بی‌شک تی تی یکی از پرمساله‌ترین فیلم هایی است که در حمایت از حقوق زنان در سینمای ایران ساخته شده است اما جنس روایت اش کاملا متفاوت است، کمتر شعار می دهد و بیشتر نشان می دهد.

تی تی از تلخ‌ترین مسائل ممکن در جامعه زنان سخن می‌گوید اما مخاطب خود را به هیچ گاه عصبی نمی‌کند. در جامعه‌ای که این روزها سینمایش اسیر فیلم‌های سیاه، قرمز، سفید، نارنجی و... شده است، تی تی فیلمی است که بی هیچ برچسب سیاه و سفید می‌تواند مستقل حرف بزند، معترض باشد، نقد کند و نگاه انسانی‌اش را هرگز فراموش نکند.

قطعا تی تی آخرین ساخته پناهنده می‌تواند یک الگوی موفق از یک فیلم به شدت معترض باشد که نگاه شاعرانگی سینما نیز در آن موج می زند. فیلمی بدون آنکه یقه بدراند، فحاشی کند و در ادامه مانیفست اصلاح گرایانه صادر کند، در نهایت آرامش حرف‌های عمیقی می زند.

کاراکتر تی تی با بازی الناز شاکردوست در آخرین ساخته آیدا پناهنده به شدت دلپذیر است، از آن شخصیت‌های لایه‌لایه و پر رمز که نیازمند کالبدشکافی است و کاملا خود را از سطح  تیپ یک زنِ شیرین عقل نجات داده است.

به جرات می‌توانم بگویم تی تی با آرامش‌ترین و سرحال ترین فیلم در حمایت از حقوق زنان است. فیلمی دغدغه‌مند که از فقر حرف می زند اما لوکیشن‌اش حلبی آباد نیست، از قضاوت کردن آدم‌ها حرف می زند اما توهین نمی کند، از عشق حرف می‌زند اما کلیشه نیست، کاراکتر زنِ فیلم رحم اش را اجاره می‌دهد اما خیانت کار نیست و همه این ها چیزهایی است که به خوبی می توان در اثرِ پناهنده لمس کرد.

پناهنده در کارگردانی اثر خود نیز به خوبی نشان داده است که کاملا بر اوضاع مسلط است و جوگیر نمی شود نه از آن سوی بام می افتد و نه از این سوی بام، نه غرقِ لوکیشن های خوش آب رو رنگ فیلم می گردد و هی نماهای کارت پستالی ببندد، نه درگیر شعارهایی که مخاطب خود را به رحم آورد و بر فلاکت کاراکتر های فیلم دلسوزی کند.

میزانسن، حرکت و زاوایای دوربین در خدمت روایت اثر است و هیچکدام از قاب بیرون نمی‌زند، بازی الناز شاکردوست قابل تامل است و به خوبی توانسته است با نگاه‌ها و آرامش درونی خود به لایه های زیرین نقش نزدیک شود. نکته قابل توجه دیگر که البته در کارهای قبلی پناهنده نیز قابل توجه است، دلبستگی فیلمساز به دریاست و در آثارش به خوبی توانسته است از این فضای نمادین استفاده لازم را بدون زیاده روی ببرد.