نویسنده این کتاب داستان که سال ۱۳۷۹ در شهرستان سنقر و کلیایی متولد شده است روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: تحصیلاتم را در کرمانشاه ادامه دادم و از ۱۶ سالگی شروع به نوشتن کردم چرا که نوشتن آرامم می‌کند و حس و حال عجیبی دارد اما این نوشتن به صورت جدی و هدفمند نبود و در هیچ آموزشگاهی برای یادگیری نوشتن شرکت نکردم و تا آنجایی هم که اطلاع دارم چنین آموزشگاهی در سنقر تاسیس نشده است.
«مهتاب سلیمی» در ادامه الگوی خود را برای نوشتن آقای محمود دولت آبادی و آقای رضا جمشیدی عنوان کرد و افزود: کتاب هایی همچون کلیدر و پس از تو و پس از مرگ بهترین کتاب هایی است که مطالعه کردم. به غیراز رمان، داستان و دلنوشته های کوتاه و بلند نوشته ام که با مقام همراه بودند. رمان جان و جهانم اولین کتابم است و فکرش را نمی‌کردم که با اولین چاپ با چنین استقلال فراوانی روبرو شوم.
وی در ادامه چنین گفت: نگاه من به این رمان واقعی بود به طوری که منی که خود نویسنده کتاب بودم بی صبرانه منتظر اتفاقات بعدی کتاب که در ادامه قرار بود بیفتد، بودم. قسمت به قسمت کتاب همانند یک فیلم در ذهنم رد می‌شد؛ مطمئنا خواننده هم با مطالعه این کتاب همین حسی را خواهد داشت و در حال حاضر مشغول نوشتن کتاب بعدیم هستم که مطمئنم آن هم همانند این کتاب غوغا خواهد کرد.
به گزارش خبرنگار ایرنا، از روزگاران قدیم اندیشمندان، فیلسوفان، روانشناسان، جامعه‌شناسان و خبرنگاران علوم انسانی از ادبیات و ژانرهای متفاوت آن از جمله داستان، رمان، شعر و نمایشنامه بهره گرفته تا افکار و عقاید خود را با بیانی تأثیرگذار به مخاطبان موردنظر انتقال دهند لذا پیش از آنکه داستانویس، شاعر و نمایشنامه نویس باشند، صاحب اندیشه و افکار خاص خود بوده اند.
اما متاسفانه گاهی مشاهده می‌شود، البته تعدادشان هم کم نیستند، داستان، شعر یا نمایشنامه‌ای نوشته می‌شود که در آن نظر، دیدگاه و فکر خاص در آن به چشم نمی‌خورد و صاحب اثر صرفا درگیر فرم اثر شده و از محتوای ارزشمند تهی است و تنها محض نوشتن اثر دست به قلم می‌برند بدون آنکه از فلسفه وجودی اثر خود آگاهی کافی داشته باشند.
در شهر و استان ما هر روز شاهد انتشار آثار داستانی و ادبی زیادی هستیم که خوشبختانه بسیاری از آنها از آنچه اشاره شده مستثنی هستند و آثاری مانند کتاب جان و جهانم در خور و شایسته تقدیر منتشر می‌شود.
نظر شما