حضور رسول معتمدی، میرمصطفی جوادی، علی داودی، علیرضا معینی، علیرضا یوسفی و شماری از مدعیان جوان در رشته وزنه‌برداری نوید بخش آینده‌ای درخشان است. برای ساخت نسل طلایی نباید این جوانان پشتِ قهرمانان نامداری مانند سهراب و کیانوش بمانند. آنان نیاز به کسب تجربه در آوردگاه‌های بزرگ دارند. در چند سال گذشته استعدادیابی آنگونه که باید انجام نشده است و شمار وزنه‌برداران مدعی ایران به اندازه انگشتان ۲ دست نیست لذا سرمایه‌گذاری بر روی این جوانان می‌تواند افق روشنی را پیش‌روی این رشته المپیکی قرار دهد.
برای تحقق این مهم پذیرش پایان دوره قهرمانی بزرگانی مانند کیانوش رستمی، علی‌هاشمی و سهراب مرادی می‌تواند چشم مسوولان کنونی فدراسیون را بیش از پیش به روی واقعیت‌ها باز کند. اگر مدیران کنونی بپذیرند که آنان در ایستگاه پایانی زندگی قهرمانی هستند بی‌تردید برنامه جدی برای ارتقا قهرمانان ملی طراحی خواهند کرد. اما اگر فدراسیون و تصمیم‌گیران ورزش ایران همچنان چشم امید به دستان پرتوان این ۲ قهرمان نامدار داشته باشند بی‌تردید مسیر رسیدن به موفقیت در المپیک ۲۰۲۴ پاریس و ۲۰۲۸ لس‌آنجلس ناهموار خواهد بود و ممکن است شاهد تکرار اتفاقات تابستان ۱۴۰۰ و المپیک ۲۰۲۰ توکیو باشیم.
در سال ۱۴۰۰ پافشاری علی مرادی و همفکران وی بر اعزام مرادی، هاشمی و رستمی به توکیو موجب شد تا بسیاری از ملی‌پوشان از لیست گزینشی المپیک کنار گذاشته شوند اما در نهایت این ۲ قهرمان ملی در کسب سهمیه ناکام ماندند و یک سهمیه ایران در دسته ۹۶ کیلوگرم سوخت. هاشمی نیز در آوردگاه توکیو دومین ناکامی متوالی خود را تجربه کرد و نتوانست حتی جایگاهی داشته باشد.
۵- بازی‌های کشورهای اسلامی در قونیه و قهرمانی آسیا در منامه محک جدی وزنه‌برداری ایران نیست، بلکه جوانان مدعی رسیدن به سکوی المپیک ۲۰۲۴ پاریس تا ۲ ماه دیگر در آوردگاه کلمبیا جدال سختی با رقیبان جهانی خواهند داشت رقیبانی که برای حضور در نخستین مسابقه گزینشی المپیک به رقابت های جهانی اعزام خواهند شد. بی‌تردید در آن رقابت‌ها عیار واقعی بسیاری از مدعیان رسیدن به پیراهن تیم ملی وزنه‌برداری مشخص می‌شود. پیشکسوتان وزنه‌برداری که اکنون سکان‌دار این فدراسیون هستند باید برنامه‌ای فراتر از موفقیت در آسیا برای جوانان ایرانی طراحی کنند. برای طراحی این برنامه نیاز به یک نگاه واقع‌بینانه است، در این نگاه کسب ۱۹ مدال بازی‌های کشورهای اسلامی و ۱۶ مدال قهرمانی آسیا ملاک موفقیت تعریف نخواهد شد بلکه مقایسه رکوردهای ملی‌پوشان در ۲ تورنمنت اخیر با رقیبان جهانی در دستور کار قرار قرار خواهد گرفت.
نظر شما