نادر طالب‌زاده با فهم عمیق از انقلاب اسلامی خصوصا تاثیرات آن در ابعاد بین‌المللی، توانست پیوستگی میان هنر و رسانه را در افق انقلاب اسلامی ایران ببیند و بکار برد. کار ارزشمندی که مع الاسف کمتر کسانی در کشور توان انجام آن را دارند.
مرحوم طالب‌زاده به ارتباط از طریق زبان اعتقاد بسیار ویژه‌ای داشت. او با تسلط مثال‌زدنی‌اش بر ابعاد مختلف و زوایای متنوع زبان انگلیسی، خصوصا در فرهنگ آمریکایی بسیار مسلط بود. او می‌توانست از این طریق هم با دنیا ارتباط بهترین بگیرد و دشمن‌شناسی قوی‌تری داشته باشد.
اخلاق، صداقت و هدایت بحث به سمت روشنگری و آگاهی‌بخشی از جمله اصول مورد نظر طالب‌زاده در گفت و گو بود. او زوایای عمل دوستان و دشمنان را در حوزه بین‌الملل به خوبی هر چه تمام‌تر درک و شناسایی می‌کرد.
طالب‌زاده مردم میدان عمل بود. اگر چه در حوزه نظر و اندیشه هنری و رسانه‌ای دستی توانا داشت و سخنانش در برنامه‌های مختلف، مصاحبه‌ها و نوشته‌هایش ثبت و ضبط است اما او مرد عمل در میدان هنر و رسانه نیز بود. طالب‌زاده کارگردانی می‌کرد، طراحی داشت و خودش آستین بالا زد و در حوزه‌های هنر و رسانه برنامه‌های بسیار متنوعی ساخت.
او دبیر کنفرانس بین‌المللی افق نو، دبیر جشنواره فیلم عمار و از افراد مؤثر در تأسیس شبکه افق سیما و عضو هیات اندیشه‌ورز این شبکه بود. طالب‌زاده کارگردانی سریال بشارت منجی را در کارنامه حرفه‌ای خود داشت.
وی فعالیت هنری خود را از ۱۳۵۹ در صدا وسیما با ساخت فیلم‌های مستند آغاز کرد.
طالب‌زاده گوش شنوا و ذهنی قوی برای یادگیری داشت. او اگر چه یاد می‌داد اما یاد هم می‌گرفت. همین خصلت اخلاقی و شخصیتی او بود که موجب می‌شد سال به سال برنامه‌های او قوام و پختگی بسیار بهتر و بیشتری بیابد. طالب‌زاده هیچ راهی را به سوی دانستن و یاد گرفتن نبسته بود.
طالب‌زاده در انبوه رسانه‌ها، صداها، روایت‌ها و استبدادهای هنری و رسانه‌ای تلاش کرد تا فریاد خود را بزند. فریادی که حقیقت را صدا می‌زد و البته اصلا گوش خراش و مخاطب‌گریزانه نبود. او حقیقت را هنرمندانه فریاد زد.
رفتن نادر هم نمادین بود. در روز قدس به سوی آسمان پر کشید. نام و خاطره‌اش با قدس عجین شد. یادش گرامی و راهش پر رهرو باد
نظر شما