وی گفت: روزهای بسیار مهمی در تاریخ انقلاب اسلامی بود که باید نسل نوجوان و جوانمان را به این انقلاب کاملا آشنا و آگاه کنیم. واقعا هر پیروزی که به دست آمد، فرج بعدالشده بود. سختی‌های فراوانی بر مردم و راهبران و رهبران و آنهایی که در زندان‌ها بودند، آنها که در تبعید بودند، آنها که در فشار بودند، آنها که فرزندان عزیزشان را در راه انقلاب فدا کردند روزهای بسیار سختی را گذراندند اما خداوند در هر کجایی که انسان احساس می‌کرد مثل اینکه گشایشی نیست خداوند یک گشایش رو به وجود می‌آورد. امام دید در نجف نمی‌تواند بماند، به او فشار آوردند که حق اعلامیه ندارید به سمت مرزهای جنوبی حرکت کرد به سمت مرز کویت که وارد کویت بشود و دمِ مرز مانع ایشان شدند و ایشان از همان راهی که رفته بود به سمت بغداد برگشت، حالا امام چه کار کند؟ در همان‌جا بماند معنای آن این است که فعالیت نکند، به کشور دیگری برود ایشان امتحان کرد و رفت یک کشوری که کشور مسلمان بود و نگذاشتند ایشان وارد آن کشور شود این که خداوند این راه را پیش امام گذاشت که امام نجف برنگردد و همانجا شب در بغداد توقف کند و از آنجا تصمیم بگیرد به پاریس حرکت کند. چون به امام گفتند که شما اگر با یک هواپیمایی وارد پاریس شوید آنجا در فرودگاه در ورود سه ماه ویزا می‌دهند و نیازی به هیچ چیزی نیست و نیاز به هماهنگی قبلی نیست یعنی هر کس وارد پاریس می‌شد، ما هم که رفت و آمد می‌کردیم و پاریس زیاد می‌رفتیم هر ورود ما سه ماه ویزا زده می‌شد، یک راهِ روان و آسانی خداوند پیش پای این انقلاب گذاشت امام به پاریس رفت. اول ایشان در یک محله‌ای به نام محله کشان خانه یکی از دوستان رفت آنجا دو روز که بود جمعیت همه فهمیدند همه آن آپارتمانی‌ها رفتند شکایت کردند که اینجا چه خبر است این راه پله هزاران نفر بالا و پایین می‌روند و آن فشار بعدی باز ناچار شد که امام در یک روستایی در اطراف پاریس برود آنجا یک فضایی و باغی بود که برای یک ایرانی بود در اختیار امام گذاشت، آنجا فضای نماز جماعت بود، فضای مصاحبه بود، آن همه خبرنگار بود. واقعا امام نه رادیو نه تلویزیون داشت نه روزنامه داشت. آن وقت سایت و اینها هم نبود. همه رادیو و تلویزیون‌های دنیا را خداوند در اختیار امام گذاشت و این چیز عجیبی بود واقعا از معجزات انقلاب بود امام به محض اینکه اعلام می‌کرد می‌خواهد یک سخنرانی کوتاه داشته باشد، یک مصاحبه داشته باشد تمام دوربین‌ها متمرکز می‌شد. از قاره آمریکا، قاره اروپا، قاره آفریقا، آسیا همه جا، خداوند راه را باز کرد و وقتی امام تصمیم گرفت به ایران بیاید خیلی حرف بود، می‌دانید آن شرایط شرایطی نبود که هر کسی تصمیم بگیرد وارد ایران شود، نیروهای مسلح سرِ جای خود بودند، نیروهای امنیتی که بودند، نیروی پلیس هم به همان صورت سابق بود، قدرت‌های دولت آن زمان مستقر بود، به ظاهر نخست‌وزیر بود، شاه فرار کرده بود ظاهرش همه سرِ جای خودشان بودند و از آن بالاتر اینکه تهدید کردند که هواپیمای امام اگر وارد فضای ایران بشود هواپیما را سرنگون می‌کنند یعنی تا اینجا هم در تهدید پیش رفتند. امام اعتنا نکرد البته امام آن بار اول که بنا بود به ایران بیاید که ششم بهمن سال ۵۷ بود و فرودگاه‌ها بسته شد و نتوانست بیاید آن شب امام با جمع یاران خود صحبت کرد، گفت کسی با من نیاید این سفر خطرناک است که من می‌روم شما بروید به کارهای خود برسید من می‌روم. یعنی شبه آنچه در تاریخ از شب عاشورای ابی عبدالله‌الحسین(ع) می‌شنویم که معروف است آن حضرت بیعت را از همه برداشت گفت شب راه باز است بروید، فاتخذوه لیل را گفت که این را به عنوان سبیل و راه انتخاب کنید و بروید، شبیه چنین حالتی در نوفل لوشاتو آن شب پیش آمد و امام با همه خداحافظی کرد البته آن سفر به هم خورد و چند روز بعد در ۱۲ بهمن امام به ایران سفر کردند اما یک سفر خطرناکی بود. اما در عین حال همیشه خداوند گشایش را فراهم کرد. من در نوفل لوشاتو هم چند روز قبل از حرکت امام، مرحوم آیت‌الله طاهری اصفهانی زنگ زد و در دفتر امام در نوفل لوشاتو من به او جواب دادم. گفت اگر فرودگاه تهران بسته است اینجا هوانیروز اصفهان می‌گوید ما فرودگاه اصفهان را باز نگه می‌داریم و امام اینجا بیاید و این خبر را بردیم یک فرج بعدالشده بود از هر کجا خداوند یک گشایشی را فراهم می‌کرد. با اینکه عده‌ای از علمای بزرگ که اسم نمی‌برم چند نفر که با آنها صحبت کردم می‌گفتند به امام بگویید به ایران نیاید الان زود است، شرایط آماده نیست. اما تشبیه کنم مثل آن آتشی که برای حضرت ابراهیم فراهم کرده بودند و او بی دغدغه وسط آتش رفت و برای حضرت ابراهیم بَردَم و سلاما شد شرایط ایران هم شرایط مشابه آن بود از هر طرف هر لحظه سختی و شدت و خطر بود. دیدید امام وارد سیل جمعیت شد از فرودگاه تا بهشت زهرا، هر توطئه‌ای امکان‌پذیر بود امام همه را در نظر داشت اما در این راه خدا این مسیر را برگزید.