با هر معیاری، این صعود یک دستاورد بزرگ محسوب می‌شود؛ به خصوص که فلسطینی‌ها این موفقیت را مقتدرانه و با پیروزی‌های مستمر بر مغولستان، یمن و فیلیپین به دست آوردند؛ آن هم بدون اینکه حتی یک گل دریافت کنند.
این دستاورد وقتی ارزشمندتر می‌شود که به یاد آوریم حاصل تلاش مردم یک کشور اشغال شده توسط رژیم غاصب صهیونیست است. با این حال، برای فلسطینی‌ها، ورزش هم مانند سایر جنبه‌های زندگی خالی از سختی و ناجوانمردی نیست.
همدستی فدراسیون بین‌المللی فوتبال با رژیم صهیونیستی
ارتش اسرائیل در آبان ۱۳۸۵ از شرکت تمامی فوتبالیست‌های فلسطینی در بازی‌نهایی مرحله گروهی انتخابی کنفدراسیون فوتبال آسیا جلوگیری کرد و تاسف‌بارتر و شگفت‌انگیزتر آن که فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) تصمیم گرفت به جای همبستگی با فلسطینی‌ها و محکوم کردن رژیم صهیونیستی، یک پیروزی آسان ۰-۳ به سنگاپور هدیه دهد
ارتش اسرائیل در آبان ۱۳۸۵ از شرکت تمامی فوتبالیست‌های فلسطینی در بازی نهایی مرحله گروهی انتخابی کنفدراسیون فوتبال آسیا جلوگیری کرد. این خبر تأثیر ناراحت‌کننده زیادی بر تمام فلسطینی‌ها داشت. آنها احساس کردند حتی لحظات نادر امید و شادیشان توسط اسرائیلی‌ها غصب شده است.
اگرچه این تصمیم رژیم اشغالگر قدس ناراحت‌کننده بود، اما از نظر بسیاری با شوک بزرگی که به ملت فلسطین در سال ۲۰۰۷ وارد شد و ناگهان بازیکنان فلسطینی اجازه شرکت در بازی حساس و تعیین‌کننده مقدماتی جام جهانی مقابل سنگاپور را پیدا نکردند، قابل مقایسه نیست.
تاسف‌بارتر و شگفت‌انگیزتر آن که فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) تصمیم گرفت به جای همبستگی با فلسطینی‌ها و محکوم کردن رژیم صهیونیستی، یک پیروزی آسان ۰-۳ به سنگاپور هدیه بدهد.
همین تاریخچه مملو از ظلم و بی‌عدالتی است که آخرین صعود فلسطین را تاریخی و مهمتر می‌سازد. زیرا خود دلیلی آشکار بر این حقیقت هست که مقاومت مردم فلسطین هیچ حد و مرزی ندارد. همچنین حامل پیامی برای صهیونیست‌هاست که اقدامات ظالمانه و ناعادلانه آنان هرگز روحیه ملت فلسطین را در هم نخواهد شکست.
زندانی شدن و به شهادت رسیدن ورزشکاران فلسطینی
آخرین دستاورد ورزشی فلسطین را از منظر دیگری هم می‌توان مورد بررسی قرار داد.
این سومین بار متوالی است که تیم ملی فلسطین به لطف گروهی هماهنگ و قدر که نماینده تمام جوامع فلسطینی، از غزه گرفته تا اردوگاه‌های پناهندگی است، جواز حضور در فینال جام ملتهای آسیا را کسب میکند.
روز صعود فلسطین، در کنار تمام خوشحالی‌هایش، تلخی‌هایی در پی داشت. بسیاری از فوتبالیست‌های فلسطینی که باید در استادیوم مرکز ورزشی اولان‌باتور مغولستان - جایی که مسابقات مقدماتی برگزار شد - حضور داشتند، غایب بودند. برخی در زندان‌های اسرائیل هستند و برخی دیگر جانباز یا شهید شده‌اند. بیشتر این ورزشکاران شهید، قربانی قتل‌های وحشیانه سال ۲۰۰۹ توسط عمال رژیم صهیونیستی بودند.
در واقع، سال ۲۰۰۹ سال غمانگیز و وحشتناکی برای فوتبال فلسطین بود. در دی ماه ۱۳۸۸ مصادف با ژانویه ۲۰۰۹، سه فوتبالیست فلسطینی به نام‌های «ایمن الکورد، شادی سباخه و وجه مشتحه» در جریان حملات رژیم صهیونیستی به نوار محاصره شده غزه کشته شدند. هر سه در زمان خود ورزشکارانی موفق با آینده درخشان محسوب می‌شدند.
دو ماه بعد «ساجی درویش»، دیگر فوتبالیست فلسطینی، توسط یک تک‌تیرانداز اسرائیلی در نزدیکی رام‌الله کشته شد. عمده مطبوعات از این بازیکن ۱۸ ساله به عنوان پدیده‌ای یاد می‌کردند که به یک نام بزرگ در فوتبال فلسطین تبدیل خواهد شد.
تیرماه همان سال فاجعه «محمود سرسک» آغاز شد.وی تنها ۶ ماه در تیم ملی فوتبال فلسطین عضویت داشت که در حماسه دردناکی که سه سال به طول انجامید توسط ارتش اسرائیل دستگیر و شکنجه شد. او پس از اعتصاب غذایی که بیش از ۹۰ روز ادامه داشت، آزادی خود را به دست آورد. با این حال، مشکلات جسمی دائمی که با سرسک همراه مانده بود، به این معنی بود که دوران ورزشی او که زمانی امیدوارکننده به نظر می‌رسید، به پایان رسیده است.
