به گزارش گروه فرهنگی ایرنا بن لوک منتقد هنری با انتشار یادداشتی در روزنامه هنر چاپ لندن نوشت: دسامبر (آذ ر/دی) هر سال وقتی به مرور رویدادهای ۱۱ ماه گذشته می‌نشینیم، اینکه ببینیم هنر چگونه با امواج سیاست جغرافیایی یا ژئوپلیتیک همراه شده است، برایمان جذابیت دارد. اما امسال برایم سوال شده بود که هنر چگونه می‌تواند به مقیاس همه‌گیری، کشته شدن جورج فلوید و اعتراضات ناشی از آن واکنش نشان دهد. در یادداشتی چندی پیش، نوشتم هنرمندان هیچ وظیفه‌ای برای واکنش نشان دادن به رویدادهای روز جهان نداشته و همین که روی پا بمانند و به تولید آثار هنری ادامه دهند، کافیست.
اما این نگرانی وجود داشت که مبادا هنر در میان این همه فقدان و بلاتکلیفی در زندگی مردم، اهمیت خود را از دست بدهد. در گفت‌وگو با منتقدان و نمایشگاه‌گردانان بی‌میلی و تردید نسبت به بازگشت فوری به گالری‌ها مشهود بود. در بین مردم هم وضعیت به همین ترتیب بود: وقتی موزه‌ها پس از اولین دور قرنطینه بازگشایی شدند، با وجود اینکه ظرفیت پذیرش بازدیدکننده به طور قابل توجهی کاهش پیدا کرده بود، یک عالمه بلیت خالی برای سفارش وجود داشت. همچنین ما نمی‌توانستیم چشم از اخبار برداریم و به موج نمایشگاه‌های هنری مجازی و دیجیتال بپردازیم؛ با این حال هنر راه خود را پیدا کرد.
در طول سال از دیدن واکنش خلاقانه هنرمندان، از جمله هنرمندان آماتور، به تغییرات بزرگ در زندگیشان شگفت‌زده شدم و در پایان سال هم یک خبر خوب مستقیماً به واسطه هنر مخابره شد. روز هفتم نوامبر (۱۷ آبان ۹۹) بلافاصله پس از آن که خبر پیروزی جو بایدن و کامالا هریس در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا اعلام شد، این دو سیاستمدار ویدیویی را منتشر کردند که در آن شهروندان آمریکایی از هر نژاد، جنسیت و طبقه‌ای در محیط‌ها و شرایط مختلف یک قاب طلایی را در مقابل چهره خود یا منظره اطرافشان نگه داشته بودند.
این حرکت فوق العاده تاثیرگذار از کارهای لورین اوگرادی هنرمند ۸۶ ساله آمریکایی الهام گرفته شده بود که در سال ۱۹۸۳ در یک هنر نمایشی موسوم به ...art is، در روز رژه سیاهپوستان آمریکا جامعه هارلم را به معنای واقعی کلمه، در یک قاب به تصویر کشید.
اوگرادی نمایش ...art is را در واکنش مستقیم به این اظهارنظر نژادپرستانه تدارک دید که رنگین پوستان توان خلق هنر آوانگارد را ندارند. ویدئوی بایدن و هریس نیز به همین ترتیب به طور ضمنی نژادپرستی دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا را نشانه گرفت. همانطور که آماندا هانت متصدی موزه هنر روایی لوکاس لس‌آنجلس می‌گوید: این حرکت در رابطه با وحدت بود، نه تفرقه؛ بیایید انسانیت را به خود یادآوری کنیم.
بایدن و هریس در لحظه پیروزی در مهمترین انتخاباتِ جهانِ غرب در یک نسل گذشته، برای قاب کردن ارزشهای خود به هنر روی آوردند. آیا این برای اثبات دوام و قدرت هنر کافی نیست؟
نظر شما