آوات بازیار روز جمعه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: این نقاهگاه در حاشیه زیستگاه اصلی میش مرغ‌ها در منطقه حفاظت شده دشت سوتاو حمامیان این شهرستان و به مساحت ۱۲۵ مترمربع احداث شده است.
وی افزود: این نقاهتگاه به منظور مراقبت و نگهداری از میش‌مرغ‌های بیمار و جوجه‌های نابالغی که به هر دلیلی مادر خود را از دست داده و از کلونی جدا شدند، دایر شده است.
رییس اداره حفاظت محیط زیست بوکان با اشاره به دیگر اقداماتی که برای حفاظت از این گونه در حال انقراض انجام شده است، گفت: نصب تابلو در زیستگاه و عملیات میله گذاری در محدود زیست آن در سال جاری انجام شده است و به زودی دوربین‌های آنلاین در این زیستگاه نصب می‌شود.
وی ادامه داد: میش‌مرغ در دشت زندگی می‌کند که بیشتر این مناطق به زیر کشت گندم، یونجه و جو رفته است که زمان برداشت محصول با زمان جوجه‌آوری آنها همزمان می‌شود که این مساله جمعیت آنها را تهدید می‌کند.
بازیار اضافه کرد: دشت سوتاو حمامیان بوکان که هم اکنون به تنها محل زیست این پرنده نادر در کشور تبدیل شده در سال ۱۳۸۹ با مساحت حدود چهار هزار هکتار از سوی سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان پناهگاه حیات وحش ارتقا یافته است.
وی در خصوص سرشماری میش مرغ ها نیز یادآور شد: هر سال در فصل پاییز که جوجه ها بالغ شده و میش مرغ‌ها در قالب کُلنی به استراحت و تغذیه می پردازند، سرشماری آنها توسط کارشناسان این اداره انجام می‌شود.
پرنده میش‌مرغ، که در زبان محلی «چیرگ» نیز نامیده می‌شود، یکی از بزرگترین پرندگان ایران و از گونه‌های منحصر به فرد و بسیار مهم جانوری در جهان به شمار می‌آید که نسل آن با خطر انقراض روبرو است.
این پرنده نادر(Otis tarda) نام دارد که جزو بزرگترین پرندگان گیاهخوار بوده و با جثة بزرگ و بال‌های کشیده و پرتوان، لقب سنگین‌ترین پرنده قادر به پرواز جهان را دارد.
میش‌مرغ طی سال‌های گذشته به دلیل محدودشدن زیستگاه‌های طبیعی، شکار بی‌رویه و اختلال در مناطق زیست و تخم‌گذاری، در معرض خطر انقراض بوده و به همین دلیل هم‌اکنون در فهرست قرمز اتحادیه جهانی حفاظت (IUCN) در طبقه آسیب‌پذیر (VU) قرار دارد.
تخریب زیستگاه و تبدیل زمین‌های دیم به آبی (مکانیزه شدن کشاورزی) باعث کاهش نسل این گونه کمیاب در دهه‌های اخیر شده به طوری که جمعیت آن در کشور تنها محدود به بخش‌هایی از شهرستان‌های بوکان و مهاباد در آذربایجان‌غربی است.
میش‌مرغ که در جهان به اسم‌های مختلفی شناخته می‌شود برای نخستین بار در سال ۱۷۵۸ میلادی توسط "کارل‌لینه" به نام علمی (Avis tarda) نامگذاری شد و بر اساس بررسی‌های انجام شده بیش از ۶۰ درصد جمعیت این گونه در پرتغال و اسپانیا زیست می‌کند.
این پرنده دارای گردن و پاهای کشیده، بال‌ها و منقاری پهن و برگ‌های رنگارنگ است و طول بدن آن حدود یک متر و بیش از ۱۵ کیلوگرم وزن دارد و روی زمین لانه می‌سازد.
بر اساس بررسی های میدانی کرشناسان حفاظت محیط زیست بوکان از جمعیت این گونه مهم حدود ۳۰ قطعه مشاهده شده است که زنگ خطر تهدید جمعیت را به صدا درآورده است.
نظر شما