دستگیری، شکنجه و کشتار فوتبالیست‌های فلسطینی
دستگیری، شکنجه و کشتار فوتبالیست‌های فلسطینی از جمله قتل ستاره سابق فوتبال فلسطین، «عهد زقوت» در سال ۲۰۱۴ و تیراندازی عمدی به پاهای «جوهر ناصر جوهر» ۱۹ ساله، و «آدام عبدالرئوف حلبیه» ۱۷ ساله به تیتر اصلی مطبوعات فلسطین تبدیل شد
به مرور دستگیری، شکنجه و کشتار فوتبالیست‌های فلسطینی به تیتر اصلی مطبوعات فلسطین تبدیل شد.
از جمله قتل ستاره سابق فوتبال فلسطین، «عهد زقوت» در سال ۲۰۱۴، و تیراندازی عمدی به پاهای «جوهر ناصر جوهر» ۱۹ ساله، و «آدام عبدالرئوف حلبیه» ۱۷ ساله. این دو بازیکن در تلاش بودند پس از یک جلسه تمرینی طولانی از یک ایست بازرسی نظامی اسرائیل در کرانه باختری اشغالی عبور کنند و به خانه بازگردند.
اینها فقط چند نمونه از جنایات رژیم اشغالگر قدس علیه ورزشکاران فلسطینی بودند. هدف قرار دادن ورزشکاران فلسطینی یکی از موضوعات ثابت در دستور کار نظامیان اسرائیل است.
بیشتر در جریان جنگ‌های وحشیانه اسرائیل در غزه، استادیوم‌های فلسطینی از اهداف ثابت بمباران هستند. در سال ۲۰۱۹، ارتش اسرائیل به ورزشگاه الخادر در بیت لحم با پرتاب گاز اشک‌آور به بازیکنان، آن هم در حین مسابقه، حمله کرد. پنج نفر بازیکن در بیمارستان بستری شدند و صدها هوادار وحشت‌زده به زحمت از ورزشگاه خارج شدند.
در همان سال ۲۰۱۹، فلسطینی‌ها نتوانستند بازی فینال جام فلسطین را که بسیاری ازمردم مشتاقانه منتظرش بودند، برگزار کنند؛ زیرا اسرائیل از سفر تیم خدمات رفح مستقر در غزه به کرانه باختری برای رقابت با تیم «اف سی بالاتا» جلوگیری کرد.
مانند هر جنبه‌ای از زندگی فلسطینی‌ها که اسرائیلی‌ها در تلاش برای مختل کردنش هستند، جامعه ورزش فلسطین یاد گرفت که انعطاف‌پذیر و مدبر باشد. تیم ملی فوتبال فلسطین نمونه کامل این سرسختی است.
هنگامی که بازیکنان ساکن غزه از سفر منع می‌شوند، مردم کرانه باختری به کمک می‌آیند و هنگامی که بازیکنان کرانه باختری دچار مشکل می‌شوند، بازیکنان فلسطینی در اردوگاه‌ها به جای آنها اعزام می‌شوند. خوشبختانه، بسیاری از فوتبالیست‌های فلسطینی، مانند «عدی دباغ» اکنون در عرصه بین‌المللی مطرح شده‌اند و این به آنها این فرصت را می‌دهند که هر زمان که وظیفه ملی‌شان اقتضا کند در دسترس باشند.
ورزش و فوتبال سکوی قدرتمند مقاومت فرهنگی
برای فلسطینی‌ها، ورزش به ویژه فوتبال همچنان یک سکوی قدرتمند مقاومت فرهنگی محسوب می‌شود. هر جنبه‌ای از تیم فوتبال فلسطین این ادعا را تایید میکند: نام تیم، شعار هواداران، تصاویر گلدوزی شده روی پیراهن بازیکنان و بسیاری موارد دیگر، نمادهای مقاومت فلسطین هستند
برای فلسطینی‌ها، ورزش به ویژه فوتبال همچنان یک سکوی قدرتمند مقاومت فرهنگی محسوب می‌شود.
هر جنبه‌ای از تیم فوتبال فلسطین این ادعا را تایید میکند: نام تیم، شعار هواداران، تصاویر گلدوزی شده روی پیراهن بازیکنان و بسیاری موارد دیگر، نمادهای مقاومت فلسطین هستند: نام شهدا، رنگ پرچم و غیره. در فلسطین، دیگر به تنهایی فوتبال یک اقدام سیاسی است.
در حالی که اسرائیل از ورزش برای مشروعیت بخشیدن به خود و رژیم آپارتایدش در چشم جهانیان استفاده میکند، تل آویو هر کاری که ممکن است برای مقابله با ورزش فلسطین انجام میدهد؛ زیرا اسرائیل می‌داند و به درستی فکر می کند، ورزش فلسطین، در هسته خود، اقدامی مقاومتی است.
فکر اینکه «ایمن الکورد، شادی سباخه، وجه مشتها، ساجی درویش» و دیگران در اولان باتور نبودند تا شاهد جشن راهیابی تیم محبوبشان به یک تورنمنت بزرگ بین‌المللی باشند، دلخراش است. اما این روحیه رزمندگان دلاور فرهنگی فلسطین است که آنها را در مسیر مبارزه و سربلندی هدایت میکند.
منابع:
https://b۲n.ir/p۵۹۷۴۹
https://b۲n.ir/h۲۴۵۰۱
https://b۲n.ir/r۵۵۹۶۴
https://b۲n.ir/m۴۳۰۰۲
نظر شما