به گزارش روز یكشنبه گروه اخبارعلمی ایرنا از ای‌پی‌آی آمریكا، یكی از دلایل موفقیت سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) در ماموریت فرود به مریخ، موفقیت این سازمان در توسعه مدارهای یكپارچه الكترونیكی مبتنی بر سیلیكون بود كه قابلیت بقا در محیط مریخ را داشتند.
زمانی سیاره زهره یكی از دو نامزد اصلی وجود حیات در منظومه شمسی محسوب می‌شد. اما كاوشگرهای Mariner و Vanera در دهه 1960 و 1970 میلادی روایت دیگری داشتند. این كاوشگرها نشان دادند كه دمای سطح زهره به 460 درجه سانتیگراد می‌رسد، اتمسفر متشكل از دی‌اكسید كربن آن 94 برابر سنگین‌تر از اتمسفر زمین است و در آن باران‌های اسید سولفوریك می‌بارد.
كاوشگرهایی كه در ماموریت‌های مختلف توسط شوروی سابق به این سیاره فرستاده شدند، به سپرها و تجهیزات خنك‌كننده مجهز بودند، اما حداكثر توانستند 127 دقیقه در سطح این سیاره دوام بیاورند. به اعتقاد ناسا كاوشگرهای امروزی نیز تنها قادرند برای چند ساعت در این سیاره كار كنند. این موضوع به عوامل متعددی بستگی دارد، اما مهم‌ترین آن‌ها تجهیزات الكترونیكی مورد استفاده در كاوشگر است. به همین علت ناسا در تلاش است تا با استفاده از كاربید سیلیكون مدارهای الكتریكی بسیار مقاوم‌تری را تولید كند.
برای این منظور گروهی از محققان ناسا در مركز تحقیقاتی گلن واقع در كلیولند اوهایو مدارهای یكپارچه‌ای از جنس كاربید سیلیكون ساختند كه دو نمونه از آن‌ها در شرایط شبیه‌سازی شده سطح زهره مورد آزمایش قرار گرفت. در این آزمایش ها معلوم شد مدارهای جدید بدون استفاده از هرگونه سیستم محافظ در سطح زهره به مدت 521 ساعت به درستی عمل می‌كنند. همین مدارها توانستند در سطح زمین، درون موتور كاوشگر و در دمای 482 درجه سانتیگراد به مدت بیش از هزار ساعت به درستی كار كنند.
گزارش كامل این تحقیقات در نشریه AIP Advances‌ منتشر شده است.
علمی (6)**9259**1440
مترجم: سپیده علی كاشانی** انتشاردهنده: معصومه گلشن