به گزارش پایگاه اینترنتی «نیواطلس»، سیاره مشتری یک گوی بزرگ از ابرهای گازی گردان است و همین امر دیدن آن چه را که در مرکز آن قرار دارد، دشوار می‌کند. محققان تصور می کردند که مرکز این سیاره از یک هسته نسبتا کوچک سنگی تشکیل شده باشد، اما اطلاعات به دست آمده از فضاپیمای "جونو" (Juno) ناسا نشان داد که این هسته از آن چه تصور می شد، چگالی کمتری داشته و پهن‌تر است.

حال فضانوردان پاسخ این معما را پیدا کرده اند؛ یک سیاره بزرگ قدیمی با جرم ۱۰ برابر جرم سیاره زمین، در نخستین روزهای شکل گیری منظومه شمسی به مشتری برخورد کرده است.

فضانوردان دانشگاه رایس آمریکا و دانشگاه سان یات سن چین تئوری جدیدی برای توضیح اطلاعات جدیدی که جونو در مورد ساختار هسته مشتری فراهم کرده است، ارائه دادند. این تیم تحقیقاتی می‌گوید ممکن است برخوردی کیهانی در زمان‌های دور، هسته این سیاره را به هم زده و مواد چگال میانی را با لایه های گازی یا مایع بالایی ترکیب کرده باشد. چنین چیزی می تواند هم پهن بودن و هم چگالی کمتر هسته این سیاره را توجیه کند.

با توجه به این که چنین برخوردهایی در نخستین روزهای شکل گیری منظومه شمسی امر شایعی بود، احتمال این که واقعا چنین چیزی روی داده باشد، نسبتا بالاست. اما آیا چنین رویدادی واقعا می توانسته هسته مشتری را به شکلی که جونو توصیف می کند، تبدیل کند؟ محققان برای بررسی این موضوع از مدل‌های سه بعدی رایانه‌ای استفاده کردند که نشان می‌دادند در اثر وقوع برخوردهایی از این دست، چه اتفاقی برای این سیاره می افتد. یافته‌های به دست آمده از این شبیه سازی‌ها نشان داد که این فرضیه با مشاهدات جور در می‌آید.

شانگفی لیو از مولفان این پژوهش می گوید: «تنها سناریویی که امروز می تواند اندازه گیری‌های جونو را از چگالی هسته مشتری توضیح دهد، این است که یک سیاره رویان (planetary embryo) با جرمی ۱۰ برابر جرم سیاره زمین به مشتری برخورد کرده باشد.»

جزئیات این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.